ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

Το άνοιγμα της Πόρτας ενός νέου χρόνου..

 

Ο εφιάλτης τελειώνει, όπως κάθε αποκρουστικό όνειρο που διήρκησε περισσότερο από τις αντοχές, σωματικές και ψυχικές, του καθηλωμένου στην κλίνη..

Όμως..θα ξυπνήσουμε σε έναν διαφορετικό χρόνο που θα παρασύρει και τη μορφή του χώρου.

Οι μπαμπούλες με σάρκα και οστά, που εδραίωσαν την παρασιτική τους υπόσταση με τη συναίνεση των υποτελών τους, οι ορκισμένοι πίστη στους βδελυγματικούς θεούς τους εχθροί της ανθρωπότητας θα ξεθωριάσουν, θα αποτελέσουν μαύρα μόρια σκόνης που παρασύρουν οι άνεμοι της ζωής και της αναγέννησης. Εκείνης της ζωοδότρας δύναμης που εδράζεται στο αθάνατο πνεύμα του ανθρώπου.

Η ανθρώπινη ψυχοπάθεια μαζικής κλίμακας ή θα παρασύρει τους δούλους μαζί με τα αφεντικά τους στην άβυσσο της ανυπαρξίας ή θα αντιστραφεί με τα απανωτά σοκ που θα συγκλονίσουν τον κόσμο και θα μεταλλαχτεί σε αναγεννημένη από τις στάχτες της διαύγεια ελεύθερων πια μυαλών, απαλλαγμένων από τα ξόρκια της κατάληψης. Συστατικά της έχει τη Μνήμη, τη Διάκριση, την Προσοχή, τη Φαντασία, την πανίσχυρη βούληση αυτόνομων ατόμων έξω από αυτοματοποιημένα κλειστά συστήματα.

Θα υπάρξει φωτοχυσία μέσα στο αντιεπιβιωτικό σκοτάδι που διαδέχθηκε το σκοτάδι του φεουδαρχικού Μεσαίωνα και έκανε τη σκλαβιά των χωρικών-δουλοπάροικων σε μεγαλοϊδιοκτήτες και εκκλησίες -ο ιστορικά πιο άπληστος ιδιοκτήτης γης και ανθρώπων- να μοιάζει με μικρό αδελφάκι του σύγχρονου μεσαίωνα. Των μισθωτών σκλάβων και υπαλλήλων της μειοψηφίας των αόρατων ιδιοκτητών, των πίσω από δίκτυα εταιρειών και ιδρυμάτων και αντιεπιστημονικών ιερατείων σε αγαστή συνεργασία με πολιτικά αρπακτικά. 

Το νοσηρό και υπερφίαλο σταρ σύστεμ -ενώ αμέτρητοι άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τροφή και καθαρό νερό- θα καταρρεύσει σαν τα τραπεζικά εκτρώματα και τις συμμορίες που ρούφηξαν με ηδονή το αίμα των λαών. Θα εξοριστούν από τις σελίδες της Ιστορίας όλοι αυτοί οι φίδαροι που καταλήστεψαν τα αγαθά και τους πόρους ενός πλανήτη που μπορεί να θρέψει πολύ περισσότερο πληθυσμό απ' όσον ήδη φιλοξενεί..

Η λογική θα θριαμβεύσει επί της συστηματικής παράνοιας, η αλήθεια θα συντρίψει το αισχρό, το δολοφονικό ψέμα, η αυτονομία και η κρίση θα πετάξουν με σιχαμάρα από πάνω τους το σάβανο της "ασφάλειας" με το οποίο οι εξουσιαστικές αντιανθρώπινες δομές και ανάλογες δράσεις επικάλυψαν τα εύπιστα μέχρι τώρα θύματά τους. Γιατί πλέον η εξαπάτηση και η προπαγανδιστική φθορά αιώνων, εκπορευόμενη από ψυχοπορνεία και κάστρα διαφθοράς που πλασαρίστηκαν στα πλήθη με εύηχους ορισμούς, πετάνε την "προβιά της ασφάλειας" από πάνω τους. Δεν το βλέπετε; μπροστά στα μάτια όλων, είτε κοιμισμένων, είτε μισοξύπνιων, είτε ξύπνιων κι άρα αποφασισμένων για ανάληψη ΕΥΘΥΝΩΝ. Εμείς θα γίνουμε οι λύτες των προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν και θα πετάξουμε πίσω στα αρρωστημένα τους μούτρα τις τοξικές "λύσεις" που μας "προσφέρουν" -στην ουσία μας επιβάλλουν με πρωτοφανές θράσος και αιματοβαμμένη πυγμή- εκείνοι που δημιούργησαν τα προβλήματα, τα συστηματοποίησαν και έσπειραν στις παντελώς αδιάφορες γι'αυτούς ζωές μας. Γιατί μια τέτοια τυφλή αποδοχή συνεπάγεται κι ένα είδος ψυχοπάθειας.

Δεν θα είμαστε οι κάτοχοι σκέψεων και συναισθημάτων που διασπείρουν δυσωδία. Δεν θα είμαστε ούτε υπαλληλάκια-δουλάκια μονοπωλιακών θηρίων, ούτε μαριονέτες κανενός ιερατείου, ούτε ανδρείκελα οποιασδήποτε σέκτας, ούτε οπαδοί νεοεποχίτικων κελευσμάτων και "χαντρών" που μοιράζονται σαν πολιτισμικά μπιχλιμπίδια -δηλητήρια της διανόησης νου και καρδιάς- σε άνοες ιθαγενείς, ούτε δίποδα χαμστεράκια σε περιστρεφόμενο τροχό χωρίς δικαίωμα επιλογής και ανεξάρτητης σκέψης. Και σίγουρα όχι τα βατράχια που σιγοβράζουν μέσα στη χύτρα με το ολοένα και πιο καυτό νερό..

Το γεγονός ότι μπορεί να ζεις μέσα στην κοινωνία όπου τα πρόβατα αποτελούν -ως τώρα τουλάχιστον- το πιο σύνηθες, μηχανιστικό είδος δεν σημαίνει ότι οφείλεις να γίνεις ένα με αυτό και την ολέθρια κοινωνική οργάνωση και κυρίαρχη νοοτροπία που η ομοφωνία του βελάσματος συνεπάγεται..

 Η δυσπιστία θα αλλάξει σε παλιρροϊκή αφύπνιση, η χειραγώγηση θα αναδυθεί από το λιμνάζον ύδωρ και θα μεταμορφωθεί σε αυτοεκτίμηση κι ανακάλυψη κι αντεπίθεση. Το βέλος του ανθρώπου που γίνεται "Είναι" θα απελευθερωθεί από το τόξο. Παρελθόν και μέλλον δεν αποτελούν πια εμμονές πρόκλησης ενοχών και πηγή φοβικών συνδρόμων μπροστά στο Αιώνιο Παρόν. Το δικό μας, αδέλφια! Διασχίσαμε την έρημο που έστρωσαν μπροστά μας και τώρα, στην αυγή μιας νέας εποχής, δεν κατάφεραν να σβήσουν τα χνάρια μας! 

Κυνικέ βασιλιά Διογένη, σταμάτα να περιφέρεσαι στα διαρκή πισω-γυρίσματα και τέλματα της Ιστορίας κουρελής και μεγαλοπρεπής μέσα στη στροβιλιζόμενη στον χρόνο λάμψη σου, αναζητώντας με το φανάρι σου πραγματικούς ανθρώπους. Χιλιάδες χρόνια επαναλαμβανόμενης σχιζοφρένειας και εναλλαγής μορφών με την ουσία αναλλοίωτη, υιοθέτησης εξοντωτικών ρόλων που μοντελάρονταν πιστά σε στερεότυπα εκφυλισμένης ηθικής, χιλιάδες φεγγάρια συναίνεσης στην εξάρτηση και στην κυριαρχία της υπόστασης του ατέρμονου τίποτα, τελειώνουν από τώρα. Με το πέρασμα αυτό σε μια νέα μεγάλη Ημέρα στην ύπαρξη.

Ας μην λιγοψυχήσουμε για άλλον έναν σκοτεινό αιώνα. Να ανοίξουμε την Πόρτα της προοπτικής ενός χρόνου, αέναων διαστάσεων, χωρίς μεσάζοντες..Μ' ακούς;

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου