ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: Ο Τοτός και το διπλό μήνυμα - με αφορμή την απόλυση μιας καθηγήτριας από το Κολέγιο Αθηνών


Το άρθρο που ακολουθεί μας το'στειλε μια αναγνώστρια του μπλογκ, με την επισήμανση ότι το συγκεκριμένο θέμα έτυχε, με εξαίρεση το διαδίκτυο, ελάχιστη ως καθόλου σχεδόν προβολή από τα ΜΜΕ (ή ΜΜΧ, όπου "Χ"=Χειραγώγηση, όπως τα αποκαλούμε επιεικώς εμείς).

 Να προσθέσω εγώ ότι το "εκπαιδευτικό" σύστημα της χώρας δεν είναι παρά μια επώδυνα ψυχοφθόρα δοκιμασία (και οικονομικά ασύμφορη) για μαθητές και γονείς, εξοντωτικά ανταγωνιστική και επιβραβευτική για ένα παρωχημένο και σαδομαζοχιστικό παπαγαλισμό. Με έντονη αποστροφή στη βιωματική κατάκτηση της γνώσης, στην ελευθερία στοχασμού κι έκφρασης και αμφισβήτησης των κατεστημένων συλλήψεων και παραστάσεων. Μετά όμως από το περιστατικό με την καθηγήτρια από το Κολλέγιο Αθηνών (Απολύθηκε η καθηγήτρια που έπιασε το γιο Σαμαρά- και ανιψιό του προέδρου του σχολείου-να αντιγράφει) και τον αντιγραφάκια "VIP μαθητή", δημιουργείται ένα πολύ καλό προηγούμενο, ένα "ηθικό πάτημα",  για κάθε μαθητή σε δημόσιο και ιδιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα: η απροκάλυπτη αντιγραφή σε κάθε είδους γραπτών εξετάσεων (που δεν τελειώνουν ποτέ στη ζωή του νεοέλληνα απέναντι σε διάφορους "εξεταστές" και "ειδικούς"), που θα συνοδεύονται και με την αφοπλιστική ατάκα "δηλαδή γιατί αυτός κι όχι εγώ;" Άλλωστε "δημοκρατία" δεν έχουμε; με "ίσα δικαιώματα για όλους", άρα και...ατιμωρησία! Μια δημοκρατία που μου αρέσει πλέον να αποκαλώ "δημοκρατία των θερμαινόμενων πισίνων". Μετά τις δηλώσεις Στουρνάρα για την αντιμετώπιση της φονικής αιθαλομίχλης (όπως λέμε φονική φτώχεια), όπου δεν είπε κουβέντα για ρίξιμο της τιμής του πετρελαίου και περί πραγματικών αιτιών και άρα υπευθύνων(δηλ. του εαυτού του και των αφεντικών του), που οδηγούν τους ανθρώπους να καίνε ότι βρούνε για να μην έχουν την τύχη που'χε το "κοριτσάκι με τα σπίρτα"...

ανιχνευτής


Ο Τοτός και το διπλό μήνυμα: με αφορμή την απόλυση μιας καθηγήτριας από το Κολέγιο Αθηνών

Ο Τοτός και το διπλό μήνυμα: με αφορμή την απόλυση μιας καθηγήτριας από το Κολέγιο ΑθηνώνΤις 3 πρώτες στροφές του ποιήματος «Ο Γιόκας» του Βάρναλη θυμίζει η υπόθεση της καθηγήτριας που απολύθηκε από το Κολέγιο Αθηνών επειδή, όπως υποστηρίζει η ίδια αλλά και η ομοσπονδία των καθηγητών στα ιδιωτικά σχολεία (ΟΙΕΛΕ), έπιασε το γιο του Σαμαρά να αντιγράφει. Ένας Ηρακλής Πουαρό θα έβρισκε αμέσως την απάντηση στο ερώτημα «αντέγραψε ή όχι το παιδί;», ακόμα και δίχως ο ίδιος να επισκεφθεί τον τόπο του εγκλήματος. Εμείς οι κοινοί θνητοί απλώς βλέπουμε κάποια παράξενα πράγματα που καθιστούν την καταγγελία της καθηγήτριας πιο πειστική από την εκδοχή της διοίκησης του Κολεγίου. Π.χ., πώς γίνεται μια εκπαιδευτικός να αξιολογείται θετικά επί 21 χρόνια και η αξιολόγηση να γίνεται ξαφνικά αρνητική μετά την υπόθεση της αντιγραφής; Πόσο συμπτωματικό είναι το γεγονός ότι ο μαθητής είναι γιος του πρωθυπουργού και ανιψιός του προέδρου του ΔΣ του Κολεγίου; Πόσο αμερόληπτα είναι τα διορισμένα μέλη του υπηρεσιακού συμβουλίου του υπουργείου Παιδείας που αποδέχτηκαν την καρατόμησή της ισχυριζόμενα ότι δεν διαθέτουν «αρκετά στοιχεία»; Γιατί δεν δόθηκε αναβολή στην εξέταση της υπόθεσης στο υπουργείο μέχρι τη Δευτέρα ώστε να παραστεί ο Γ. Κατρούγκαλος, νομικός εκπρόσωπος της καθηγήτριας; Γιατί το υπηρεσιακό συμβούλιο δεν δέχτηκε να είναι παρόντα μέλη της ΟΙΕΛΕ στη διαδικασία;


Μέχρι στιγμής πολλοί σχολιάζουν αυτή την υπόθεση από τη σκοπιά της αδικημένης καθηγήτριας αλλά και από τη σκοπιά των χιλιάδων καθηγητών και δασκάλων στην ιδιωτική εκπαίδευση που έλαβαν το τρομοκρατικό μήνυμα “μην αμφισβητείς τους ισχυρούς” ή “κάνε τα στραβά μάτια, αν θέλεις να μη χάσεις τη δουλειά σου”. Υπάρχει όμως και ένα δεύτερο, εξίσου ισχυρό μήνυμα. Ένα μήνυμα προς τους γόνους των ισχυρών, όχι μόνο προς τον Σαμαρά τον νεότερο, αλλά και προς όλα τα εγχώρια κολεγιόπαιδα: το μήνυμα ότι κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει. Το μήνυμα του Τοτού:


Άγαλμα ο Τοτός

ήλιος απλωτός,

κολυμπά στη Βούλα

και δικά τ’ είν’ ούλα.

Είκοσι χρονώ…

θάλασσα, ουρανό

και στεριά δικά του

πατρογονικά του!

Και στην Πολιτεία

κείνος πρώτη αιτία

κι ολωνών αρχή.

κι ολωνών ψυχή.

Δεν είναι έγκλημα το να αντιγράψει ένας έφηβος σε ένα διαγώνισμα ή το να επιχειρήσει να αντιγράψει. Ποιος μαθητής δεν το έχει κάνει ή έχει μπει στον πειρασμό; Δεν στιγματίζει το παιδί αυτή η πράξη. Αυτό όμως που στιγματίζει και την Πολιτεία και το συγκεκριμένο σχολείο είναι η εκδικητικότητα απέναντι σε μια εκπαιδευτικό που απλώς έκανε το καθήκον της, αυτό που η ίδια η εργοδοσία τής είχε αναθέσει ως καθήκον. Και αν δεν τηρήθηκε επακριβώς το πρωτόκολλο, όπως διαβάσαμε, ας αναζητηθούν οι λόγοι που αυτό δεν συνέβη.

Με λίγα λόγια, το μήνυμα που πήραν οι Τοτοί, οι σημερινοί και οι εκκολαπτόμενοι, είναι «θα πληρώσει ακριβά όποιος θα σας σταθεί εμπόδιο, όποιος σας αντιμετωπίσει σαν να ήσαστε κοινοί θνητοί». Πρόκειται για ένα θέμα όχι μόνο ηθικής και πολιτικής, αλλά και παιδαγωγικής τάξης.

Έτσι το Κολέγιο δεν πλάθει χαρακτήρες, δεν πλάθει “leaders”. Tοτούς πλάθει, παιδιά-βύσματα που θα αποτελέσουν την αυριανή πνευματική, πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ της Μπανανίας ή Τοτοχώρας. Ενήλικο δείγμα Τοτού ήταν και ο ανιψιός του εθνάρχη, παρ’ όλο που η δημοσιότητα που ήδη έχει δοθεί στην υπόθεση (κάτι που δεν το επέλεξε η κυβέρνηση) δεν διευκολύνει το κουκούλωμά της. Και το κακό με τους Τοτούς είναι ότι συνήθως στο δρόμο τους βρίσκεται κάποιος πιο Τοτός από τους ίδιους, κάποιος Τοτός με πιο ισχυρό μπαμπά ή προστάτη.


Από mao.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου