ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Οι κάποιοι και οι άλλοι, που είμαστε όλοι εμείς!



Κάποιοι προσφεύγουν στο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, που ως άλλος εθνοσωτήρας θα επιφέρει  μέσα στα καπιταλιστικά (;!) πλαίσια την κάθαρση,  στην Ευρώπη των αγορών όπου θα διαπραγματευθεί το μέλλον μας, όταν πάρει την εξουσία...

Άλλοι βρίσκουν εξιλαστήρια θύματα, όπως τους μετανάστες, για να δικαιολογήσουν την οργή τους ( άλλα τους φταίνε και πάνω απ΄ όλα το στενό τους το κεφάλι) . Βρίσκουν εύφορο έδαφος να αναπτυχθούν τέτοιου είδους τάσεις, που εκμεταλλεύονται τον παραπαίοντα καπιταλισμό, ο οποίος βέβαια τις τροφοδοτεί για τις δικές του ανάγκες προς το παρόν..

Κάποιοι καταφεύγουν σε πιο μικρούς κομματικούς σχηματισμούς, προκειμένου να ανήκουν κάπου, αφού "δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και κομμάτων"...

Άλλοι πιστεύουν πως θα τη "βγάλουν καθαρή" και κοιτάνε να διαφυλάξουν την περιουσία τους και τα λεφτά τους, πληρώνοντας αγόγγυστα τα  χαράτσια, μετακινώντας τα χρήματα τους από τράπεζα σε τράπεζα διασφαλίζοντάς  τα
(μέχρι να κουρέψουν κι εδώ τις καταθέσεις, αλλά "αυτά συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο!").

Κάποιοι σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν, γιατί νιώθουν τυχεροί που έχουν μία δουλειά, εφόσον βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση(!), ακόμα κι αν τους έχουν μειώσει το μισθό και τους φορολογούν αλύπητα.

Άλλοι μεταναστεύουν προσδοκώντας μία καλύτερη μοίρα εκτός Ελλάδας, αναμένοντας τη γη της Επαγγελίας που δυστυχώς η παγκοσμιοποίηση μειώνει κατά πολύ τις πιθανότητες να υπάρχει και οπουδήποτε αλλού.

Άλλοι απλά αδιαφορούν όσο υπάρχουν κάποιοι που μπορούν και τους στηρίζουν οικονομικά, κάνοντας κριτική εκ του ασφαλούς.

Υπάρχουν και εκείνοι (ναι υπάρχουν και είναι και πολλοί) που υπακούν  ή επηρεάζονται από τα Μ.Μ.Ε. και πιστεύουν πως "κρίση είναι θα περάσει", 
σε 10,20,30,40, χρόνια θα είμαστε όλοι μια χαρά και φυσικά θα έχουμε περάσει όλη αυτή την καταστροφή αλώβητοι (ειδικά τώρα που σε λίγο ξεκινάει και η "ανάπτυξη"...)
Υπάρχουν όμως και εκείνοι  που ανεπηρέαστοι από τις σειρήνες που στριγκλίζουν καθημερινά  εκκωφαντικά στα αυτιά τους και παλεύοντας  με τις όποιες προκαταλήψεις τους, προσπαθούν να αντικρίζουν με καθαρό βλέμμα, να κρίνουν και να συγκρίνουν, να κατανοούν και να μαθαίνουν από τα λάθη τους , να διευρύνουν τις γνώσεις τους και ακούν τον διπλανό τους.

Μπορεί ακόμα να μην είναι πολλοί.

Μπορούν όμως να γίνουν!


νάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου