ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Νίτσε - τα ελεύθερα πνεύματα δεν χρειάζονται προσκολλήσεις...




μια μικρή εισαγωγή του ανιχνευτή:

Φρειδερίκος Νίτσε!

Αναμφισβήτητα, ένας από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους όλων των εποχών. Αιρετικός για το πνεύμα της εποχής του (μέσα προς τέλη του 19ου αιώνα), μια εποχή μεγάλων πολιτικών αναταραχών, κοινωνικών ανακατατάξεων και πνευματικών αναζητήσεων.

Ο "ευγενέστερος των θνητών" όπως τον έχει αποκαλέσει και ο σπουδαίος-και παρεξηγημένος λόγω του τρόπου επιλογής θανάτου, αλλά αυτό δεν είναι εδώ το θέμα μας, καθηγητής και φιλόσοφος Δ.Λιαντίνης (το βιβλίο του οποίου "Γκέμμα" είναι πραγματικά μνημειώδες).

Πολυγραφότατος και συχνά αινιγματικός. Ο στοχασμός του είναι συγκλονιστικά ανατρεπτικός, καινοτόμος, διεισδυτικός ως το μεδούλι των πραγμάτων. Μέχρι και ελιτιστή τον έχουν αποκαλέσει, κρίνοντάς τον κοντόφθαλμα, απελπιστικά επιφανειακά και κάτω από το περιοριστικό πέπλο της ιδεολογικής στράτευσης.

Όπως και στην εποχή του, παραμένει και σήμερα ενοχλητικός για όλους εκείνους που χτίζουν επιστημονικές καριέρες και θεμελιώνουν φιλοσοφικές σχολές ή πολιτικά μαντριά, πατώντας πάνω στη μετριότητα και τη μικρότητα, τα πιο χυδαία ένστικτα και τους πιο ευτελείς πόθους. Εμπνευστής για όσους επιθυμούν διακαώς να ξεφύγουν απ'την τυραννία της μικροψυχίας και της μιζέριας και ν'ανοίξουν πανιά για τα πιο συναρπαστικά μέρη του πνεύματος και τα πιο δύσβατα μονοπάτια της ψυχής. Πέρα από συναινετικές πραγματικότητες που χαρακτηρίζουν τα κοπάδια, συμβάσεις κάθε είδους και "σκόντο" ακόμα και σ'αυτό που θα πρεπε να είναι η πιο ιερή αποστολή κάθε ανθρώπινου όντος: το πνεύμα...

Βιβλία του όπως τα "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" και "Πέρα από το καλό και το κακό" με έχουν επηρεάσει προσωπικά όσο λίγα.
 Από το δεύτερο που ανέφερα παραθέτω κάποια πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα, επίκαιρα τόσο όσο θα υπάρχει (και θα παλινδρομεί ανάμεσα σε τόνους μπάζων) το ανθρώπινο είδος:


"...Πρέπει να θέσει υπό έλεγχο κανείς τον εαυτό του για να διαπιστώσει αν είναι προορισμένος για ανεξαρτησία και διοίκηση. Και πρέπει να το κάνει αυτό την κατάλληλη στιγμή. Δεν πρέπει να αποφύγει κανείς τους ελέγχους του, αν και ίσως είναι το πιο επικίνδυνο παιχνίδι που μπορεί να παίξει κανείς και τελικά είναι έλεγχοι που γίνονται μπροστά σε μας ως μάρτυρες και σε κανέναν άλλο δικαστή.
 Να μην προσκολλώμαστε σε ένα πρόσωπο:



κι ας είναι το πιο αγαπημένο-κάθε πρόσωπο είναι μια φυλακή και μαζί μια γωνιά.
 Να μην προσκολλώμαστε σε μια πατρίδα: κι ας είναι η πιο βασανισμένη κι ας χρειάζεται επειγόντως βοήθεια - είναι ήδη λιγότερο δύσκολο να αποκόψει κανείς την καρδιά του από μια θριαμβεύουσα πατρίδα (σημείωση: εκείνη την εποχή η Γερμανία, πατρίδα του Νίτσε, αναδεικνυόταν σε μεγάλη δύναμη).
 Να μην προσκολλώμαστε σε ένα αίσθημα οίκτου: έστω κι αν πρόκειται για ανώτερους ανθρώπους των οποίων το σπάνιο μαρτύριο και την αίσθηση του αβοήθητου μπορέσαμε να δούμε κατά τύχη.
 Να μην προσκολλώμαστε σε μια επιστήμη: έστω κι αν μας γοητεύει  με τις πιο πολύτιμες ανακαλύψεις που φαινομενικά κρατήθηκαν για μας.
 Να μην προσκολλώμαστε στην ίδια μας την απόσπαση, σ'εκείνο το φιλήδονο ξεμάκρεμα και ξένωση του πουλιού, που πετά ολοένα περισσότερο στα ύψη, ώστε να βλέπει ολοένα περισσότερα πράγματα κάτω του - ο κίνδυνος εκείνου που πετάει.
 Να μην προσκολλώμαστε στις ίδιες μας τις αρετές και να γινόμαστε ως σύνολο θύματα κάποιου μέρους του εαυτού μας, για παράδειγμα "της φιλοξενίας" μας, που είναι ο κίνδυνος των κινδύνων για ανώτερες και πλούσιες ψυχές, οι οποίες ξοδεύονται σπάταλα, σχεδόν αδιάφορα και φέρνουν την αρετή της γενναιοδωρίας στο σημείο να γίνει ελάττωμα.
 Πρέπει να ξέρουμε πώς να συντηρούμε τον εαυτό μας: αυτή είναι η καλύτερη δοκιμή της ανεξαρτησίας".

Και κάποια γνωμικά από το ίδιο βιβλίο ("Πέρα από το καλό και το κακό"):

"Η αγάπη για έναν είναι βαρβαρότητα: γιατί εφαρμόζεται σε βάρος όλων των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για την αγάπη για τον Θεό".

"Δεν υπάρχουν καθόλου ηθικά φαινόμενα, αλλά μόνο μια ηθική ερμηνεία των φαινομένων".

"Όποιος παλεύει με τέρατα, πρέπει να προσέξει να μη γίνει τέρας. Κι όταν κοιτάς πολλή ώρα μέσα σε μια άβυσσο, κοιτάει και η άβυσσος μέσα σε σένα".




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου