ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Αυξάνονται οι ανάγκες στην Κομπανί καθώς όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στην πόλη.

Ακολουθώντας την απελευθέρωση της πόλης της Κομπανί,  30.000 πολίτες επέστρεψαν ήδη στην πόλη, που το 80% της είναι παντελώς καταστραμμένο,  αδιαφορώντας για τους κινδύνους που ακόμα εγκυμονούν σε αυτή.

Ο γραμματέας της Λαϊκής Βουλής, Xalit Bozan  επανέλαβε για ακόμα μια φορά την  έκκληση για την δημιουργία ενός διαδρόμου για την επείγουσα μεταφορά βοήθειας ώστε να αποφευχθεί μια ανθρωπιστική τραγωδία στην πόλη.
Οι ανάγκες των επαναπατριζόμενων καλύπτονται συλλογικά  από τους ίδιους τους ανθρώπους που επίσης προσπαθούν να κάνουν την πόλη βιώσιμη και πάλι με περιορισμένα μέσα. Ανοικοδομούν  τα κατεστραμμένα τμήματα των σπιτιών τους συλλογικά σε ένδειξη αλληλεγγύης του ενός προς το άλλο ενώ έχουν αναλάβει επίσης την ασφάλεια και την καθαριότητα της πόλης μαζί με το προσωπικό του δήμου.  10 γενικές αποθήκες, 2 φαρμακεία και 1 κουρείο έχει ξανανοίξει μέχρι στιγμής χάρη στα υλικά που έχουν συγκεντρωθεί από τα ερείπια της πόλης, ενώ τα έπιπλα και άλλα διαθέσιμα πράγματα που απέμειναν στους χώρους εργασίας μετά  από τις επιθέσεις του ISIS συλλέγονται και ταξινομούνται, ωστόσο, δεν αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες.
Και ενώ καταβάλλονται υπεράνθρωπες προσπάθειες για την δημιουργία καταυλισμών που θα φιλοξενήσουν τους επαναπατρισθέντες προσφέροντας τους ασφάλεια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη,  οι κάτοικοι εκτός από την αυξανόμενη έλλειψη τροφής, ρούχων, παιδικών τροφών, και καύσιμων,  έχουν να αντιμετωπίσουν και τις νάρκες που είχαν τοποθετήσει οι τζιχαντιστές κατά την εκδίωξή τους από την πόλη, και που έως τώρα έχουν προκαλέσει την απώλεια πολλών ζωών.

Παρόλα αυτά η ζωή προσπαθεί να ξαναβρεί τους ρυθμούς της με το πρώτο δημοτικό σχολείο να έχει αρχίσει να λειτουργεί ξανα κάτω από την επίβλεψη 10 δασκάλων και που έχουν αναλάβει την διαπαιδαγώγηση των πρώτων 250 παιδιών που έχουν επιστρέψει.

Η επέλαση των μισθοφόρων του Ισλαμικού Χαλιφάτου κατέστρεψε ολοκληρωτικά  τις εκπαιδευτικές υποδομές της πόλης και το προαναφερόμενο σχολείο κατέστη δυνατόν να λειτουργήσει χάρη στην συλλογική προσπάθεια και κινητοποίηση των κατοίκων που κατάφεραν να το θέσουν σε επαναλειτουργία συλλέγοντας ότι ήταν δυνατόν να συλλεγεί από τα συντρίμμια.
Τα παιδιά του πρωινού τμήματος που είναι και τα νεώτερα, διδάσκονται τα μαθήματα , Ζωή και περιβάλλον, Μαθηματικά, φυσική αγωγή και μουσική, ενώ εκείνα που είναι μεγαλύτερα στα απογευματινά τμήματα μαθαίνουν Κουρδικά, Αραβικά και Αγγλικά.

To διαβάσαμε στο Indymedia Athens
 Eπίσης: "ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ" (εκεί που απωθήθηκαν οι ορδές των τζιχαντιστών!)
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου