ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2022

...δεν μιλώ την ανθρώπινη γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που λέτε...



" Βαθιά μέσα στις σκιές είμαι ο πεινασμένος λύκος που φοβάσαι

Αν και μπορώ να δω ότι εσύ είσαι το μόνο σατανικό πλάσμα εδώ.
Προτού να έρθετε ζούσαμε ειρηνικά αλλά εσείς μας φέρατε το θάνατο
Τραγουδώ τον πόνο μου μέχρι το φεγγάρι αλλά νιώθω ότι σπαταλώ άδικα την ανάσα μου.

Επειδή δεν μιλώ την ανθρώπινη γλώσσα!
Δεν μπορείτε να καταλάβετε ούτε μια λέξη απ'όσα λέω.

Επάνω σε ένα φτερό, πετώντας, σε σας φαίνομαι τόσο μικρός.
Αλλά κοιτώντας κάτω σε όλα όσα έχετε κάνει, του Κορακιού το βλέμμα μου
τα βλέπει όλα.
Εσείς οι άνθρωποι αυξάνεστε σαν το καρκίνο, καταστρέφοντας όλα όσα βλέπετε.
Και 7 δισ. μεταλλαγμένοι πίθηκοι δεν πρόκειται να ακούσουν τι θέλω να τους πω.

Δεν θα "τρέξω"(με σκοπό να κυριαρχήσω) αυτή την ανθρώπινη φυλή, ο πόλεμός σας δεν είναι για μένα.
Ακούω τις φωνές της άγριας φύσης, με δίδαξαν πώς να βλέπω.
Είμαστε εμείς οι ξένοι εδώ και αυτοί που η γη δεν τους ανήκει.
Οι λέξεις μου πέφτουν επάνω σε αυτιά κωφών, γιατί κανένας δεν καταλβαίνει.

Τώρα μου λέτε ότι είμαι λάθος και ότι τα ζώα δεν είναι σε θέση να αισθάνονται.
Λέτε ότι η (Μητέρα)Γη δεν είναι ζωντανή κι ότι μόνο εμείς είμαστε πραγματικοί.
Προσπαθείτε να με πείσετε ότι πρέπει να συμπεριφέρομαι και να ενεργώ όπως εσείς.
Αλλά κλείνω τα αυτιά μου με τα χέρια μου και λέω: "άντε γαμηθείτε!"

Γιατί δεν μιλώ την ανθρώπινη γλώσσα!
Δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που λέτε..."

ελεύθερη μετάφραση από εμένα στο τραγούδι της (με έδρα την Ολλανδία) Pagan Folk  μπάντας Omnia "Ι don't speak human". Από το υπέροχο διπλό τους άλμπουμ Musick and Poëtree του 2011. Μουσικοί που συνδυάζουν την κέλτικη άρπα και τα φλάουτα με το μπουζούκι και τραγουδάνε σε πολλές γλώσσες, όπως αγγλικά, ολλανδικά, γερμανικά, φινλανδικά, σουηδικά, ακόμη και Hindi και λατινικά...

 (για αυτούς) ...που ευθυγραμμίζονται με τις απόρροιες του απόλυτα συνειδητού, ζωντανού Όντος γνωστού ως "Γη" ή πιο σωστά  "Γαία". Μια υπερβατική και συνάμα βιωματική γνώση την οποία κατείχαν κάποιοι συνδεδεμένοι με τις συχνότητές της αρχαίοι πολιτισμοί...και ιδιαίτεροι (και τότε και τώρα) άνθρωποι...


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ"

Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)