ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Η ζωή στον αυτόματο πιλότο...


Όταν η εργασία μεταλάσσεται σε μια συνθήκη απανθρωπισμού και όχι εξανθρωπισμού...

Όταν ο άνθρωπος ξεπέφτει σ'ένα αυτόματο(=ρομπότ), απόλυτα χειραγωγήσιμο από τους προγραμματιστές του και προβλέψιμο σε κάθε του σκέψη, επιθυμία, φαντασίωση, κίνηση (συμπεριλαμβανόμενης και της κίνησης διαμαρτυρίας για όσα του επιβάλλονται ερήμην του) και επιδίωξη...

Όταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση και συνάμα εθισμός είναι το κυνήγι μιας πλαστικής ευημερίας, γεμάτης άδεια κελύφη νοημάτων και με παράλληλη εκδήλωση νευρωτικής έως και κτηνώδους συμπεριφοράς...

Όταν εχθρός γίνεται ο γείτονας και ο φορέας διαφορετικών (αποκαλούμενων και "αιρετικών" ή "επικίνδυνων") αντιλήψεων και φίλος είναι όποιος χαϊδεύει τον εγωισμό και τροφοδοτεί τα κατώτερα συναισθήματα...

Όταν "λογική" είναι η κυρίαρχη συνθήκη μιας αγελαίας συλλογικής παράκρουσης...

Όταν η τιποτολογία καπελώνει και εξοβελίζει το λόγο και η βλακεία και ο (πάμ)φθηνος εντυπωσιασμός προωθούνται ως κυρίαρχες μορφές διανόησης και αισθητικής, επικαλύπτοντας εντελώς τη συναινετική πραγματικότητα...

Όταν σπόνσορας της "δημοκρατίας" είναι το κέρδος με κάθε μέσο και καύσιμό της η εξαπάτηση και η χυδαιότητα της νομιμοποίησης των "ζαλισμένων κοπαδιών" και των "ποιμένων" που γνωρίζουν καλύτερα τις ανάγκες της αγέλης...

Όταν η τεχνολογία χρησιμοποιείται ως εργαλείο αυτοματοποίησης, μαζικού ελέγχου και υποταγής και απομύζησης της προσωπικότητας και της ίδιας της ψυχής του ανθρώπου...

Όταν ο άνθρωπος διαλέγει την αυτο-παγίδευση και αυτο-καταστροφή αντί της αυτο-επίγνωσης, επιλέγει να μην επιλέγει, προτιμά την "ασφάλεια" των λιμνάζοντων υδάτων αντί την απελευθερωτική αίσθηση των τρεχούμενων νερών ενός νεαρού ορμητικού ποταμού και σκέφτεται με έτοιμες διανοητικές συνταγές...

...Τότε οι στίχοι του παλιού και καλού τραγουδιού των Talkimg Heads ("Once in a lifetime"), αυτού του ιστορικού βρετανικού συγκροτήματος, θεωρώ ότι παραμένουν πάντα επίκαιροι:

 Μπορείς να πιάσεις τον εαυτό σου σε μια καλύβα και μπορείς να πιάσεις τον εαυτό σου στην άλλη άκρη του κόσμου, μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να οδηγεί ένα μεγάλο αμάξι και μπορείς να πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα όμορφο σπίτι, με μια όμορφη σύζυγο και μπορεί να αναρωτηθείς "μα πώς έφτασα ως εδώ;"
 Μπορεί να πεις στον εαυτό σου: "αυτό δεν είναι το όμορφο σπίτι μου, αυτή δεν είναι η όμορφη γυναίκα μου"
Και μπορείς να ρωτήσεις τον εαυτό σου: "Τι είναι αυτό το όμορφο σπίτι; Πού οδηγεί αυτός ο δρόμος; Είμαι σωστός; είμαι λάθος;" Και μπορεί να πεις στον εαυτό σου: "Θεέ μου! τι έχω κάνει;"



ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου