ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Η μεγάλη γάγγραινα των λαών!




 Δεν έμαθες ποτέ σου να μιλάς με τ'αυτιά.

Βάφτισες "κοινωνική κριτική" την κατινιά
και τη μιζέρια σου "ευαισθησίες".

Υπερασπίζεσαι με σθένος την παραίτησή σου,
ποτάμι που υπερχείλισε οι πένθιμες δικαιολογίες.

Φακελλωμένο χρήμα πλαστικό
σε παγκόσμιας τραπέζης δεσμευμένο λογαριασμό
είναι το υποσχετικό σημείωμα της συναίνεσής σου.

Ουδέποτε αλήτεψες έξω απ'τα οπαδικά σου τείχη:
της γειτονιάς τα όρια, το χρώμα και το κόμμα σου, την ομαδάρα σου,
τη θεωρία που παπαγαλίζεις και την πίστη που προσκυνάς,
τα θεοποιημένα τεχνο-επιστημονικά εγχειρίδιά σου.

Κι όποτε ο κόσμος σου γκρεμίζονταν 
εσύ τη σκόνη χάζευες κι ακόμη τη χαζεύεις.

Τι κι αν το σπίτι ρημάζει του γείτονά σου;
Τι κι αν του Άλλου τα παιδιά πνίγονται σε πελάγη;
Τι κι αν ο αέρας πια βρωμοκοπάει μέταλλο και μια χημεία θανάτου;
Τι κι αν η φύση δηλητηριάζεται, τροποποιείται γενετικά 
και σε Κώδικες Αλιμεντάριους συσκευάζεται;
Τι κι αν τα παιδιά σου γενούν χαλκόχρωμα τσιπαρισμένα υβρίδια;
Τι κι αν σε ταμειακή μέσα μηχανή η ζωή σου αποτιμάται;
Τι κι αν οι σφαίρες από λαό σε λαό
κι από ψυχές σε σώματα εξοστρακίζονται;
Φτάνει τρύπα να μην ανοίξει στην ήδη διάτρητη πόρτα τη δικιά σου!


Ως πότε θα καταβροχθίζεσαι από τα ρομποτικά παραμιλητά σου;
Τα ιδανικά, οι καημοί και συγκινήσεις σου, τα λάβαρά σου και οι εμπόροι τους,
τα μαζικά εργαλεία ελέγχου των αντανακλαστικών σου..
Όλα τα φονικά ετούτα γίνηκαν συλλογικά δομικά υλικά
για να υψώσουνε το οικοδόμημα της ψυχοπάθειάς σου.

Βέβαια εσύ ίσως εμένα τον ταραχοποιό
να δαχτυλοδείξεις ως της ασφάλειάς σου υπονομευτή
και της πατρίδας σου τον βλάσφημο εχθρό.
Δηλαδή των ομοίων σου και της αφεντιάς σου!
Κι αν και αυτό ακόμη υποθάλπει
μία λανθάνουσα σχέση οικειότητας,
πασχίζω για να κρατηθώ μίλια μακριά σου!

Σε όποια γωνιά της αστικής κονσέρβας, 
σε οποιοδήποτε μήκος και πλάτος,
όπου μ'έβρεις ή σε βρώ,
λόγια άλλα κι ενίοτε ροχάλες 
δεν θα σπαταλήσω για την αφεντιά σου.
Τράβα!
 Όπως τόσο καλά σε μάθανε, να μυξοκλαφτείς
σε "παππούληδες", ιμάμηδες, ραβίνους και γκουρού,
σ'εταιρείες του μεγάλου ρουσφετολάγνου Πατριάρχη.
Τράβα να φτιαχτείς και να κραιπαλιάσεις
με οινοπνεύματα, γκρουπ θέραπυ και αντικαταθλιπτικά.
Τράβα να συρθείς για κάνα βολεψιματάκι
στα πόδια του "δικού σου" πολιτικού.
Και το "εκλογικό δικαίωμά σου",
μέσα στις δημοκρατίες σου για δίποδα αμνοερίφια,
ν'ασκήσεις μην ξεχάσεις!

 ανιχνευτής



Στα ίδια μήκη κύματος, από εμάς: 

  Και φυσικά αυτά:
Οπότε: 
   

Και να θυμάσαι, ε; Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου