ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

"Ο πέλεκυς της ΚΕ πήρε το κεφάλι του Μπογιόπουλου" Αλήθεια; Στην ουσία και τον τίμησαν και χάρη του έκαναν!


Είχαμε γράψει πριν από δύο μήνες:
«Η τύχη του Νίκου Μπογιόπουλο στο «Ριζοσπάστη» ήταν προδιαγεγραμμένη, από την ώρα που διατύπωσε διαφωνίες…
Ο σταλινισμός δεν συγχωρεί τέτοια …ατοπήματα!
Καθυστερεί λίγο, αλλά δεν ξεχνά…
Πρώτα προσπαθεί, με ποικίλα μέσα(!!!), να εξαναγκάσει τον «διαφωνούντα» σε παραίτηση και αν δεν το πετύχει του κόβει το κεφάλι…».

Ο Νίκος Μπογιόπουλος «άντεξε» και δεν παραιτήθηκε…
Αναμενόμενο, λοιπόν, να πέσει ο πέλεκυς του αποκεφαλισμού του…

Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο: Να πάρει τον πέλεκυ (για την απόλυσή του στο «Ρ») η ίδια η ΚΕ του κόμματος: Αυτό όσο και αν δεν είναι πρωτοφανές για το σταλινισμό, αποτελεί ωστόσο σήμερα «σταλινική πρωτοτυπία»…

Διαβάστε αναλυτικό ρεπορτάζ εδώ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2013/10/blog-post_5219.html


To διαβάσαμε στο ΡΕΣΑΛΤΟ

 Σχόλιο δικό μας: Για εμάς ο αξιόλογος αρθρογράφος, με απόψεις ιδιαίτερα εύστοχες και καυστικές,  για όλα όσα ταλανίζουν τον κόσμο (εντός κι εκτός τειχών) και διαμορφώνουν μια πραγματικότητα δυστοπική, θα πρέπει να νιώθει ικανοποίηση. Καθώς αποδείχτηκε για νιοστή φορά και ξεκάθαρα (πάλι για νιοστή φορά για όσους δεν βελάζουν στα παραγγέλματα τσοπάνηδων) ότι η ελευθερία της έκφρασης δεν περιορίζεται μέσα σε ασφυχτικές κατευθυντήριες γραμμές. Κι ότι αυτοί που μιλούν για λαϊκούς αγώνες, στην πραγματικότητα απεχθάνονται οποιαδήποτε λαϊκή κίνηση αφορά τη λαϊκή ανεξαρτησία και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης. Κι ένας τέτοιος ολόκληρος μηχανισμός, με μεγάλο ιστορικό χαφιεδισμού και συκοφάντησης σε βάρος των ίδιων των ανθρώπων κι αγωνιστών του (η λίστα είναι μεγάλη και λίγο πολύ γνωστή στους περισσότερους), για τι είδους πάλη υπέρ βασικών δικαιωμάτων νομιμοποιείται να μιλάει; Η ελευθερία έκφρασης και η ανεξαρτησία της σκέψης προφανώς δεν ανήκουν σε αυτά τα δικαιώματα (γνωστό το χιλιομασημένο μότο: "όλοι βαδίζουν σε θολά νερά εκτός από μας!" Σοβαρά;)...
Και για ποιους αγώνες σε χώρους δουλειάς λεν συνέχεια κάποιοι "κηδεμόνες" εργαζομένων και δεκανίκια του συστήματος στην ουσία; (ΜΑΤ + ΚΝΑΤ, ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ...) Οι εργάτες ΔΕΝ χρειάζονται, με το έτσι θέλω, "φωτισμένους" καθοδηγητές! ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΘΟΥΝ μια χαρά και μόνοι τους και να αυτοδιαχειριστούν οι ίδιοι τα μέσα παραγωγής, αν το θελήσουν!
Και για να τελειώνουμε, γιατί υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε (AYTO TO AΙΣΧΟΣ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ..) από τις γομολάστιχες κεντρικών επιτροπών (ή "υποτροπών"): ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ "ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΕΣ ΣΤΕΓΕΣ" & ΕΡΓΟΛΑΒΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου