ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2022

Για "ροκάδες"...

 

Παππούδες και γιαγιάδες, μπαμπάδες και μαμάδες και προπαντός για πιτσιρικάδες...

O Keith Moon,
θρυλικός drummer των WHO, 
τα σπάει επί σκηνής,
σε μια εποχή
που τέτοια ξεσπάσματα
ήταν ανήκουστα
για σοκαρισμένο κοινό και σπόνσορες...


To rock, παρά τη σφιχτή έως ασφυκτική πίεση των εταιρειών της "μουσικής βιομηχανίας" και της "κοινωνίας του θεάματος" είχε από τη φύση του πάντα την τάση να αμφισβητεί και να στηλιτεύει τις καθιερωμένες δομές και τις εκάστοτε κυρίαρχες αισθητικές, (και) γι' αυτό το γουστάραμε ανέκαθεν...Όπως γράφει και ο Θοδωρής Λαμπρόπουλος στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του "It's not only rock and roll": " Ο ροκ τρόπος ζωής είναι κάτι που έρχεται από πολύ παλιά, ένας, μετονομασμένος για τις ανάγκες της εποχής μας, φιλοσοφικός συνδυασμός αρχαίου κυνισμού και επικουρισμού. Συνδύαζε την θορυβώδη αντισυμβατικότητα και αυθάδεια των κυνικών με την επικούρεια αναζήτηση της αυθεντικής ηδονής (σ.σ και μην πάει αμέσως το μυαλό σου στο...sex), δηλαδή αυτής που σε ελευθερώνει από τις φοβίες και τις αγκυλώσεις, όπου επάνω τους έχτιζαν ανέκαθεν οι εξουσίες". Eμείς να κλείσουμε αυτή την αναφορά δανειζόμενοι δυο στίχους των Cinderella: "long as I got rock and roll I' m forever young"...



Και να περάσουμε στο τραγούδι που επιλέξαμε  για τις ανάγκες της ανάρτησης :

(REM, "drive")

" Νοbody tells you what to do, baby..."   Τροφή για σκέψη...

Και για "να το τρέξουμε" ακόμη περισσότερο, να το επεκτείνουμε (και σε όποιον αρέσει να μας στείλει αν θέλει και λίγη από τη θετική ενέργειά του, πάντα είναι χρήσιμη):

Καμία φυλακή, καμία σκληροπυρηνική διαταγή, κανένα εξοντωτικό περιοριστικό μέτρο, καμία υποχρεωτικότητα σε ιατρική και πάσης φύσης πράξη, δεν μπορούνε και δεν επιτρέπεται να περιορίσουν το κορμί σου και να συρρικνώσουν το πνεύμα σου! Καμία παράκρουση με ψευδεπιστημονικό ή "φιλοσοφικό" περιτύλιγμα, κανένας δογματισμός που οδηγεί την "ζώσα πνοή" του ανθρώπου  σε ταφόπλακες παγίωσης και καμία τρελή αυθαιρεσία που επιβάλλεται ως θέσφατη αλήθεια, καμιά διαστροφή και αντιστροφή του οφθαλμοφανούς σε αόρατο, δεν πρέπει να αφεθούν να υποκαταστήσουν την αλήθεια, να καπελώσουν και να παραλύσουν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗΣ. Που οδηγεί στην Α-λήθεια, α -λήθη, να μην ξεχνάς αυτό που ήδη μέσα σου γνωρίζεις, που πάντα γνώριζες! Καμία σέκτα που διασπείρει αποδομητικά κι εκφυλιστικά κύματα διαρκούς Φόβου, καμία ηττοπάθεια και ψυχοσωματική κηδεία εν ζωή που βαφτίζεται με την εύηχη λέξη "ασφάλεια" ή "συνήθεια" ή ακόμη και "νομιμότητα", κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης "για το καλό μας", καμία διχαστική κατάπτυστη ρητορική και κανένας ψυχοπαθής τύραννος και ελεεινός τυραννίσκος του καθημερινού έρποντα φασισμού των διαπροσωπικών-επαγγελματικών- δημόσιων σχέσεων, δεν έχουν δικαίωμα και δεν επιτρέπεται να αφεθούν ανεξέλεγκτοι να μας μετατρέψουν σε άβουλα, προγραμματισμένα σε νου και σώμα ρομποτάκια...Να διατηρήσουμε την πνευματική ακεραιότητα και τη δημιουργική φαντασία μας αλώβητες και να τραβήξουμε τον δρόμο που πρωτίστως μιλά στην καρδιά μας, όχι στα εγκατεστημένα μέσα στον λεηλατημένο εσωτερικό ανθρώπινο κόσμο εξαρτημένα αντανακλαστικά και τους αυτοματισμούς των αγελαίων ευκόλως χειραγωγήσιμων μαζών...Αυτών που η ομοφωνία του βελάσματός τους επισκιάζει και...διόλου σπάνια (το χειρότερο) επηρεάζει την ατομική ευθικρισία μας και τα αισθητικά μας κριτήρια...

Η πραγματική δράση είναι πάντα συνειδητή, όχι ασυνείδητη...


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)