Έρχεται μια στιγμή στη ζωή...
...που μια αλλόκοτη, αγριεμένη φωνή μέσα σου αρχίζει να ουρλιάζει. Βάζοντάς τα με όλους και όλα, πρωτίστως με τον ίδιο τον ακαταλόγιστο φόβο σου για ελευθερία και με τα αντανακλαστικά που σε καθήλωναν σε μια νοσηρή παθητικότητα και αποδοχή όλων εκείνων των παράλογων και απαίσιων καταστάσεων της ζωής. Αυτών που εκπορεύονται από τους μπαμπούλες και τους τραμπούκους πάσης φύσης. Είτε σερβιρισμένης με γαρνιτούρα νομιμότητας είτε προερχόμενης από την σωματική και ψυχολογική βία, τα γαβγίσματα και τους τυραννικούς τσαμπουκάδες κάθε λογής τυραννίσκων της κοινωνίας, μπούληδων, τσιρακίων και λακέδων.
Και τότε η λεπτή γραμμή ξεθωριάζει και εξαλείφεται. Ανάμεσα στο "φιλήσυχο", το "πολιτισμένο" και το, πανάρχαιο όσο και η βουή της Ιστορίας, ένστικτο του (πληγωμένου) θηρίου.
Οπότε...ίσως και να βρεις τον εαυτό σου να παρασύρεται από μια αρχέγονη ηδονή και πρωτόγονη παρόρμηση την ίδια στιγμή. Και το θύμα μεταμορφώνεται σε θύτη, το θήραμα σε κυνηγό, ο "απλός άνθρωπος" σε λυσσασμένο σκυλί που δεν κάνει πίσω και δεν λιγοψυχάει μπροστά στην (φαινομενική, ακόμα κι αν η "υποταγμένη στα φαινόμενα πραγματικότητα" γκρινιάζει για το αντίθετο...) υπεροπλία των αντιπάλων.
Πού τελειώνει συχνά το νοσηρό και αρχίζει το υγιές;
Άλλωστε όλοι μας ζούμε, κι ας υποκρινόμαστε ότι είμαστε "ασφαλείς" και "εξημερωμένοι", μέσα σε μια αρένα γεμάτη μικρά και μεγάλα θεριά και ύπουλες παγίδες. Είναι καλό ή κακό, χρήσιμο ή αποτροπιαστικό, αναγκαίο ή μεμπτό, να διατηρούμε τα...νύχια μας ακονισμένα; Και το αγρίμι και συνάμα το μαχητή (ή...μονομάχο) μέσα μας υπό ένα συνετό έλεγχο και σε εγρήγορση, αλλά όχι σε καταστολή;
...που μια αλλόκοτη, αγριεμένη φωνή μέσα σου αρχίζει να ουρλιάζει. Βάζοντάς τα με όλους και όλα, πρωτίστως με τον ίδιο τον ακαταλόγιστο φόβο σου για ελευθερία και με τα αντανακλαστικά που σε καθήλωναν σε μια νοσηρή παθητικότητα και αποδοχή όλων εκείνων των παράλογων και απαίσιων καταστάσεων της ζωής. Αυτών που εκπορεύονται από τους μπαμπούλες και τους τραμπούκους πάσης φύσης. Είτε σερβιρισμένης με γαρνιτούρα νομιμότητας είτε προερχόμενης από την σωματική και ψυχολογική βία, τα γαβγίσματα και τους τυραννικούς τσαμπουκάδες κάθε λογής τυραννίσκων της κοινωνίας, μπούληδων, τσιρακίων και λακέδων.
Και τότε η λεπτή γραμμή ξεθωριάζει και εξαλείφεται. Ανάμεσα στο "φιλήσυχο", το "πολιτισμένο" και το, πανάρχαιο όσο και η βουή της Ιστορίας, ένστικτο του (πληγωμένου) θηρίου.
Οπότε...ίσως και να βρεις τον εαυτό σου να παρασύρεται από μια αρχέγονη ηδονή και πρωτόγονη παρόρμηση την ίδια στιγμή. Και το θύμα μεταμορφώνεται σε θύτη, το θήραμα σε κυνηγό, ο "απλός άνθρωπος" σε λυσσασμένο σκυλί που δεν κάνει πίσω και δεν λιγοψυχάει μπροστά στην (φαινομενική, ακόμα κι αν η "υποταγμένη στα φαινόμενα πραγματικότητα" γκρινιάζει για το αντίθετο...) υπεροπλία των αντιπάλων.
Πού τελειώνει συχνά το νοσηρό και αρχίζει το υγιές;
Άλλωστε όλοι μας ζούμε, κι ας υποκρινόμαστε ότι είμαστε "ασφαλείς" και "εξημερωμένοι", μέσα σε μια αρένα γεμάτη μικρά και μεγάλα θεριά και ύπουλες παγίδες. Είναι καλό ή κακό, χρήσιμο ή αποτροπιαστικό, αναγκαίο ή μεμπτό, να διατηρούμε τα...νύχια μας ακονισμένα; Και το αγρίμι και συνάμα το μαχητή (ή...μονομάχο) μέσα μας υπό ένα συνετό έλεγχο και σε εγρήγορση, αλλά όχι σε καταστολή;
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου