ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Το ξέσπασμα της Πολεμίστριας: "γιατί θέλουμε να πολεμήσουμε"



...ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα (από τις αγαπημένες μας να εξομολογηθώ σκηνές) από την εξαιρετική ταινία του 1996 "Libertarias" (oι "ελευθεριακές") του Vicente Aranda. Ένα εντυπωσιακό και συγκινητικό έπος με θέμα τον ενεργό και γενναίο ρόλο των γυναικών του ισπανικού αναρχικού κινήματος στο φοβερό Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

 Παραθέτουμε μεταφρασμένο το σημείο προς το τέλος, με το ξέσπασμα μιας εκ των ηρωίδων της ταινίας:

"Tι συμβαίνει; Φαίνεται ότι δίνουμε την εντύπωση πως είμαστε τρελές (εννοεί τις γυναίκες που είναι αποφασισμένες να συμμετάσχουν ισότιμα με τους άνδρες στον ένοπλο αγώνα ενάντια στο φασισμό και όχι να συνδράμουν απλώς ως βοηθητικό προσωπικό στα μετόπισθεν). Θα σας εξηγήσω λοιπόν, γι'αυτό ακούστε με καλά! Δεν βλέπουμε το λόγο που η επανάσταση βρίσκεται στα χέρια του μισού μόνο πληθυσμού. Είμαστε αναρχικές αλλά είμαστε επίσης και γυναίκες και θέλουμε να κάνουμε και τη δική μας επανάσταση κι όχι απλά ν'αφήσουμε τους άνδρες να το κάνουν για εμάς. Δεν θέλουμε έναν αγώνα σχεδιασμένο να ταιριάζει στα αρσενικά μόνο, γιατί στο τέλος θα μας πηδήξουν όπως συνέβαινε πάντα. Θέλουμε να πολεμήσουμε ώστε να είμαστε σε θέση να διεκδικήσουμε το μέρος που μας αναλογεί στον καταμερισμό (και τελικό απολογισμό) του αγώνα. Και θέλουμε να το ξεκαθαρίσουμε: είμαστε τώρα γεμάτες αγωνιστικό ενθουσιασμό και θα ήταν λάθος να μας κρατήσετε πίσω στα σπίτια μας να ασχοληθούμε με το πλέξιμο. Θέλουμε να πεθάνουμε! Αλλά θέλουμε να πεθάνουμε σαν άνδρες κι όχι σαν δούλοι!"

Λόγια που ξερνούν φωτιά και σφύζουν από μια δύναμη ψυχής που πολύ λίγοι άνθρωποι διαθέτουν όταν οι αγωνιώδεις ανάγκες και οι προκλήσεις των καιρών, και της ίδιας της ζωής γενικότερα, το απαιτούν...

 Και οι γυναίκες του Ισπανικού Εμφύλιου, όπως απέδειξαν στα πεδία των μαχών, ήξεραν πολύ καλά να πολεμούν για τις πιο υψηλές ανθρώπινες αξίες και να προτιμούν να πεθαίνουν ελεύθερες και όχι εξευτελισμένες και υποταγμένες στην επέλαση του ολοκληρωτισμού και της κυριαρχίας της υποδούλωσης των ανθρώπινων όντων σε ελεεινούς αφεντάδες (τόσο επίγειους όσο και ουράνιους μέσω αντιπροσώπων-ο ρόλος της καθολικής εκκλησίας σε αυτό τον πόλεμο είναι άλλωστε γνωστός).

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)