ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Γιατί θρηνούμε για την κατάρρευση των τραπεζών;



Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σαρδόνιο γέλιο της Ιστορίας: Ο Καπιταλισμός καταρρέει και εμείς θρηνούμε για τα καρδιακά του εμφράγματα (κατάρρευση Τραπεζών).
 
ΟΛΑ τα κόμματα και η πληθώρα των πολύχρωμων «αναλυτών» επιχειρούν να δώσουν ζωή στην καρδιά του συστήματος (Τράπεζες) και κατηγορούν το Eurogroup για τις δικτατορικές αποφάσεις του που θα τινάξουν στον αέρα (!!!) την ευρωζώνη και την ΕΕ!!!
 
Μα αυτό δεν θέλουμε; Να τιναχτεί στον αέρα η ΕΕ και το ευρώ…


Ας επιταχύνουμε λοιπόν τις διαδικασίες κατάρρευσης της ευρωζώνης και της ΕΕ και ας αξιοποιήσουμε τα αδιέξοδα της κρίσης του ευρω-χουντισμού, αδιέξοδα που οδηγούν τους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος και τους δημίους μας, να βάζουν οι ίδιοι βόμβες στα θεμέλιά τους…

Η ΦΡΙΚΗ θα είναι δίχως ΤΕΛΟΣ εάν «αγωνιούμε» τόσο για τη σωτηρία των τραπεζών και των …καταθέσεων. Έτσι και αλλιώς καμία κατάθεση και κανένας μισθός, καμία Ασφάλιση και κανένα κεκτημένο δεν θα διασωθούν.

Ούτε καμία χώρα θα σωθεί από τη λεηλασία, την καταστροφή και τη βαρβαρότητα του καταρρέοντος καπιταλισμού. Ιδιαίτερα εμείς, η Κύπρος και άλλοι καπιταλιστικοί δορυφόροι θα εκπέσουμε στην τραγωδία της ΑΠΟΙΚΙΑΣ, σε ένα καθεστώς φρικτής δουλοπαροικίας…

Γιατί, λοιπόν, τόσος «πόνος» για την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος…

Και καλά τα κυβερνητικά κόμματα των ανδρεικέλων. Αυτά τη δουλειά τους κάνουν. Γι αυτά η καρδιά του συστήματος (τράπεζες) πρέπει να μην πάψει να λειτουργεί, πρέπει να τροφοδοτείται, έστω στην εντατική, συνέχεια με το αίμα των λαών, μέχρι την τελευταία τους σταγόνα…

Αλλά για την «αριστερά»; Αυτή δεν θέλει να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα;

Γιατί τέτοια σπουδή και αγωνία για τη διάσωση των τραπεζών;

Ο λόγος είναι απλός και πολλαπλά αναλυμένος: Αυτή η «αριστερά» αποτελεί μέρος αυτού του συστήματος, το σωσίβιό του…

Μια πραγματικά Αριστερή πολιτική θα αγωνιζόταν για να καταρρεύσει μια ώρα νωρίτερα το τραπεζικό σύστημα, θα αγωνιζόταν να σταματήσει μια ώρα νωρίτερα η καρδιά της ΕΕ και του ευρώ. Έτσι θα ανέκοπτε την πορεία της ΦΡΙΚΗΣ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ…

ΟΣΟ γρηγορότερα δραπετεύσουμε, αν είναι δυνατόν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ (δηλαδή με πρόγραμμα και εναλλακτικές λύσεις), από την ΕΕ και το ευρώ, τόσο και γρηγορότερα θα βάλουμε ένα ΤΕΛΟΣ στη φρίκη δίχως τέλος…

Και η χρεοκοπία των τραπεζών είναι ένα γιγάντιο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, ένα τεράστιο ΑΛΜΑ επιτάχυνσης της κατάρρευσης της ΕΕ και της ευρωζώνης…

Αντί να θρηνούμε, λοιπόν, για την κατάρρευση των τραπεζών, ας αξιοποιήσουμε τα αδιέξοδα της ΕΕ και ευρωζώνης, καθώς και τους σπασμούς της κρίσης. Ας τους στείλουμε μια ώρα γρηγορότερα στο θάνατο πριν μας θάψουν…

Δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια, παρά μόνο η ανάπτυξη ενός δυναμικού κινήματος που μέσα στα αιτήματά του να περιέχεται και το σύνθημα: Αποσύρετε τις καταθέσεις από τις τράπεζες πριν σας τις ληστέψουν…

Πηγή: ΡΕΣΑΛΤΟ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου