ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ


από ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ



Ο αγώνας των καθηγητών είναι αγώνας για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια της παιδείας, των παιδιών, των γονιών και όλων των εργαζόμενων. Αγώνας ενάντια στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, ενάντια στα σχολεία χωρίς θέρμανση, ενάντια στα σχολεία χωρίς βιβλία, ενάντια στα σχολεία χωρίς καθηγητές. Είναι αγώνας ενάντια στο πέταγμα 10.000 συναδέλφων τους στο δρόμο, ενάντια στη διάλυση 4.000 οικογενειών λόγω των υποχρεωτικών μεταθέσεων που προκύπτουν.

Είναι ο αγώνας των ανθρώπων που δίδαξαν μέσα σε παγωμένες τάξεις τους μαθητές τους και τους είδαν να λιποθυμούν από την πείνα. Ο αγώνας αυτών που πολεμάνε καθημερινά το φασισμό μέσα στα σχολεία. Αυτών που στάθηκαν δίπλα στους μαθητές και τους γονείς τους με όσες δυνάμεις είχαν στην εποχή των μνημονίων. Ανθρώπων όπως ο Νίκος Τεμπονέρας που πλήρωσαν με τη ζωή τους τη συνειδητή τους επιλογή να σταθούν δίπλα στους αγωνιζόμενους μαθητές τους. Αγώνας απέναντι στην πολιτική που έχει οδηγήσει χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειες τους στην εξαθλίωση. Αγώνας για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζόμενων που έχουν κατακτηθεί με αίμα!

Η κυβέρνηση δεν επέλεξε να ανοίξει τυχαία τη συγκεκριμένη περίοδο αυτό το θέμα. Προωθώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό και επενδύοντας στις τάσεις κανιβαλισμού της ελληνικής κοινωνίας, αποφάσισε να παίξει με την αγωνία χιλιάδων μαθητών. Αυτοί που οδήγησαν την ανεργία των νέων στο 64.2%, που τους κλέβουν συστηματικά το μέλλον και τη ζωή, έχουν το θράσος να υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για τα προβλήματά τους. Είναι οι ίδιοι που επιστρατεύουν τους αγωνιζόμενους καθηγητές - όπως και πιο πριν τους εργαζομένους του μετρό, των ΟΤΑ, τους ναυτεργάτες- καταργώντας το δικαίωμα στην απεργία και καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας.

Η μάχη των καθηγητών είναι μάχη των μαθητών και των γονιών, είναι μάχη όλων των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων απέναντι σε αυτούς που έχουν καταστρέψει τις ζωές όλων μας. Γιατί η ανατροπή αυτής της πολιτικής είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσουμε μια ζωή αξιοβίωτη, μια ζωή με αξιοπρέπεια!

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΓΩΝΑΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου