ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ


Πλησιάζουμε στα μέσα του Δεκέμβρη και η καλοστημένη φαρσοκωμωδία έχει αρχίσει ήδη να στήνεται και να παίρνει για άλλη μια φορά σάρκα και οστά, πιο κακόγουστη και προσποιητή απο ποτέ.

Όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι, να στολίσουν τα σπίτια τους με λαμπιόνια, αστεράκια, σκουφάκια, έλατα, κόκκινες κάλτσες και ενίοτε καραβάκια, σε μία σύνθεση αμερικανογερμανοελληνικής «παράδοσης» με απότερο σκοπό βέβαια να γιορτάσουμε το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του Χριστού. Εδώ πρέπει να τονιστεί η μοναδικότητα αυτής της περίστασης που αποτελεί ένα χαρμόσυνο γεγονός, πράγμα που στη χριστιανική θρησκεία δε συναντάται συχνά, με μία ίσως δύο ακόμα εξαιρέσεις.  
Μία γιορτή-αφορμή να οργιάσει ο καταναλωτισμός και μία ευκαιρία να αποδείξουμε στην οικογένεια και στους φίλους πόσο τους αγαπάμε με ένα καλό δώρο (ένα χάδι και μια αγκαλιά πολλές φορές αρκούν). Μια αφορμή να ξεχυθούμε στα μαγαζιά και να ανταλλάξουμε τα χρήματα μας με λίγη προσωρινή ικανοποίηση. Οι περισσότεροι θα μου έλεγαν, μεγάλωσες και γι΄ αυτό τα λες όλα αυτά, οι γιορτές είναι για τα παιδιά. Οι γιορτές είναι για όλους! Μικρούς , μεγάλους, όλοι διψάνε για χαρά!

Αλλά αφού είναι για τα παιδιά καθώς λέτε, φέτος ο Άγιος Βασίλης θα φέρει δώρα σ ε ό λ α τα παιδιά... ή όχι;
  Και επιτέλους, ας τελειώσει αυτο το αστείο με το παππούλη με τα άσπρα γένια που μπαίνει στις καμινάδες και φέρνει δώρα, με τις μπότες και το σάκο!
Πείτε έστω μια φορά στα παιδιά σας την αλήθεια, μην τα παραμυθιάζετε άλλο. Είναι καλό να ξέρουν οτι τα δώρα τους τα παίρνετε εσείς , για να μη νιώσουν αργότερα απογοήτευση και θυμό για το αθώο ψέμα σας.
Αλλά για πείτε μου... Ο Άγιος Βασίλης θα φέρει δώρα σε όλα τα παιδιά;
Οπως καθε χρόνο (κάνοντας το νοητό απολογισμό του) και βάση των νέων οικονομικών συνθηκών , κάποια παιδιά θα πάρουν λιγότερα δώρα και κάποια καθόλου , με τα τελευταία να αυξάνονται γεωμετρικά παγκοσμίως.
Και αν αυτές είναι οι μέρες της αγάπης και κάποιοι σπεύσουν να μαζέψουν χρήματα και ρούχα και φαγητό, δε μπορώ να μην αναρωτηθώ:
Οι υπόλοιπες μέρες του χρόνου είναι του μίσους;

Κάθε χρόνο διοργανώνονται μαραθώνιοι , τηλεμαραθώνιοι, ραδιοφωνομαραθώνιοι κτλ,ζητώντας για άλλη μια φορά ( και εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία πολλών ανθρώπων) να δώσει ο καθένας απο το υστέρημα του «για να κάνουν Χριστούγεννα κι αυτοί».
Αυτή η αφελής νοοτροπία και ταυτόχρονα ευτελής φιλανθρωπία , δεν αποτελεί αξιοπρεπή αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών των ανθρώπων, υποκαθιστά ίσως βραχυχρόνια τις ανάγκες τους, χωρίς όμως να τους στηρίζει πραγματικά και μακροχόνια.
Η λογική αυτη βασίζεται και στη ηδονή του ελεήμονα , δίνοντάς του το κύρος και την ιδέα οτι (ακόμα) βρίσκεται σε αυτή την πλεονεκτική θέση και μπορεί να ελεεί.

Η αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια , η υποστήριξη και αυτοοργάνωση , είναι οτι ακριβώς χρειαζόμαστε, σε μία εποχή που βαλλόμαστε όλοι και κάποιοι περισσότερο. 
Κι επειδή τα Χριστούγεννα έρχονται και παρέρχονται , αυτό που θα διατηρηθεί διαχρονικά είναι το πνεύμα.
Όχι των Χριστουγέννων..


νάμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου