ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2023

" Το Ισραήλ είναι μια χαμένη υπόθεση " (!)


 (και για να μην μπερδευόμαστε: άλλο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ και άλλο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ...)

Από την περιγραφή του video στο facebook:

" Στο βίντεο αυτό, με ελληνικούς υπότιτλους, θα ακούσετε έναν Ισραηλινό, που είχε υπηρετήσει στο στρατό και έχει εκπληρώσει όλες υποχρεώσεις του, τις στρατιωτικές και έχει γίνει δημοσιογράφος. Και αποφάσισε "άοπλος" να μάθει την αλήθεια γι αυτά που λέμε "κατεχόμενα εδάφη" μακριά από το σύστημα και από το καθεστώς που έχει χτίσει ο Σιωνισμός στην Παλαιστίνη...Ακούστε τον και δείτε πως περιγράφει τη λογική την οποία υιοθετεί τώρα και αγωνίζεται παντού για να την προωθήσει. Το "Ισραήλ είναι μια χαμένη υπόθεση" ..απευθύνεται σε αυτούς που ακόμα τρέφουν ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει εκεί και να γίνει κράτος, που σέβεται τους άλλους λαούς και ανθρώπους, που ελπίζουν ότι αυτό το κράτος θα πάψει να λειτουργεί και να σκέφτεσαι ως κράτος ενός "Εκλεκτού λαού" που οι άλλοι πρέπει να υποτάσσονται και να φιλούν τις μπότες του και να δέχονται την θεϊκή του αποστολή, που δεν είναι άλλη από την εισβάλλει και να κατακτήσει την "Γη της Επαγγελίας" και να εξοντώσει όπως επιτάσσει η Βίβλος όλους τους άλλους κατοίκους της Γης του ""Αβραάμ"". Το κράτος αυτό με κοινωνικά, πολιτικά δημογραφικά, γεωγραφικά και ιστορικά κριτήρια δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη αμερικανική βάση, που πρώτα πρέπει να αλλάξεις τις ΗΠΑ από μέσα για να κλείσει αυτή η βάση. Αυτό δηλαδή που βλέπουμε μερικές φορές, να πηγαίνουν στη βάση αυτή κάτι καλλιτέχνες βδέλλες της κάθε κοινωνίας, για να εμψυχώσουν τους εκεί στρατιώτες που υπηρετούν στην αμερικανική αυτή βάση, είναι το ίδιο που συνέβαινε όταν οι ΗΠΑ βομβάρδιζαν το Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και έστελναν εκεί τους τραγουδιστές τους για να περάσουν καλά οι στρατιώτες τους και να τους εμψυχώσουν και να ξεχάσουν ότι η δουλειά τους εκεί είναι να σκοτώνουν ανθρώπους και να ισοπεδώσουν χωριά και πόλεις και να δημιουργούν τα προσφυγικά προβλήματα .."


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)