ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ Φ.Π.Α.


ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ Φ.Π.Α.

Κείμενο τού Δήμου Χλωπτσιούδη. Αφιερωμένο στους αριστερούς νεοφιλελεύθερους καραγκιόζηδες που αναζητούν "ισοδύναμα" ώστε η πραγματική οικονομία και η πραγματική κοινωνία να συνεχίσουν να επιβαρύνονται εν μέσω "κρίσης" με τις δαπάνες πολυτελείας των βολεμένων (τα τονισμένα στοιχεία και οι εικόνες από εμένα - Θ.Λ.)

..............................

Όσο προχωρά ο καιρός μοιάζει να φουντώνει ο πόλεμος για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Βέβαια, στην αρχή οι μονταζιέρες επιστράτευσαν -ως τρόικα εσωτερικού- τα μεγάλα μέσα (τον Γιούνγκερ και την αρμόδια Επίτροπο με σχετική ερώτηση) και κυκλοφορούσαν ειδήσεις ότι τάχα αντίκειται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Τα ίδια βέβαια έκαναν και για παλαιότερα ζητήματα που αφορούσαν την παιδεία. Και λογικό είναι να αναρωτηθούμε γιατί τόσος καβγάς για την εκπαίδευση (κεντρικό θέμα και για τον Μεϊμαράκη).

Αν και στον όλο διάλογο κυριαρχούσε η εντύπωση ότι λόγος γίνεται για τα ιδιωτικά σχολεία, τελικά αποδεικνύεται ότι τα ιδιωτικά σχολεία τέθηκαν ως κεντρικό θέμα της αντιπολιτευόμενης ρητορικής καλύπτοντας τον πραγματικό στόχο της υπόθεσης: την υπεράσπιση της παραπαιδείας. Άλλωστε, ο κύκλος εργασιών των κάθε λογής φροντιστηρίων, εργαστηρίων και καλλιτεχνικών σχολών είναι πολλαπλάσιος εκείνου των κολεγίων και των ιδιωτικών σχολείων.

Σε μία χώρα στην οποία όλο το εκπαιδευτικό σύστημα επί σαράντα (40) έτη στήθηκε πάνω στα κέρδη των φροντιστών και των ιδιωτικών σχολών, δεν είναι παράλογο που όλος ο παλιός πολιτικός κόσμος φωνάζει εναντίον της επιβολής ΦΠΑ.


Ας μην παραβλέπουμε ότι μιλάμε για μία -επίσημη- παιδεία παράλληλα με το εκπαιδευτικό σύστημα για όσα εκείνο αποφεύγει εδώ και δεκαετίες να προσφέρει (πιστοποίηση ξένων γλωσσών και πληροφορικής, παράλληλη μαθησιακή στήριξη και τμήματα ενισχυτικής).

Και τελικά αυτοί που φωνάζουν είναι στην πραγματικότητα εκείνοι που αφαίμαξαν από το εκπαιδευτικό σύστημα (δημόσιο και ιδιωτικό) όλες τις πραγματικές δεξιότητες που θα μπορούσαν να αποκτήσουν οι μαθητές και προσέδωσαν μία γνωσιοθηρική αντίληψη που ιδεολογικοποιήθηκε πάνω στον εξετασιοκεντρισμό. Είναι οι ίδιοι που εδώ και δεκαετίες λοιδορούν τους εκπαιδευτικούς (όχι το σύστημα) για την κατάντια του σχολείου και σήμερα υπερασπίζονται την παραπαιδεία.

Γιατί τελικά πίσω από όλα υπάρχουν βαθύτερα πολιτικά ταξικά αίτια... Δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το αυτονόητο πως η παράλληλη παιδεία (προκειμένου το παιδί να αποκτήσει δεξιότητες και κουλτούρα ή να έχει υψηλές επιδόσεις ώστε να εισαχθεί τελικά σε ΑΕΙ) συνδέεται ως αναγκαία συνθήκη με την οικονομική ευμάρεια του γονέα.

Στην ουσία όποιος σήμερα υπερασπίζεται την παράλληλη παιδεία -χωρίς παράλληλα να διεκδικεί βελτίωση των όρων και των συνθηκών λειτουργίας του σχολείου και ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος (ώστε να παρέχει πιστοποιήσεις και δεξιότητες που τώρα δίνουν μόνο οι ιδιώτες)- δεν υπερασπίζεται απλά την ιδιωτική πρωτοβουλία. Υπερασπίζεται τον εξετασιοκεντρισμό ως βαθύ ταξικό μέτρο διαχωρισμού των μαθητών, υπερασπίζεται έμμεσα την μόρφωση των λίγων, υπερασπίζεται ένα ανίκανο δημόσιο σχολείο προς όφελος της κοινωνιοδαρβινικής αντίληψης του οικονομικά ισχυρότερου.

Γιατί τελικά άλλο η υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας κι άλλο η άμεση στήριξη ενός σάπιου συστήματος που στόχο έχει την ενίσχυση των ταξικών φραγμών∙ ενός απάνθρωπου εκπαιδευτικού συστήματος που αξιολογεί στην ουσία την κοινωνική προέλευση του μαθητή∙ ενός σχολείου ενάντια στον ψυχισμό του μαθητή. Και όταν αυτό το υπερασπίζονται εκείνοι που ρητορικά κατηγορούν το "παλιό", αντιλαμβανόμαστε ότι το "νέο" τους είναι το ίδιο παλιό.


Αν και συμφωνούμε με την επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική και παράλληλη εκπαίδευση (καθώς είναι ο μόνος επιχειρηματικός κλάδος που φοροαπαλλάσσεται από την προστιθέμενη αξία), κρίνεται αυτονοήτως αναγκαίο άμεσα να ενταχθούν όλες οι δραστηριότητες της ιδιωτικής εκπαίδευσης στο επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα με αντίστοιχες πιστοποιήσεις και δράσεις (από ωδεία και χορό έως ενισχυτική υποστήριξη μαθητών και πτυχία σε ξένες γλώσσες και υπολογιστές).

Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, η αύξηση των τιμών θα γιγαντώσει -αριθμητικά και ποσοτικά- τα ταξικά εμπόδια στην εκπαίδευση και θα μειώσει τις -λογιστές- ευκαιρίες των λαϊκών στρωμάτων για απόκτηση επιπλέον δεξιοτήτων και μόρφωσης ή κουλτούρας.


το διαβάσαμε στον ΥΠΝΟΒΑΤΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου