ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Βλέπουμε με τον εγκέφαλο: "Altered states" - Tα πειράματα του John Lilly με τη δεξαμενή απομόνωσης



δεν βλέπουμε με τα μάτια, αλλά με τον εγκέφαλο

 "Αυτό, που θεωρείς πραγματικό, είναι πραγματικό εντός ορισμένων ορίων. Όταν φτάσει κανείς σε αυτά τα όρια, τότε αυτομάτως τα ξεπερνά. Τα όρια τα θέτεις εσύ. Είναι σημαντικό, όμως, να θυμάσαι ότι στη χώρα του νου δεν υπάρχουν όρια. Συνεπώς, η πραγματικότητα είναι εξ ορισμού σχετική" John lilly


" Κάθε σκέψη είναι το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης σκέψης, η οποία τροποποιείται συνεχώς. Όλα τα αποτελέσματα των προηγούμενων σκέψεων, που γίνονται αντιληπτά ως λειτουργία του νου, βρίσκονται συνεχώς σε κατάσταση ακατάσχετης κίνησης, προσφέροντάς μας μια σειρά από μεταβαλλόμενες εικόνες.

 Ανάλογα με τον κραδασμό τους και την ταχύτητά τους, που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, αποτελούν αυτό που αποκαλούμε "σκέψη". Το αποτέλεσμα δηλαδή δεν είναι αυτόνομο, αλλά διαμορφώνεται απ'ό,τι έχει ήδη υπάρξει ως κραδασμός, χωρίς να είναι η ίδια η σκέψη ένας αυτόνομος κραδασμός. Η υπέρβαση της συνειδητότητας σχετίζεται κατ'αυτόν τον τρόπο με την πρόσληψη αυτόνομων κραδασμών, που δεν σχετίζονται με αυτούς που δημιουργεί ο άνθρωπος. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα προσομοίωσης του πώς ο ανθρώπινος νους βιώνει την πραγματικότητα είναι αυτό της θεώρησης των πραγμάτων μέσα από χρωματιστά γυαλιά. Εάν δούμε ένα πράσινο αντικείμενο μέσα από κόκκινο γυαλί θα μας φανεί αν μαύρο. Κι αυτό γιατί οι κραδασμοί που μας δίνουν την αίσθηση του κόκκινου, αποκρύβονται από εκείνους που μας δίνουν το πράσινο, άρα το μάτι ξεγελιέται. Αλλά ακόμη κι όταν κοιτάζουμε τα πράγματα με γυμνό μάτι, τα βλέπουμε λίγο διαφορετικά, καθώς το ίδιο το μάτι του κάθε ανθρώπου τροποποιεί τους κραδασμούς που δέχεται. Εξηγεί η Diane Ackerman στο έργο της A Natural History of the Senses:
" Όταν ο αμφιβληστροειδής παρατηρεί κάτι, οι νευρώνες διαβιβάζουν το ερέθισμα στον εγκέφαλο μέσα από μια σειρά ηλεκτροχημικών αμφίδρομων ώσεων. Σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου περίπου το μήνυμα φτάνει στον οπτικό φλοιό του εγκεφάλου, ο οποίος αρχίζει να το ερμηνεύει. Επομένως δεν βλέπουμε με τα μάτια, αλλά με τον εγκέφαλο."
 Είναι λοιπόν αυτό που βλέπουμε πραγματικό, εφόσον ο εγκέφαλος και οι προσλήψεις του έχουν υποκειμενική χροιά;

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ JOHN LILLY

Για να καταπολεμήσει αυτή τη διαφορά, ο John Lilly, γιατρός και νευροψυχίατρος, άρχισε να πειραματίζεται με τη νευροφυσιολογία κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στην ψυχανάλυση.
 Στην επιστήμη της νευροφυσιολογίας, η προέλευση των ενεργειακών αποθεμάτων του εγκεφάλου παραμένει ένα ερώτημα υπό εξέταση. Η υπόθεση που διατυπώθηκε από τον John Lilly ήταν ότι οι ενεργειακές πηγές  είναι εσωτερικές και βιολογικές και όχι εξαρτημένες από το βιολογικό περιβάλλον. Μέσω πειραμάτων λοιπόν ασχολήθηκε με το τι συμβαίνει στον εγκέφαλο, όταν όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα σταματήσουν να υπάρχουν.
 Το πείραμα περιλάμβανε το σχεδιασμό μιας δεξαμενής απομόνωσης, όπου ο νους εισερχόταν σε κατάσταση χαλάρωσης. Η δεξαμενή ήταν μια μαύρη και ηχομονωμένη κοιλότητα, σαν κάψουλα, με βάθος 40 εκατοστά και γεμάτη αλμυρό νερό, με σκοπό να επιπλέει το άτομο, που έμπαινε μέσα. Από τη στιγμή που ο νους  κατόρθωνε να ξεφύγει από καταστάσεις  ευφορίας ή φόβου, η συνείδηση αναλάμβανε δράση. Αυτό το είδος της συνειδητότητας περιλάμβανε μηχανισμό δημιουργίας εμπειριών που δεν σχετίζονταν με τον εξωτερικό κόσμο.
Ο νους δεν σταματά. Απλά περνά σε μια κατάσταση όπου γίνεται ένα εργαλείο χωρίς δυνατότητα επέμβασης, με μηχανιστική λογική, δηλαδή τη συνεχή παραγωγή σκέψεων και συνειρμών.

o dr John Lilly με τη γυναίκα του

 Αυτά ήταν τα πορίσματα που κατέγραψε ο Lilly στς τρεις πρώτες εκθέσεις του (1956, 1957 και 1958). Η κινηματογραφική ταινία του Ken Russel "Ανεξέλεγκτες Καταστάσεις" (1980, με πρωταγωνιστή τον William Hurt) ήταν η μεταφορά στην οθόνη της ζωής του John Lilly, του ανθρώπου που εμπράκτως ασχολήθηκε με το ζήτημα ότι ο απόλυτος ρεαλισμός δεν προσεγγίζεται ρεαλιστικά.
 Μέχρι το 1954 η νευροφυσιολογία ήταν διχασμένη ανάμεσα σε δυο θέσεις. Η πρώτη (που ερχόταν σε αντίθεσημε το όραμα του Lilly) έλεγε ότι ο εγκέφαλος θα πέσει σε κατάσταση βαθιού ύπνου ή σε κώμα, εάν βρεθεί σε περιβάλλον χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα. Για να αποδείξει ο Lilly ότι αυτό δεν ίσχυε, μπήκε ο ίδιος μέσα στη δεξαμενή απομόνωσης, για να αποδείξει ότι απουσία εξωτερικών ερεθισμάτων ένας εσωτερικός μηχανισμός ερεθισμάτων θα οδηγούσε τον εγκέφαλο σε μια κατάσταση εγρήγορσης. Για μια περίπου ώρα από το μυαλό του περνούσαν σκέψεις που σχετίζονταν με τις εμπειρίες του από τον εξωτερικό κόσμο, όπως η αίσθηση ότι βρισκόταν με την κοπέλα με την οποία διατηρούσε σχέση, εν συνεχεία ένιωσε μια νευρικότητα και σταδιακά άρχισε η "πείνα" του εγκεφάλου για εξωτερικά ερεθίσματα.
 Μόλις πέρασε και αυτό το στάδιο, ο εγκέφαλος άρχισε να ερεθίζει τον ίδιο τον εαυτό του και άρχισε τότε η επαφή με το υποσυνείδητο. Αυτό έχει πάντα μια υποκειμενική χροιά και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο Lilly είπε χαρακτηριστικά: " Πρόκειται για μια κατάσταση, όπου ο άνθρωπος χάνει σταδιακά την αίσθηση του σώματος και της σκέψης του και αισθάνεται να αιωρείται στο κενό σαν συνείδηση. Η δεξαμενή απομόνωσης δίνει τη δυνατότητα στον εγκέφαλο να είναι ο εαυτός του και να επισκεφτεί ΄άλλες πραγματικότητες΄. Υποσυνείδητα, όλοι γνωρίζουμε την ύπαρξη άλλων περιοχών της πραγματικότητας. Υπάρχει, όμως, ένα αδιαπέραστο τείχος ανάμεσα στη δική μας περιοχή και σε αυτές. Η δεξαμενή απομόνωσης λειτουργεί σαν ένα παράθυρο πάνω σε αυτό το τείχος".
 Και συνέχισε: "Αυτό, που θεωρείς πραγματικό, είναι πραγματικό εντός ορισμένων ορίων. Όταν φτάσει κανείς σε αυτά τα όρια, τότε αυτομάτως τα ξεπερνά. Τα όρια τα θέτεις εσύ. Είναι σημαντικό, όμως, να θυμάσαι ότι στη χώρα του νου δεν υπάρχουν όρια. Συνεπώς, η πραγματικότητα είναι εξ ορισμού σχετική".
O John Lilly κατακριθηκε από μια μερίδα επιστημόνων, διότι σε κάποια πειράματα χρησιμοποίησε την ουσία διαιθυλαμίδιο του λυσεργικού οξέος (=LSD) 



της Μαίρης Βάρελη, απόσπασμα από το άρθρο της "Η Δεξαμενή Απομόνωσης του John Lilly και το ταξίδι του Νου στο Τροφώνιο Άνδρο" στο περιοδικό mystery, που ειδικεύεται στο ανεξήγητο, την εναλλακτική έρευνα κτλ.
Οι επισημάνσεις με χρώμα και υπογράμμιση είναι από εμάς.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου