ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ.. ΑΡΑ ΞΕΡΟΥΝ




Θυμάμαι πως όταν ήμουν  μικρή, οι μεγάλοι με είχαν κάνει να πιστέψω, πως αυτό που υποστήριζαν είναι αληθινό και πως ό,τι  μου λένε πρέπει να το δέχομαι γιατί αυτοί είναι μεγάλοι και άρα...ξέρουν. Αυτό έχει απίστευτη σημασία και δυναμική όσο απλό κι αν φαίνεται και θα εξηγηθώ..
Στην αρχή οι γονείς, μετά οι συγγενείς και αργότερα οι δάσκαλοι σχεδόν κατάφεραν να με πείσουν πως πρέπει να τους (υπ)ακούω γιατί εκείνοι ξέρουν ποιό είναι το σωστό.Σκεφτείτε ανάλογες εμπειρίες, δε θα κουραστείτε καθόλου να τις ανακαλύψετε.
Η αλήθεια είναι πως κόντεψαν να με πείσουν.. Ευτυχώς που ανακάλυψα σύντομα μεγαλώνοντας πως ούτε που ξέρουν τι τους γίνεται και πως τις περισσότερες φορές το κεφάλι τους ήταν άδειο  και πιο ελαφρύ κι απο φελλό. Αν κάτι υπήρχε εκεί μέσα ήταν κάποιες επίπλαστες ιδέες που επαναλάμβαναν μηχανικά,ψελλίζοντας με περισσή υπερηφάνεια βαρύγδουπες μπουρδολογίες. Γίνονταν μάλιστα και αστείοι προσπαθώντας κάποιες φορές να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα δευτερευόντως σε εμένα και πρωτίστως στον ίδιο τους τον εαυτό ( πόσο γελοίοι φαίνονται οι μεγάλοι μπροστά στη αγνή σοφία των παιδιών και με τι ευκολία τους κόβουν τα φτερά απο φόβο μη πετάξουν μακριά τους!)
Ας τα πάρουμε όμως απο την αρχή.
Γεννιέσαι στον πλανήτη γη.Ανοίγεις τα μάτια σου και αρχίζεις να μπουσουλάς. Καταφέρνεις να σταθείς στα δυο σου πόδια. (επειδή σου το μαθαίνουν και το βλέπεις απο αλλους ανθρώπους γύρω σου, για σκέψου, αν όλοι μπουσουλούσαν θα προσπαθούσες και πάλι να σταθείς στα δυο σου πόδια;;)
  Έρχονται πρώτοι οι γονείς και σου μαθαίνουν τον κόσμο με έναν πανομοιότυπο τρόπο που τους τον είχαν μάθει όταν ήταν εκείνοι παιδιά.(πως να έρθει λοιπόν η αλλαγή;) Σου παίρνουν βιβλία και σου δείχνουν στις σελίδες ενα δέντρο. Αυτό είναι ένα δεντρο σου λένε,αλλά εσυ δεν το έχεις αγγίξει και μυρίσει και αγκαλιάσει και χαϊδέψει ποτέ απο κοντά. Όμως ξέρεις πως είναι ένα δέντρο, το αναγνωρίζεις. 
Και τώρα ξεκινάει το κυρίως πιάτο... Αρχίζουν να σε βομβαρδίζουν με στερεότυπα, κοινωνικές συμβάσεις και καθωσπρεπισμούς, σε μαθαίνουν να ντρέπεσαι για το (γυμνό)σώμα σου και πως  η απόλαυση του είναι ντροπή ( ανάμεικτα ηθικοπλαστικά και θρησκόληπτα στοιχεία).

Μεγαλώνοντας λίγο ακόμα προστίθενται κι άλλοι στη λίστα των εμπειρογνωμόνων. Οι ειδικοί όλο και πληθαίνουν και φυσικά όταν μιλούν έχουν πάντα δίκιο και κανείς δε τους αμφισβητεί. Οι γιατροί , οι επιστήμονες, οι δημοσιογράφοι είναι μερικά απτά παραδείγματα. Εξειδικεύονται όλο και περισσότερο, αποκτώντας απίστευτες ικανότητες που μερικές φορές επιφέρουν φοβερά και καταστρεπτικά αποτελέσματα (αν και έχει ειπωθεί και το εξής χιουμοριστικά, ότι εξειδίκευση είναι η διαδικασία κατά την οποία  μαθαίνεις όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα, μέχρι να μάθεις τα πάντα γυρω απο το τίποτα!) 
Και φυσικά ερχόμαστε στα αγαπητα ΜΜΕ και τις διαφημίσεις. Ποιός είναι αυτός που δε θυμάται την πιο ενδεικτική διαφήμιση : 29 κατασκευαστές πλυντηρίου συνιστούν skip, ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ! Ε, βεβαια αν δεν ξέρουν αυτοί , ποιός άλλος να ξέρει; Αυτό που έχω να τονίσω  για το συγκεκριμένο προιόν είναι οτι μας ξεπέρασε κατά πολύ ως κοινωνία.. Η διαφημισή του εξελίχθηκε και πλέον λέει:το skip φέρνει την  επανάσταση... με το σύνθημα σε έναν τοιχο που είδα μια μέρα να αναρωτιέται:
το skip κάνει επανάσταση, εσύ;
Αναλλαμβάνουν δράση και οι δημοσιογράφοι, πνευματικοί ταγοί της προπαγάνδας, «εκπρόσωποι» του θεού επι της γης να σε καθοδηγήσουν και να σου πουν ποιό είναι το καλό σου.  Το φιλοθεάμων κοινό φτάνει να αλλαλάζει με ένα στόμα μια φωνή: To είπε η τηλεόραση! (δίνοντας αυθόρμητα  υπόσταση και λόγο σε ένα κουτί)
Φτάσαμε στην ενηλικίωση και την ξεπεράσαμε κατα πολύ. Αυτό σημαίνει , οτι μπορεί να απαλλάχθηκες απο τη μαμά και τον μπαμπά, αλλα οι κρατούντες σε θεωρούν (και θα σε θεωρούν για πάντα αφού τους βολεύει) ανίκανο να χειριστείς τη ζωή σου και φυσικά αναλαμβάνουν πάλι δράση!! Θα σου πουν λοιπόν, πως θα ντυθείς , πως θα μιλάς, τι θα τρως, θα σου διαμορφώσουν  γνώμη, ενω ταυτόχρονα θα σε πείσουν πως είναι και δική σου. Θα σου δώσουν και το δικαίωμα να ψηφίζεις για να μπορουν με το άλλοθι της δικής σου τάχα επιλογής να σε κυβερνούν.
Και πάλι θα το δεχτείς;;
Ξέρω είναι δυσκολο να αποδεσμευτούμε..
Ξέρω είναι βολική η θέση της απώλεσης των ευθυνών..
Μα η συνειδητοποιήση οτι μια ζωή μας καθοδηγούν είναι ίσως η αρχή.. 
ΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου