ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 7 Ιουνίου 2022

" Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται στα σπίτια μας σήμερα και περιλαμβάνει τα πιο όμορφα κοσμήματά μας: Τα παιδιά μας! "


Αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, υγιή άτομα πρέπει να ξυπνήσουμε και να επιστρέψουμε στα βασικά. Είναι ακόμα καιρός! Τα παιδιά μας και τα μάτια μας!!! Στις μέρες μας βρίσκονται σε καταστροφική συναισθηματική κατάσταση!!! Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον κείμενο ενός παιδίατρου νευρολόγου ο οποίος προειδοποιεί πως υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται στα σπίτια μας σήμερα και αφορά τα παιδιά μας… Όμως δεν αναδεικνύει μόνο τα προβλήματα που κυριαρχούν αλλά δίνει λύσεις που πρέπει να τις λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας… Πάμε να διαβάσουμε τι μας λέει αυτός ο άνθρωπος…
Ο Δρ Ovide, παιδίατρος νευρολόγος, προειδοποιεί:

 Υπάρχει μια σιωπηλή τραγωδία που εκτυλίσσεται στα σπίτια μας σήμερα και περιλαμβάνει τα πιο όμορφα κοσμήματά μας: Τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας βρίσκονται σε καταστροφική συναισθηματική κατάσταση! Τα τελευταία 15 χρόνια, οι ερευνητές μας δίνουν όλο και πιο ανησυχητικά στατιστικά στοιχεία σχετικά με μια οξεία και σταθερή αύξηση της παιδικής ψυχικής ασθένειας που τώρα φτάνει σε διαστάσεις επιδημίας: Τα στατιστικά δεν λένε ψέματα:

  • 1 στα 5 παιδιά έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας
  • Έχει παρατηρηθεί αύξηση 43% στη ΔΕΠΥ
  • Παρατηρήθηκε αύξηση 37% στην εφηβική κατάθλιψη
  • Έχει παρατηρηθεί αύξηση 200% στο ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ παιδιών ηλικίας 10 έως 14 ετών.
Τι συμβαίνει και τι έχουμε πάθει; Τα σημερινά παιδιά είναι υπερδιεγερμένα και υπερ-προικισμένα με υλικά πράγματα, αλλά στερούνται τα θεμέλια μιας υγιούς παιδικής ηλικίας όπως:

  • Συναισθηματικά διαθέσιμοι γονείς
  • σαφώς καθορισμένα όρια
  • Ευθύνες
  • Ισορροπημένη διατροφή και επαρκής ύπνος
  • Κίνηση γενικά αλλά ειδικά σε εξωτερικούς χώρους
  • Δημιουργικό παιχνίδι, κοινωνική αλληλεπίδραση, ανεπίσημες ευκαιρίες παιχνιδιού και χώροι πλήξης

Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια γέμισαν τα παιδιά:
  • Ψηφιακά Αποσπασμένοι Γονείς
  • επιεικείς, επιτρεπτικοί γονείς που αφήνουν τα παιδιά να «διοικούν τον κόσμο» και να είναι αυτοί που φτιάχνουν τους κανόνες
  • Αίσθηση δικαιώματος, να αξίζεις τα πάντα χωρίς να τα κερδίζεις ή να είσαι υπεύθυνος γι’ αυτά
  • Ακατάλληλος ύπνος και ανισορροπημένη διατροφή
  • Ένας καθιστικός τρόπος ζωής
  • Ατελείωτη διέγερση, τεχνολογικές νταντάδες, άμεση ικανοποίηση και καθόλου βαρετές στιγμές

Τι να κάνω; Αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα, υγιή άτομα πρέπει να ξυπνήσουμε και να επιστρέψουμε στα βασικά. Είναι ακόμα καιρός! Πολλές οικογένειες βλέπουν άμεσες βελτιώσεις μετά από εβδομάδες εφαρμογής των ακόλουθων συστάσεων:

• Βάλε όρια και θυμήσου ότι εσύ είσαι ο καπετάνιος του πλοίου. Τα παιδιά σας θα αισθάνονται πιο ασφαλή γνωρίζοντας ότι έχετε τον έλεγχο της κυβέρνησης.

• Προσφέρετε στα παιδιά έναν ισορροπημένο τρόπο ζωής γεμάτο με ό,τι χρειάζονται τα παιδιά, όχι μόνο ό,τι θέλουν. Μην φοβάστε να πείτε “όχι” στα παιδιά σας αν αυτό που θέλουν δεν είναι αυτό που χρειάζονται.• Παρέχετε θρεπτική τροφή και περιορίστε το junk food.

• Περάστε τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα σε εξωτερικούς χώρους κάνοντας δραστηριότητες όπως: Ποδηλασία, πεζοπορία, ψάρεμα, παρακολούθηση πουλιών/εντόμων

• Απολαύστε ένα καθημερινό οικογενειακό δείπνο χωρίς smartphones ή τεχνολογία να τους αποσπά την προσοχή.

• Παίξτε επιτραπέζια παιχνίδια σαν οικογένεια ή αν τα παιδιά είναι πολύ μικρά για επιτραπέζια, παρασυρθείτε από τα ενδιαφέροντά τους και αφήστε τα στο παιχνίδι τους.

• Συμμετέχετε με τα παιδιά σας σε μια εργασία ή μια εργασία νοικοκυριού ανάλογα με την ηλικία τους (δίπλωση ρούχων, παραγγελία παιχνιδιών, κρέμασμα ρούχων, ξεπακετάρισμα φαγητού, στρώσιμο τραπεζιού, τάισμα του σκύλου κλπ.

• Εφαρμόστε μια συνεπή ρουτίνα ύπνου για να διασφαλίσετε ότι το παιδί σας κοιμάται. Τα προγράμματα θα είναι ακόμη πιο σημαντικά για τα παιδιά σχολικής ηλικίας.

• Διδασκαλία υπευθυνότητας και ανεξαρτησίας. Μην τα υπερπροστατεύετε από οποιαδήποτε απογοήτευση ή λάθος. Κάνοντας λάθος θα τα βοηθήσει να χτίσουν ανθεκτικότητα και να μάθουν να ξεπερνούν τις προκλήσεις της ζωής,

• Μην φορτώνετε το σακίδιο των παιδιών σας, μην κουβαλάτε τα σακίδια τους, μην τους παίρνετε το έργο που ξέχασαν, μην ξεφλουδίζετε τις μπανάνες τους ή τα πορτοκάλια τους αν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους (4-5 ετών). Αντί να τους δίνετε το ψάρι, δείξτε τους πώς να ψαρεύουν.

• Διδάξτε τους να περιμένουν και να καθυστερούν την ικανοποίηση.

• Δώστε ευκαιρίες για «βαρεμάρα», γιατί η πλήξη είναι η στιγμή που ξυπνά η δημιουργικότητα. Μην αισθάνεστε υπεύθυνοι να διασκεδάζετε πάντα τα παιδιά.

• Μην χρησιμοποιείτε την τεχνολογία ως θεραπεία για την πλήξη, ούτε να την προσφέρετε με το πρώτο δευτερόλεπτο της αδράνειας.

• Αποφυγή χρήσης τεχνολογίας σε γεύματα, αυτοκίνητα, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα. Χρησιμοποιήστε αυτές τις στιγμές ως ευκαιρίες κοινωνικοποίησης εκπαιδεύοντας έτσι τους εγκεφάλους να λειτουργούν όταν βρίσκονται σε κατάσταση “βαρεμάρας”.

• Βοηθήστε τους να δημιουργήσουν ένα “Boredom Bottle” με ιδέες δραστηριότητας για όταν βαριούνται.

• Να είστε συναισθηματικά διαθέσιμοι για να συνδεθείτε με τα παιδιά και να τους διδάξετε αυτορρύθμιση και κοινωνικές δεξιότητες

• Κλείστε τα τηλέφωνα το βράδυ όταν τα παιδιά πρέπει να πάνε για ύπνο για να αποφύγετε την ψηφιακή απόσπαση της προσοχής.

• Γίνετε συναισθηματικός ρυθμιστής ή προπονητής για τα παιδιά σας. Διδάξτε τους πώς να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα δικά τους απωθημένα και θυμό.

• Δείξτε τους να χαιρετούν, να παίρνουν σειρά, να μοιράζονται χωρίς τίποτα, να λένε ευχαριστώ και παρακαλώ, να αναγνωρίζουν το λάθος και να ζητούν συγγνώμη (μην τους πιέζετε), να είναι υπόδειγμα για όλες αυτές τις αξίες που ενσταλάζει.

• Συνδεθείτε συναισθηματικά – χαμογελάστε, αγκαλιάστε, φιληθείτε, γαργαληθείτε, διαβάστε, χορέψτε, πηδήξτε, παίξτε ή αγκαλιαστείτε.


Άρθρο γραμμένο από τον Δρ Luis Rojas Marcos , αναρτημένο στις   Εκδόσεις Dharma

Εμείς το διαβάσαμε ΕΔΩ

Παραπέμπουμε και σε αυτά:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου