ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Κοίτα με να σε κοιτώ μπας και κάνουμε χωριό (;)




 Διαβάσαμε εδώ:
"Η ομαδική πρόσκληση για κοίταγμα στα μάτια πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη, καθώς η Ελλάδα συμμετείχε μαζί με άλλες 143 χώρες σε αυτή τη new-age-ομαδική-διεύρυνση συνειδητότητας και επιπέδου ενσυναίσθησης."

Ψάχνοντάς το ανακαλύψαμε ότι εμπνευστής και διοργανωτής αυτού του βλεμματικού happening" (που είχε και συμμετοχή) ήταν μια-τι άλλο; ΜΚΟ. Από αυτές που αγωνιούν για την ποιότητα των ανθρώπινων σχέσεων και θέλουν να σώσουν τον πλανήτη υψώνοντας τις πεσμένες δονήσεις των κατοίκων του.

Μια πλημμυρίδα σκέψεων και συνειρμών μας κατέκλυσε, με μια "κυνική διάθεση" να σχολιάσουμε κι εμείς τους "καλούς σκοπούς" οργανωτών και συμμετεχόντων. 
Κάπως έτσι να πούμε:
...Μέσα στα μάτια σου είδα τον κόσμο όλο και (μα τα ιδρύματα του Σόρος!) μου φάνηκε αόμματος. Και είδα αλλά δεν τρόμαξα, απλώς γύρισα αλλού τη ματιά μου: θώρησα τη χείρα βοηθείας με το αζημίωτο, το χαμόγελο (που συχνά πάει ασορτί με τα δώρα) του ρουφιάνου της διπλανής πόρτας, τον καλό καταναλωτή τοξικών προϊόντων για το σώμα και το μυαλό, τον εθελοντή στην τιποτολογία και την επιτηδευμένη κοινωνική προσφορά με αθώους σπόνσορες εταιρείες και σχεδιαστές κοινωνικής μηχανικής, τον πνευματικό τράγο με ετικέττα πνευματικού ταγού, τον μαζάνθρωπο που χοροπηδά βελάζοντας στα προστάγματα του τσοπάνη και στήνεται σχηματίζοντας ουρές μπροστά στις ταΐστρες με το ιδεολογικά επεξεργασμένο και ψυχιατρικά ορθό και γενετικά τροποποιημένο σανό.
Πρρττττ!

Θες πραγματικά να κοιταχτούμε στα μάτια, εμείς οι αποξενωμένοι τρόφιμοι (πώς συνέβη άραγε αυτό;)  των μεγαλουπόλεων;
Α! Δεν αρκεί να βγάλεις τα ντιζαϊνάτα γυαλιά ηλίου που φοράς ακόμα και σε κλειστούς χώρους. Ξεκίνα να ξεφορτώνεσαι τις στρώσεις από τσίμπλες που καλύπτουν τους οφθαλμούς σου και να αδειάζεις από το κεφάλι σου τα ποιηματάκια που σε δίδαξαν να αποστηθίζεις από παιδάκι. Και τότε, αφού κοιταχτούμε και ίσως ανταλλάξουμε και γκριμάτσες και βγάλουμε γλωσσίτσα ο ένας στον άλλο με παιχνιδιάρικη διάθεση, μπορεί και να βρούμε κάποια αρχή για να σπάσουμε τη σιωπή που δεν είναι πάντα χρυσός και να πούμε και κάτι που βγάζει νόημα και δεν έχει πάρε δώσε με "δημιουργική ασάφεια" ή "άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε" ασχέτως αν πηδιόμαστε (ή μας πηδάνε).
Και ίσως και να κλείσουμε ο ένας το μάτι στον άλλο με νόημα. Συνωμοτικά, σαν τον ρόλο των ΜΚΟ των τσελιγκάδων, αλλά από την ανάποδη...

 Κοίτα με να σε κοιτώ μπας και κάνουμε χωριό (;) Μπα! δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό...

ανιχνευτής

Επί του θέματος ετούτου αξίζει να διαβαστεί κι αυτό: Τι κοιτάς μωρέ μαλάκα;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου