ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2022

Ουστ ρε....

 

Παραθέτω ένα θλιβερό μπουκέτο από ατάκες που έχω ακούσει τα τελευταία δυο χρόνια από πρώην πια φίλους και γνωστούς (δεν ξέρω αν εξελίσσομαι σε μισάνθρωπο ή μαγκούφη αλλά πώς θα μπορούσα να εξακολουθώ να έχω οποιαδήποτε σχέση ή συναναστροφή;). Από γείτονες που ανταλάσσαμε μια καλημέρα κάποτε και δυο-τρεις τυπικές κουβέντες μέχρι που τους τα έκοψα απαντώντας στις συμβουλές που μου έδιναν σαν ιεραπόστολοι σε καθήκον προσηλυτισμού. Από ανθρώπους δίπλα μου σε λεωφορεία ή σε καφετέριες ή σε παρέες που είχα την ατυχία να βρεθώ κι εγώ γιατί οι πρώην φίλοι ή γνωστοί μου με έσυραν.

"Δεν θέλω να έχω καμία σχέση με ανεμβολίαστους". Ούτε κι εγώ με φανατισμένους μαλάκες.

"Τι περιμένεις ρε μαλάκα και δεν εμβολιάζεσαι; Δεν σκέφτεσαι ούτε τον εαυτό σου ούτε και τους άλλους;"  Μερικούς μήνες μετά παραβρέθηκα δυστυχώς στην κηδεία αυτού του τριπλοεμβολιασμένου (και υγιέστατου ως τότε) ατόμου που έφυγε από ανακοπή ενώ σφιγγόταν στην τουαλέτα του. 

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι και ξέρεις περισσότερα από τους επιστήμονες;"  Εννοούσε τους "ειδικούς" στο γυαλί της TV, που από τις πολλές κωλοτούμπες στα λεγόμενά τους φέρνουν πιο πολύ σε παλιάτσους στο τσίρκο επιδέξιους και σε ακροβατικά κόλπα.

"Γιατί κατεβάζεις πάλι τη μάσκα από τη μύτη, πας γυρεύοντας να κολλήσεις τον ιό ή και να φας κάνα πρόστιμο;"  Σκέφτηκα να τον πάρω ένα τηλέφωνο να του σφυρίξω την πρόσφατη δήλωση ενός ειδικού από τους τακτικούς της ΤV : ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ο Καπραβέλος ανακοίνωσε το «ΕΓΚΛΗΜΑ»: Τα μέτρα COVID αποδυνάμωσαν το ανοσοποιητικό σύστημα .  Αλλά είπα να τον γράψω, γιατί και μόνο που τον βλέπω αρρωσταίνω, να κυκλοφορεί μόνος του στο δρόμο με το φίμωτρο ως τα μάτια, ακόμη και τώρα. Κι αυτόν και άλλους, ειδικά τα ζόμπι μέσα στα αυτοκίνητα που οδηγούν μόνοι τους φορώντας  μάσκα, λες και θα τους κολλήσει το τιμόνι.

" Τι να κάνουμε παιδί μου; Για όλα φταίει αυτός ο Πούτιν, θα αναγκαστούμε τώρα να υποστούμε διακοπές ρεύματος και αυξήσεις στα τρόφιμα και τη βενζίνη!"  Μα δεν είχες καθόλου παρατηρήσει, καλέ μου μου καρπαζοεισπράκτορα, ότι αυτά είχαν αρχίσει να παίρνουν την ανηφόρα και πριν το Ουκρανικό;

" Υποκλοπές πάντα γίνονταν και διαφθορά υπήρχε ανέκαθεν!"  Τι λέτε κι εσείς ρε πανηλίθιοι, αν δεν είστε και κομματόσκυλα; Με τέτοιες γελοίες και αρρωστημένες δικαιολογίες, αν όχι νομιμοποίηση της βαθιάς σαπίλας, περιμένετε να αλλάξει κάτι έστω και στο απειροελάχιστο προς το καλύτερο; Σε αυτό το σκορποχώρι που αναβλύζει από κάθε του πόρο ψευτομαγκιά αναμειγμένη με φορμόλη και παραίτηση.

Δεν ξέρω πια. Μήπως χρειάζομαι κι εγώ κάποιον "ειδικό" να με εξετάσει μέσω τηλεραντεβού, γιατί η σωματική εγγύτητα εγκυμονεί μολύνσεις και ιικά φορτία. Ίσως και να με στείλει για υποχρεωτική φαρμακευτική παρέμβαση γενετικής τροποποίησης. Δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ανήκω σε αυτό το ανθρώπινο είδος. Το ίδιο με όλους αυτούς.

ROHALAS

Μας το έστειλε ο φίλος μας "rohalas"


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου