ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Μια "εξτρεμιστική" ιδέα...


Συνάντησα έναν φίλο τις προάλλες, στο κέντρο της Αθήνας, που είχα πολύ καιρό ν'ανταμώσω και καθήσαμε να πιούμε έναν καφέ. Ο φίλος, παλιός αγωνιστής, βιοπαλαιστής κι ένα από τα πιο ηθικά στοιχεία που έχω ποτέ γνωρίσει, "μπήκε, αμέσως, στο ψητό" των ημερών που βιώνουμε:

"Δεν έχω πληρώσει, είπε, ούτε χαράτσια, ούτε φόρους σε αυτούς τους αρχιλήσταρχους, βάζοντας κι εγώ, κατά κάποιο τρόπο, την τζίφρα μου στο συμβόλαιο της γενοκτονίας! Κι όταν με κάλεσε ο έφορος στο γραφείο του, του είπα ότι όσο πιο βαθιά θα επιχειρεί να βάλει το χέρι στην τσέπη μου τόσο πιο πολύ θα πιάνει τα @@ μου..!"

Και μετά έριξε στο τραπέζι της συζήτησης μια ιδέα που τη θεωρεί επαναστατική και αναγκαία για να "μπλοκαριστεί" η προωθούμενη φοροεπιδρομή εξόντωσης του κόσμου (το "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" δεν τους συγκινεί ούτε στο ελάχιστο μπροστά στα σχέδια "διάσωσης της χώρας κι ανάπτυξής της!") κι απόλυτου εξανδραποδισμού του κόσμου:

" Τώρα οι άθλιοι θα στέλνουν και e-mail σε όλους όσους χρωστάνε από 300 ως μερικές χιλιάδες ευρώ και θα τους ενημερώνουν με αυτό τον πολιτισμένο τρόπο για κατασχέσεις σε βάρος τους, ενώ τα "παιδιά" της λίστας Λαγκάρντ σφυρίζουν αδιάφορα! Για να τιμωρούνται κιόλας που απολύθηκαν ή αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους! Αλλά...για σκέψου κάτι:
 Σκέψου να μαζεύονταν συνεννοημένοι 30-40-50 χιλιάδες άνθρωποι που χρωστάνε κι απειλούνται με φυλάκιση, όλοι μπροστά στη ΓΑΔΑ, κλείνοντας την Αλεξάνδρας και μένοντας εκεί! Και να φωνάζουν από μόνοι τους να τους συλλάβουν! Πού στο διάβολο θα τους έβαζαν με τις φυλακές να ξεχειλίζουν ήδη; Θα χτίσουν καινούριες φυλακές, αντί για σχολεία, ως "καθρέφτη" του πολιτισμού όπως αυτοί τον εννοούν;
 Και να καταλάβει το χώρο όλος αυτός ο κόσμος και να μη το κουνάει ρούπι, αν δεν υπογράψει χαρτί στον καθένα χωριστά η αστυνομία, ότι προσφέρθηκε να συλληφθεί και να πάει φυλακή, αλλά δεν τον συνέλαβαν!

 Για σκέψου τι θα'χε να γίνει! Και πώς θα'καναν το γύρω του κόσμου αυτές οι κολακευτικές για το "σχέδιο διάσωσης" εικόνες! Ε; Πρέπει, σου λέω, να ενωθούμε, γιατί τον καθένα μόνο του θα τον τελειώσουν εύκολα..!"

Χμ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου