ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 30 Μαΐου 2015

Τα παιδιά δολοφόνοι που δολοφονούνται από έναν ανώμαλο "πολιτισμό"


Aυτό που συμβαίνει σε πάρα πολλές χώρες στην Αφρική αποτελεί τον κόλαφο (όχι απλώς ένα όνειδος)της "πολιτισμένης" Δύσης. Που καταναλώνει πρώτες ύλες και αγαθά (πχ πετρέλαιο, φάρμακα που έχουν δοκιμαστεί πρώτα μέχρι να "τελειοποιηθούν" πάνω σε εκατοντάδες ανθρωπους-πειραματόζωα, πολύτιμους λίθουςκαι ορυκτούς πόρους κτλ), τα οποία γίνονται η αφορμή να βιώσουν μια απίστευτη εξαθλίωση οι πληθυσμοί των αφρικανικών χωρών που εντοπίζονται και σπεύδουν αμέσως οι αχόρταγες πολυεθνικές του "πολιτισμένου κόσμου" για να βάλουν στο χέρι και να εκμεταλλευτούν τις πηγές και τους πόρους αυτούς. Διεφθαρμένες κυβερνήσεις, διεφθαρμένες αντιπολιτευόμενες ένοπλες συμμορίες (αυτοαποκαλούνται συχνά "επαναστατικές"), πωρωμένα στελέχη δυτικών εταιρειών που πατάνε πάνω σε σωρούς πτωμάτων για να αποκομμίσουν oφέλη και κέρδη, διεφθαρμένοι ιδώτες πλιατσικολόγοι ή μισθοφόροι από τη δύση στη δούλεψη εταιρειών και ιδιωτικών γερακιών...

Καθόλου μα καθόλου σπάνιο το φαινόμενο, να απάγονται μικρά παιδιά από τα χωριά τους, αφού πιθανώς δούνε και τους δικούς τους να δολοφονούνται βάναυσα και να στελεχώνουν αντιμαχόμενες ένοπλες ομάδες σε ατέρμονους εμφύλιους πολέμους για τη διαχείριση της εξουσίας και της συνέχειας της αγαστής συνεργασίας με τους Δυτικούς "φίλους" ή για θρησκευτικούς-φυλετικούς λόγους. Αλλά η διαφθορά άπαξ και κάποια από αυτές τις ομάδες αναλάβει την εξουσία, έστω και σε στενά τοπικό επίπεδο, είναι πάντα εκεί, κληρονομικά θα'λεγε κανείς εγκαθιδρυμένη.
Ανήλικα παιδιά και έφηβοι που μεταμορφώνονται και τα ίδια σε αδίστακτους πολεμιστές-δολοφόνους με παιδικά πρόσωπα, διά μέσου ωμής βίας και μιας κτηνώδους πλύσης εγκεφάλου και διάλυσης του ψυχισμού τους. Ικανά μετά για τις πιο ανείπωτες θηριωδίες και έτοιμα να σκοτώσουν ακόμα και μέλη των ίδιων των οικογενειών τους σε κάποια νέα επιδρομή.


Και οι κυβερνήσεις της Δύσης να μη βλέπουν καλά τι συμβαίνει, να μην έχουν "σαφή εκτίμηση", να κωφεύουν στις κραυγές απελπισίας και πόνου...Εκτός και αν θιχτούν τα αποικιοκρατικού τύπου συμφέροντά τους, οπότε και ίσως να επέμβουν στρατιωτικά, ακόμη και σε περιορισμένη κλίμακα, για να υπηρετήσουν φυσικά "ανθρωπιστικούς σκοπούς".

 Ένας απαίσιος, αποκαθηλωτικός της ανθρώπινης φύσης, αποτροπιαστικά συντηρούμενος φαύλος κύκλος αίματος και βαρβαρότητας.

Το παρακάτω βίντεο animation της Διεθνούς Αμνηστίας μας μεταφέρει στο Κονγκό και μας διηγείται με ανατριχιαστικό τρόπο ιστορίες παιδιών που στιγματίζουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτήν που έχει μάθει να κλείνει τα μάτια και το στόμα και να "κοιτάει τη δουλειά της", καταναλώνοντας "αγαθά" βαμμένα με το αίμα ακόμη και μικρών παιδιών που η παιδική τους ηλικία ξεσκίστηκε με τον πιο βάναυσο και πρόστυχο τρόπο.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου