ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Πληγωμένο θηρίο (volume 2) - Ερωτήματα...

(ή, πιο σωστά, ερωτημάτων συνέχεια...)


Και πώς το "πληγωμένο θηρίο" μπορεί να καταλαγιάσει τα άγρια αισθήματα που γιγαντώνουν και διογκώνουν το μένος του, να διαλογιστεί πάνω στις αιτίες που το λαβώνουν και το κάνουν να αιμορραγεί; να αφουγκραστεί το βάρος των συμπτωμάτων της καθημερινότητας; να καναλιζάρει την οργή του σε τρόπους αποτελεσματικής αντίστασης, βάσει καθημερινών μικρών και μεγάλων επιλογών ενάντια στο γεμάτο σκουπίδια και μιμίδια ρεύμα των καιρών (και της ίδιας της Ιστορίας); 

Να καταλαγιάσει την τυφλή οργή που το παραλύει και το οδηγεί διόλου σπάνια σε σπασμωδικά, απελπιστικά μοναχικά και επικίνδυνα μονοπάτια; δίχως αντίκρισμα που κάνει τη διαφορά για όλο και περισσότερους, που κάνει το πλήθος των "κοπαδιών" και των εν δυνάμει θηρίων γύρω του, των "εξημερωμένων που αλληλοεξαπατώνται και των άγριων που αλληλοεξοντώνονται σε ένα πράγμα που το λέμε πρόοδο του κόσμου" (να θυμηθούμε και τον Σοπενχάουερ), να κατανοήσουν τι σημαίνει ισχύς (και σοφία) εν τη ενώσει; 
Και να συμβάλουν, με τη δύναμη της μεταμορφωτικής Θέλησης και με τη δημιουργία της περίφημης "κρίσιμης μάζας", στη μετατροπή της ζούγκλας σε συμφωνημένο χτίσιμο ενός ειρηνικού, δημιουργικού, αλλά όχι παθητικού και αστόχαστου και αμετροεπή κόσμου; 
Χμ...

Ποιο είναι το αντίδοτο ενάντια στη βία που όλοι γευόμαστε κι αργά ή γρήγορα θα γευτούμε, με ποικίλους τρόπους και κλιμακούμενες μορφές; Ποια είναι η πιο πολύτιμη γνώση ενός ανθρώπου σε αρμονία με τον Άλλον; Ποια είναι η μεγάλη πικρία που διδάσκει την αξία της μεγαλύτερης χαράς; Πόσο κοντά ζούμε ο ένας στον άλλο ώστε να αποφασίσουμε ότι και μπορούμε να σταματήσουμε να πληγώνουμε τον άλλο και να βοηθήσουμε τον άλλο; Πόση αποφασιστικότητα και σθένος χρειάζεται για να ξεριζωθεί η πληθώρα των αγριόχορτων και παρασίτων που πλημμυρίζουν και ρημάζουν την προοπτική των ευωδιαστών κήπων μέσα κι έξω μας; 
Και πότε επιτέλους θα σταματήσει το ανθρώπινο ζώο να σέρνεται και να σπαρταρά στο χώμα, σκεπτόμενο και συμπεριφερόμενο άλλοτε σαν σκουλήκι κι άλλοτε σαν φίδι και θα σηκώσει κεφάλι για να θωρήσει με διάφανο και γενναίο βλέμμα τ'αστέρια;
Συναισθηματική απλώς διεύρυνση; Συνειδητοποίηση το πρώτο κρίσιμο βήμα; Θεωρία που μετουσιώνεται στην πράξη, μικρές αλλά αποτελεσματικές μαγικές συνταγές; 
Ερωτήματα. Που γεννούν ερωτήματα. Απαντήσεις; Πόσο απλές ή όχι; Δεν ξέρω...
Ίσως κάτι σημαντικό μπορεί να αντληθεί και μέσα από κάτι στίχους σαν κι αυτούς: 


("Αλληλεγγύη")
Είναι εκεί δεν μπορώ ν’ αλλάξω
με δυο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα
από το μέρος που φυσά ο αγέρας
ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών
είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια
μήπως άλλαξε ποτέ του.

Τι γυρεύετε; τα μηνύματά σας
έρχουνται αλλαγμένα ως το καράβι
η αγάπη σας γίνεται μίσος
η γαλήνη σας γίνεται ταραχή
και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω
να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι.

Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια
κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου
κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια
είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα
σα μια τύχη πιο δική μου απ’ τη δική μου.

Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής
βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε
μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξή σας
μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι.

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος
καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου
γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια
ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.

Γ. Σεφέρης



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου