ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

The greek way of development: DEAD END!




Aν ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής κοινωνίας (AYTO TO AΙΣΧΟΣ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΚΑΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΜΕ ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΠΕΡΙΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ-ΝΕΚΡΩΝ!) ανακαλύπτει το είδωλό της μέσα στον καθρέφτη των φιγούρων του θεάτρου σκιών: του κουτοπόνηρου-"τα φέρνω όπως να'ναι βόλτα" ραγιά Καραγκιόζη και των ξυπόλητων κολλητηριών του. Του δουλοπρεπή κλαψιάρη καρπαζοεισπράχτορα Χατζηαβάτη. Του κουραδόμαγκα μπαρμπα-Γιώργου. Και του κοτζαμπασαίικου (“Γενίτσαροι”), των αγάδων και των βεζύρηδων που λύνουν και δένουν μέσα από τα χλιδάτα σαράγια, λογοδοτώντας σε "μεγαλοπρεπείς Σουλεϊμάνηδες" της αρπαχτικής μαφίας του χρήματος...


Αν η κοινωνία καταντάει μια θολή σκιά, ένα χλωμό φάντασμα δίχως ζωτική ενέργεια, έμπνευση κι όραμα, υψηλή συνειδητότητα και τελικά...διάθεση να ζήσει κι απλά αγκομαχάει για επιβίωση στις χρηματοοικονομικές αρένες των αρπαχτικών (Το μεγάλο "στάλαγκ και Κοινωφελής, ενοικιαζόμενη εργασία: Το νέο κοινωνικό μοντέλο εργασιακής εκμετάλλευσης και ο ρόλος των ΜΚΟ ως σύγχρονα δουλεμπορικά)...

Αν οι κυβερνητικές κλίκες και οι λογής εθνοσωτήριες αντιπολιτεύσεις ( Μια "συρραφή" περί δημοκρατικής ολιγαρχίας, νόμων και πραγματικήςδημοκρατίας-αυτονομίας!) προστατεύουν συσπειρωμένοι το μαγαζάκι τους με το χαριτωμένο όνομα "δημοκρατία" ( "δημοκρατία είναι η ελευθερία του λόγου" (;) και Όταν η δημοκρατία λιμοκτονεί, γιατί με πολύ απλά λόγια: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΛΑΟΣ!) και "καταδικάζουν τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται"("Όχι ρε δεν καταδικάζω τη βία, απ όπου κι αν προέρχεται") πιθανώς, σε λίγο, και τους απελευθερωτικούς αγώνες λαών ενάντια στη "νομιμότητα" της τυραννίας και της καταπίεσης (Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;)...


Αν οι "τρομοκρατικές οργανώσεις" ( Η ΣΕΧΤΑ ΕΓΙΝΕ ΜΕΛΟ ΚΑΙ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ΤΟ ΛΑΟ!) κινούνται σαν μαριονέτες σε χειρισμούς των Μυστικών Υπηρεσιών ("Η τρομοκρατία δεν έχει πεθάνει". Το ίδιο και η προβοκάτσια!) και στοχεύουν πρόσωπα δευτερεύουσας (και συχνά και πιο κάτω, όπως στο πρόσφατο περιστατικό του Ηράκλειου στην Αθήνα) δημόσιας σημασίας, πολιτικής και οικονομικής...Δίνοντας τροφή σε θεαματικά σενάρια και τηλε-σώου γεμάτα σασπένς, απαραίτητα για την ύπνωση της αυθεντικής εξεγερσιακής οργής της κοινωνίας, που γρυλλίζει αλυσοδεμένη μέσα στα "δημοκρατικά" κάτεργα ενός θρασύτατα επιτήδειου και ικανού για όλα "οργανωμένου κράτους"... Δικαιολογώντας και τη γιγάντωση της καταστολής, τη δημιουργία κατάπτυστων "θεωριών" περί δυο άκρων και το υστερικό κυνήγι μαγισσών προς κάθε κατεύθυνση...

Αν "εγκληματικές οργανώσεις" θα αποτελούν πλέον, σύμφωνα με τη σύγχρονη βιοθεωρία, οι διαφωνούντες στις mainstream μεθοδεύσεις και τα κελεύσματα των αρπαχτικών του χρήματος και της μισάνθρωπης εξουσίας, οι διαδηλωτές που δεν κάθονται ήσυχα να τις φάνε από ένστολους "φρουρούς" της "έννομης τάξης" ("Έχεις παιδιά; Ψυχή έχεις;" Πού να τη βρει; Αν είχε δεν θα χρειαζόταν να ρωτηθεί περί αυτού...), οι κάτοικοι περιοχών (Κερατέα, Ιερισσός Χαλκιδικής) που δεν δέχονται το ξεπούλημα του τόπου τους σε μεγαλοκαρχαρίες και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ζωής τους, οι μαθητές και φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και απολυμένοι...(Το αντισυνταγματικό "συνταγματικό τόξο" και οι σάπιοι καρποί του) Που δεν ανέχονται, σαν μακάριοι αμνοί, τη διάλυση του παρόντος και την εξάλειψη του μέλλοντος...

...Αν, λοιπόν, έχουμε συνειδητοποιήσει την ισχύ και το βεληνεκές όλου του παραπάνω "πακέτου-βόμβα" στα θεμέλια και την προοπτική εύρυθμης ύπαρξης και συνέχειας της κοινωνίας , καιρός να το πάρουμε απόφαση, πριν οι καταστάσεις γίνουν σχεδόν μη αναστρέψιμες:
 Μας αξίζει, εμάς κι αυτών που έρχονται μετά από εμάς, μια τέτοιας μορφής και πνευματικής "ποιότητας" πραγματικότητα;
 Ή έφτασε πια το κρίσιμο timing να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να πάρουμε την πραγματικότητα στα δικά μας χέρια; Χωρίς "ειδικούς", σεσημασμένους "πληρεξούσιους", ανήθικους "διαμεσολαβητές" και ύποπτους "καλοθελητές"...Με ειλικρίνεια στα κίνητρά μας, αυτοοργάνωση στα σχέδιά μας, ευθύνη στη συνείδησή μας, αλληλεγγύη στην ψυχή μας, γενναιότητα στην καρδιά μας...

ανιχνευτής

ΥΓ: Κι όπως μας έστειλε σε mail ένας πολύ καλά ενημερωμένος, όπως φαίνεται, φοιτητής από την Αγγλία:
" Μan, the situation in your country sucks! I mean  there's a hard situation for the people, all over the world and the same shit happens! But the greek way of development leads to a dead end! A fuckin slaughterhouse! What the hell do you people expect?"

Διαβάστε κι από τον Ένοικο: Μνημόνευση και πένθιμες δικαιολογίες...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου