ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

"Αιρετικό" (;)



 “Heterosexual relationships seem to lead only to marriage, and for most poor dumb brainwashed women marriage is the climactic experience. For men, marriage is a matter of efficient logistics: the male gets his food, bed, laundry, TV, pussy, offspring and creature comforts all under one roof, where he doesn't have to dissipate his psychic energy thinking about them too much - then he is free to go out and fight the battles of life, which is what existence is all about. But for a woman, marriage is surrender. Marriage is when a girl gives up the fight, walks off the battlefield and from then on leaves the truly interesting and significant action to her husband, who has bargained to 'take care' of her. What a sad bum deal.Women live longer than men because they really haven't been living. Better blue-in-the-face dead of a heart attack at fifty than a healthy seventy-year old widow who hasn't had a piece of life's action since girlhood.” ― Tom Robbins, Even Cowgirls Get the Blues

"Οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις φαίνεται να οδηγούν μόνο στο γάμο και για τις περισσότερες φτωχές, ανόητες, έχουσες υποστεί πλύση εγκεφάλου γυναίκες, ο γάμος αποτελεί μια κορυφαίας σημασίας εμπειρία. Για τους άνδρες ο γάμος είναι ένα θέμα αποτελεσματικών λογιστικών:

το αρσενικό εξασφαλίζει το φαγητό του, το κρεβάτι του, το πλυντήριο για τα άπλυτά του, την τηλεόραση, το αιδοίο, τους απογόνους και όλες τις ανέσεις κάτω από μία στέγη, ώστε να μη χρειάζεται να διασκορπίσει την ψυχική του ενέργεια σκεπτόμενος για αυτά πάρα πολύ. Έτσι είναι ελεύθερος να βγει έξω και να αγωνιστεί στις μάχες της ζωής, οι οποίες κι έχουν να κάνουν με αυτό που τελικά είναι η ύπαρξη. Αλλά για μια γυναίκα ο γάμος αποτελεί παράδοση. Ο γάμος έρχεται όταν ένα κορίτσι εγκαταλείπει τον αγώνα, αποχωρεί από το πεδίο της μάχης κι από εκείνη τη στιγμή αφήνει την πραγματικά ενδιαφέρουσα και σημαντική δράση της ζωής στο σύζυγό της, ο οποίος έχει διαπραγματευτεί με αυτήν τη "φροντίδα" της. Tι θλιβερή, δυσάρεστη συμφωνία! Οι γυναίκες ζουν περισσότερο από τους άνδρες επειδή δεν έχουν ζήσει αληθινά. Καλύτερα νεκρή στα 50 από καρδιακή προσβολή παρά μια υγιής 70χρονη χήρα που δεν έχει γευτεί ούτε καν ένα κομμάτι από την αληθινή δράση, την περιπέτεια της ζωής, από τότε που ήταν ακόμη κοριτσάκι" ―Τομ Ρόμπινς: "Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν" (1976)
Αλήθεια...Πόση αλήθεια, πικρή γι'αυτόν ή αυτήν που έχει συναισθανθεί, έστω και για μια φορά απόλυτης και ωμής συνάμα διαύγειας στη μέχρι τώρα πορεία, το βάρος και την ουσία που μεταφέρουν οι παραπάνω "αιρετικοί" στοχασμοί; Αιρετικοί για κοινωνίες οι οποίες στήνουν τη λειτουργία και τη φιλοσοφία τους πάνω σε στερεότυπα που εδράζονται στην απόλυτη κυριαρχία της πατριαρχίας και των αρχών-προτύπων της. 
 Τα παραπάνω γράφτηκαν πριν από σαράντα χρόνια σε εκείνο το συναρπαστικό μυθιστόρημα του "τριπαρισμένου" Τομ Ρόμπινς. Άραγε πόση ισχύ διαθέτουν και σήμερα, που υποτίθεται ότι οι γυναίκες έχουν επιτύχει, έστω και σ'ένα υποτίθεται αναγνωρίσιμο βαθμό, τη χειραφέτησή τους; Αλλά όλα τα επίσημα (ας μην αναφερθούμε σε ανεπίσημα) στοιχεία αποδεικνύουν ότι εξακολουθούν να γίνονται θύματα διακρίσεων και αντικείμενα εκμετάλλευσης στην απασχόληση, όσον αφορά το εργασιακό πεδίο και δεν έχουν παύσει ν'αποτελούν θύματα κακοποίησης όσον αφορά το οικογενειακό...

 Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης παράκρουσης, στις ημέρες όπου, κυρίως από πατριαρχικής φυσιογνωμίας αδίστακτους μεγαλοαπατεώνες, η τεχνηέντως δημιουργημένη (βαθμιαίως και με ιστορικό υπόβαθρο) οικονομική κρίση μαστίζει λαούς, επηρεάζοντας ακόμα και το γάμο ως θεσμό. Μετατρέποντας την ίδια την ύπαρξη σε υπερ-αγχωτική δοκιμασία, αγωνιώδη πάλη, άνιση μάχη για επιβίωση για όλους ανεξαρτήτως φύλου. Και υπονομεύοντας και δηλητηριάζοντας ακόμα περισσότερο τις ανθρώπινες σχέσεις...

2 σχόλια:


  1. Παγαποντη ανιχνευτη θελεις να γεμισεις λοιπον με ενοχες το ανδρικο φυλο και να υπονομευσεις τον "προορισμο του ανθρωπου" ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ο κατεργαράκος, με τσάκωσες!
      Λες να είμαι και φαν της Μεγάλης (Μητέρας) Θεάς; Που ωστόσο η αμερόληπτη και προσεχτική ιστορική έρευνα αποδεικνύει, δειλά δειλά αλλά αποφασιστικά, ότι πριν κάμποσες χιλιάδες χρονάκια υπήρξαν πάνω στον πλανήτη λεγόμενες μητριαρχικές κοινωνίες, όπου επικρατούσε γενικά η ειρήνη και η ισορροπία στη ζωή των ανθρώπινων κοινωνιών! Αλλά τέτοια παραδείγματα πραγματικοτήτων ιστορικών δεν πολυσυμφέρει να αποδειχτεί ότι ευδοκιμούσαν πάνω στη γη…
      Όπως και να χει, σε μια σχέση πρέπει κάποιος να «έχει το πάνω χέρι» και κάποιος να είναι το αποκάτω. Και φυσικά ο άνδρας «είναι άνδρας». Και αυτή η νοοτροπία αντανακλάται από το μικρόκοσμο στο μακρόκοσμο των σχέσεων και συσχετισμών μέσα σε μια ολόκληρη κοινωνία κι ακόμα ευρύτερα προσδιορίζει τις σχέσεις διαφορετικών κοινωνιών ή κόσμων…

      Διαγραφή