ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Τα "αποτυπώματα της ζώσας ψυχής της Φύσης"

Aς ξεκινήσουμε με τα λόγια ενός παλιότερα δημοσιευμένου κειμένου από εμένα:

" Tι είναι τελικά η Φύση;

H Φύση!
 Δεν είναι μόνο τα ζώα και τα πετούμενα, μύκητες, βακτήρια και ιοί σε αναζήτηση ξενιστών. Οι πέτρες, οι κάμποι, τα βουνά, οι λίμνες και τα ποτάμια, οι θάλασσες. Ατμόσφαιρες πυκνές κι αραιές, οι "ουράνιες σφαίρες" που πάλλονται σε κοσμικές χορδές, τα νεφελώματα, οι τύποι αστεριών και η σκόνη η αστρική και οι αστεροειδείς οι αλητόβιοι.
Είναι όλα αυτά, είναι και άλλα πολλά περισσότερα.
Αισθήσεις κι εμπνεύσεις αναπάντεχες. Οράσεις και οράματα. Η γλώσσα των πουλιών. Τα ανεμοτράγουδα των φύλλων. Διάβρωση, αποσάρθρωση, αναδημιουργία. Αποσύνθεση κι επαναγέννηση. Οι πολλαπλές κατευθύνσεις. Παράλληλες πλευρές. Οι ένοικοί τους. Βαθμίδες συνειδητότητας.

 Ο αιθέρας που μέσα του κολυμπάμε. Ωκεανοί και ρεύματα παλλόμενης κραδασμικής Ενέργειας. Φρακταλικές αλυσίδες που φτάνουν ως τα αχανή βάθη του κοσμικού γίγνεσθαι. Η καθαρότητα των μαθηματικών στις μορφές και τα σχήματα, στις ακολουθίες και τα αποτυπώματα.

Και σαφώς η Φύση δεν υπάρχει για χάρη κανενός ανθρώπου!
Όπως το χώμα κάτω στη γη δεν φτιάχτηκε μόνο για μυρμήγκια. Αλλά και για μυρμηγκοφάγους..."

Στη συνέχεια αξίζει να περιηγηθείτε στα εντυπωσιακά δεδομένα αυτού του άρθρου:

Τα φυτά έχουν ψυχή, αισθάνονται, διαισθάνονται, «βλέπουν», «ακούνε», έχουν μνήμη
(Αποσπάσματα: " Όλα τα φυτά έχουν ψυχή, αισθάνονται, διαισθάνονται «βλέπουν» και «ακούνε» έχουν μνήμη. Εχουν δηλαδή όλο εκείνο το σύστημα που στον άνθρωπο ονομάζουμε «νευροφυτικό». Αλλωστε το βασικό μέρος του σώματός μας προέρχεται από τα φυτά.
... Η πιο εκπληκτική διαπίστωση, που έκαναν οι επιστήμονες, έγραψε η σοβιετική επιθεώρηση «Νοβόστι», είναι ότι τα φυτά έχουν και μνήμη - ιδιότητα που χαρακτηρίζει μόνο τους ανώτερους Ζωικούς οργανισμούς, οι οποίοι διαθέτουν τε­λειοποιημένο νευρικό σύστημα. Ετσι κι αυτά υπόκεινται στο βασικό μηχανισμό των «ελεγχομένων αντανακλαστικών».
... Ακόμη και στη μακρινή αρχαιότητα ο Εμπεδοκλής, ο Αριστοτέλης και άλλοι πίστευαν ότι τα φυτά έχουν ψυχή." )

Και τώρα παρατηρήστε προσεχτικά τις παρακάτω εκπληκτικές εικόνες από κομμένους κορμούς. Θα μπορούσε να πει κάποιος με "τολμηρή φαντασία" ότι βλέπουμε τα "αποτυπώματα της ψυχής" των δέντρων; Ή της "μορφοποιημένης ενέργειάς τους", κατά κάποιο τρόπο; Μην ξεχνάμε ότι έχει αποδειχτεί πως τα φυτά είναι ζωντανές οντότητες που ανταποκρίνονται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος και υιοθετούν ανάλογες συμπεριφορές!- δείτε κι αυτό, ακόμη, το άρθρο για την απόλυτη σύγκλιση λαϊκής σοφίας κι επιστημονικής έρευνας: "τα φυτά μπορούν να αισθάνονται αλλά και επικοινωνούν"



 



 
 
 
 

 Οι παραπάνω εικόνες πάρθηκαν από εδώ

Και ας κλείσουμε όπως αρχίσαμε. Με την παράθεση ενός επίσης παλιότερου κειμένου μου:

Υπερασπίζοντας το μεγαλείο...

τοπίο από το δάσος Σκουριών Χαλκιδικής

Αυτοί είναι οι δικοί μου ναοί! Αυτή είναι η μαγεία που με εμπνέει και μέσα της πάλλομαι σε άλλες δονήσεις! Αυτή είναι η τέχνη των τεχνών που με συγκινεί ως τα τρίσβαθα και κάνει τη μαραμένη ύπαρξη να ορθώνεται και πάλι στο μίσχο της περήφανα.
 Σε αυτούς τους ναούς της μεγαλύτερης καλλιτέχνιδος, της Φύσης (απ'την οποία τόσο βάναυσα έχει αποκοπεί ο σύγχρονος άνθρωπος), η ανθρώπινη φύση ολοκληρώνεται. Αυτή είναι η σπαραχτικά αβάσταχτη σχεδόν ομορφιά, που τόσο δαιμονοποίησαν οι θρησκείες και εξοβέλισε από τη ζωή των ανθρώπων ο αφύσικος αστικός "πολιτισμός". Εδώ οι συχνότητες της εσωτερικής αρμονίας συντονίζονται ολοκληρωτικά με εκείνες της φυσικής αρμονίας.
 Κι όπου-όποτε βεβηλώνονται και καταστρέφονται οι αρχέγονοι αυτοί ναοί του ανθρώπου, οφείλουμε όλοι να υπερασπιζόμαστε το πραγματικό μας σπίτι!

απόψεις από δάση όλου του κόσμου:





O Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου