ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Σημαντικές εκδηλώσεις της Εργατικής Λέσχης Περιστερίου


α) Στις 23 Φλεβάρη του 1943, πριν από 72 χρόνια στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα, στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στους Αμπελοκήπους, ιδρύεται η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η ΕΠΟΝ, η σημαντικότερη και μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση νεολαίας .
Η ΕΠΟΝ αποτελεί ιστορικά και τη μαζικότερη οργάνωση νεολαίας στην Ελλάδα, με το μεγαλύτερο δίκτυο οργανώσεων. Με σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε» οι ΕΠΟΝΙΤΙΣΕΣ ΚΑΙ ΕΠΟΝΙΤΕΣ έγραψαν ηρωικές σελίδες στην ένοπλη αντίσταση του λαού μας μέσα από τις γραμμές του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού και αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή στη μάχη ενάντια στην πείνα, για την επιβίωση του λαού μας.
Η Εργατική Λέσχη Περιστερίου, με αφορμή τα 72 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, παρουσιάζει φωτογραφικό και έντυπο υλικό από τη δράση της ΕΠΟΝ και άρθρα από το περιοδικό «Νέα Γενιά» της ΕΠΟΝ.
Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στην Εργατική Λέσχη Περιστερίου, Θηβών 227, από τις 26 Φλεβάρη έως και τις 15 Μάρτη.


β) Αν όλη η ανθρωπότητα μαζευόταν σε ένα τρένο, οι κοινωνικές ανισότητες θα ήταν προφανέστερες. Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Νοτιοκορεάτη Bong Joon-ho, μας μεταφέρει σε ένα μέλλον που δεν είναι μακριά από το παρόν μας. Βλέποντας το Snowpiercer, μπορεί κανείς εύκολα να ξεχωρίσει πού τελειώνει η επιστημονική φαντασία και πού αρχίζει η πραγματικότητα.
Η ιστορία έχει ως εξής: Μετά από μια αποτυχημένη επιστημονική προσπάθεια να εξισορροπηθεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η γη βυθίζεται σε έναν παγετό που κάνει τη ζωή αδύνατη. Ως άλλος Νώε με την κιβωτό του, ο επιχειρηματίας Wilford δίνει την ευκαιρία σε κάποιους τυχερούς να επιβιβαστούν σε ένα τρένο που έχει κατασκευάσει, όπου η ανθρωπότητα μπορεί να συνεχίσει να ζει. Σε αντίθεση όμως με το μύθο του Νώε της παλαιάς διαθήκης, ο Wilford δεν κάνει αγαθοεργίες, αλλά εξυπηρετεί όσους πλήρωσαν εισιτήριο. Και όσοι επιβιβάστηκαν ενώ δεν είχαν να πληρώσουν, επιβιώνουν στα τελευταία βαγόνια και χρησιμοποιούνται ως αναλώσιμοι.
Το τρένο της ανθρωπότητας έχει βέβαια συγκεκριμένους πόρους, αρκετούς για όλους τους επιβάτες. Ο Wilford όμως προτιμά να κατανέμει τους πόρους άνισα. Έτσι, κρατά μια μερίδα των επιβατών ευχαριστημένη στην αφθονία της – μακριά από την πραγματικότητα των τελευταίων βαγονιών – και διατηρεί τους επιβάτες των τελευταίων βαγονιών στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Όσοι του είναι χρήσιμοι οδηγούνται στα πιο μπροστά βαγόνια, ενώ τους υπόλοιπους τους τραμπουκίζει και τους τρομοκρατεί με τη βοήθεια ένστολων, υπουργών και διαφόρων «παρακρατικών».
Snowpiercer: Ιδού η κοινωνία μαςΤελικά, ο επιχειρηματίας έχει τους πάντες κάτω από τον έλεγχό του και όλοι πρέπει να του είναι ευγνώμονες γιατί αν δεν ήταν αυτός, δε θα ζούσαν. Για κάποιο λόγο όμως, οι επιβάτες των τελευταίων βαγονιών δε νιώθουν ευγνωμοσύνη και ετοιμάζουν εξέγερση, με σκοπό να καταλάβουν τη μηχανή της αμαξοστοιχίας. Σε αυτήν τους την προσπάθεια είναι όλοι μαζί ταγμένοι να αγωνιστούν μέχρι θανάτου. Δεν έχουν άλλωστε να χάσουν τίποτα.
Το Snowpiercer είναι μια εύστοχη αλληγορία της κοινωνίας μας. Μια πρωτότυπη ιστορία επιστημονικής φαντασίας που αφορά το παρόν μας. Η λύση φαίνεται να είναι μία: να καταλάβουμε τη μηχανή. Είναι όμως πράγματι αυτή η λύση; Η διαφορετική διαχείριση ενός συστήματος που στηρίζεται στις κοινωνικές ανισότητες; Πόσο μπορεί να αλλάξει πραγματικά η κατάσταση μέσα στο τρένο; Υπάρχει άραγε ζωή και έξω από το τρένο;

(Σχόλιο δικο μας: μια εκπληκτική αλληγορία της κοινωνικής πυραμίδας, μια ταινία-έκπληξη για την οποία έχουμε αφιερώσει παλιότερα και αυτή την ανάρτηση: Κινηματογράφος και διακίνηση γνώσεων και πληροφοριών: "Snowpiercer – ακόμη μία προφητική ταινία")

από ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
ΘΗΒΩΝ 227

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου