Στίχοι του Καρθαίου μελωποιημένοι κι ερμηνευμένοι επιδέξια από τα Διάφανα Κρίνα (στο πολύ όμορφο άλμπουμ "Κάτι σαράβαλες καρδιές")
" Σκιές ονείρων είμαστε..."
Και μεθάμε, είτε από οκνηρία, από πλάνους λαβύρινθους κι από εθελοτυφλία, όπου κάθε μπεκρής συνευρίσκεται με κάποιον άλλο για να ξορκίσουνε μαζί την τραγικότητα των πάντων μέσα από την εξαχρείωση, τον πόνο, την πτώση.
Είτε από τους πιο υψηλούς κι ευγενικούς πόθους που ακροβατούν πάνω σε τεντωμένα λεπτά σχοινιά, χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω.
Η μόνη σταθερά στο ολιγόβιο της γήινης βόλτας είναι η γνώση του ΘΑΝΑΤΟΥ! Κάτι που προσδίδει μια αβάσταχτη τραγικότητα στον άνθρωπο. Αλλά, συνάμα κι ένα ανεκτίμητο δώρο. Αυτό της συμφιλίωσης με το αναπόφευκτο και της νοηματοδότησης κάθε στιγμής στη ζωή.
Μέσα από τη συγκρατημένη μελαγχολία και το στοχαστικό πεσσιμισμό ("λύγισε αλλά μη σπάσεις"), προκύπτει η κατάκτηση της εσωτερικής και εξωτερικής αρμονίας. Της ευγνωμοσύνης και της πιο ευγενούς χαράς. Κάτι που συνεπάγεται την έντιμη και ασυμβίβαστη μελέτη των φυσικών νόμων που διέπουν την Ύπαρξη σε όλες τις "στρώσεις" της και πτυχές της. Και τη ροή των όντων όχι ενάντια σε αυτούς, αλλά μαζί με αυτούς στα αέναα ποτάμια του Χάους.
Το αφύσικο είναι η πεισματική άρνηση της παραπάνω γνώσης, η διαρκής μη συνειδητοποίησή της. Και άρα η βλακώδης νοοτροπία της "βουλιμικής" συσσώρευσης υλικών υπαρχόντων σε βάρος της ίδιας της Φύσης και της ύπαρξης των διπλανών.
Αποδοχή της θνητότητας (και όχι ξόρκισμά της σύμφωνα με τη δογματική "συγκινησιακή πανούκλα" που στοχεύει εσκεμμένα στο συναίσθημα και ποτέ στην ορθή λογική και τη φυσική αρμονία) σημαίνει και αποδοχή ευκαιριών και δυνατοτήτων. Που προσφέρονται για τη μεταμόρφωση του ανθρώπου σε στοχαστικό, νοήμoν ον. Ενάντια στην α-νοησία κι αδράττοντας την Ουσία. Που είναι η πραγματική Περιουσία. Και πάνω απ'όλα σημαίνει συσσώρευση ενέργειας μέσα από το Δέος που σε πλημμυρίζει για τα ανείπωτα μυστήρια και τις κραδασμικές περιστρεφόμενες Δίνες. Που αέναα στροβιλίζονται μέσα στον κοσμικό καμβά. Και ή σε υψώνουν ως το άπειρο ή σε συντρίβουν. Κάτι που συμβαίνει αν ζεις αφύσικα, όπως στις μέρες μας, όπως και στις μέρες πριν τις μέρες μας.
Και η αθανασία είναι ίσως οι δονήσεις που αφήνεις πίσω σου για να μετουσιωθούν στο διαστημοδρόμιο και τα καύσιμα για το ταξίδι του είδους στα άστρα. Κι ακόμα παραπέρα...
Ενάντια στους ύπουλους και μεθοδικούς νεκροθάφτες του πεπρωμένου σου (μας).
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου