ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Όλα είναι ένα τέχνασμα για να χάσουμε τα ακίνητα.






Σύμφωνα με τους πιο κάτω λογικούς συλλογισμούς αποδεικνύεται παραχρήμα ότι ο στόχος των ντόπιων και ξένων «προστατών» μας είναι να μας αρπάξουν τα ακίνητά μας, φτιάχνοντας, μέσω της κυβέρνησης, διάφορους νόμους. Νόμους, εναντίον των οποίων δεν υπάρχουν συνταγματικά εχέγγυα για να τους αποτρέψουν.


Η κυβέρνηση, σε συνεννόηση με τους δανειστές, επιβάλει συνεχώς...όλο και περισσότερους φόρους, χαράτσια, εισοδηματικά τεκμήρια και λοιπές επιβαρύνσεις, αφαίρεση φοροελαφρύνσεων κ.λ.π.. Η Δικαιοσύνη από το άλλο μέρος τα βλέπει όλα συνταγματικά και νόμιμα και δεν αντιδρά. Άρα ο πολίτης δεν έχει κάποια προστασία, ούτε συνταγματική ούτε δικαστική απέναντι στον κρατικό εξαναγκασμό. Για να πληρωθούν όμως όλα αυτά απαιτούνται να έχουν οι πολίτες χρήματα. Αλλά χρήματα δεν υπάρχουν. Η ανεργία αυξάνεται, οι μισθοί μειώνονται, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι χωρίς δουλειές και φυτοζωούν. Η ρευστότητα εξαφανίστηκε. Από πού λοιπόν θα βρεθούν τα χρήματα; Μόνο μια πηγή χρημάτων υπάρχει. Οι καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει εκεί, άσχετα με το αν υπάρχουν ή όχι στην πραγματικότητα τα χρήματα αυτά στις τράπεζες αυτή τη στιγμή.


Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών (ΕΕΑ) που δημοσιεύτηκαν πέρυσι τον Αύγουστο (σχετικό δημοσίευμα μπορείτε να δείτε εδώ): 1) το 81,5% των Ελλήνων αποταμιευτών δεν ξεπερνούσαν τα 2.000 ευρώ, 2) το 11,3% των καταθετών διέθετε στους λογαριασμούς του μεταξύ 2.001 και 10.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι το σχεδόν το 93% των φυσικών προσώπων στη χώρα μας δεν έχουν περισσότερα από 10.000 στις ελληνικές τράπεζες. 3) το 5,9% διαθέτει καταθέσεις μεταξύ των 10.001 και των 50.000 ευρώ, 4) το 0,9% έχει στους λογαριασμούς του καταθέσεις μεταξύ των 50.001 και των 100.000 ευρώ και 5) μόλις το 0,4% των αποταμιευτών διαθέτει ποσά που υπερβαίνουν τις 100.001 ευρώ.


Τι βλέπουμε λοιπόν; Βλέπουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών που ξεπερνά πολύ το 90% δεν θα μπορέσει με μαθηματική βεβαιότητα να ανταποκριθεί στην πληρωμή των υπέρογκων βαρών που επιβάλουν συνεχώς κυβέρνηση και δανειστές. Οι τελευταίοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό.


Επομένως που οδηγούμαστε; Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια των ακινήτων, τα μόνα αξιόλογα περιουσιακά αντικείμενα που έχουμε. Εξάλλου πρόσφατα ψηφίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίο, το δημόσιο αποκτά το δικαίωμα να προβαίνει, πέρα από την άμεση κατάσχεση των καταθέσεων και σε άμεση εκποίηση των ακινήτων των οφειλετών του δημοσίου. Αυτά για όσους έχουν ακίνητα. Όσοι δεν έχουν θα μπουν στα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης οφειλετών του δημοσίου που θα δημιουργηθούν. Είναι δηλαδή ολόκληρη η κοινωνία εγκλωβισμένη σε ένα μεγάλο στρατόπεδο κρατικού εξαναγκασμού.


Δεν ξέρουμε πως το βλέπετε εσείς, αλλά εμείς βλέπουμε μια τεράστια τεχνητή κρίση για να χάσουμε τα ακίνητα για τα οποία στερηθήκαμε τις χαρές μιας ζωής. Αξίζει άραγε να το επιτρέψουμε αυτό; Δεν πρέπει άραγε να αντιδράσει η κοινωνία;


Αν δεν εγερθούμε από το λήθαργο που μας έχουν ρίξει, σύντομα θα βρεθούμε προ απροόπτου.



To διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου