ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2022

Johnny Cash: why I wear black

 {ΣΥΝΔΕΣΗ: Johnny Cash στο «San Quentin» Καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μαςΟ Βάρδος της Ελευθερίας Johnny Cash στο «San Quentin». Μια συναυλία στη φυλακή, για τους φυλακισμένους}

Ο μεγάλος Johnny Cash εξηγεί γιατί σχεδόν πάντα φορούσε μαύρα. Πενθώντας για την κατάντια του  κόσμου...Άραγε πόσα θα είχε να πει αν ζούσε στις μέρες μας, αυτές της μεγάλης, προσχεδιασμένης επίθεσης κατά της ανθρωπότητας...; Του παρασιτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, του εταιρικού φασισμού, των εγκληματικών ιατροφαρμακευτικών καρτέλ, του κυβερνητικού ολοκληρωτισμού μιας ιστορικά πρωτοφανούς ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ, των "μουτζαχεντίν ανθρωποφυλάκων Υγείας", της φρικιαστικής ομοιομορφίας στην Παγκόσμια Απάτη, της απόλυτης περιφρόνησης στις ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα, της μεγαλύτερης ενθυλάκωσης πλούτου από μια πολύ μικρή και πλήρως αδίστακτη ελίτ...

“I wore black because I liked it. I still do, and wearing it still means something to me. It’s still my symbol of rebellion - against a stagnant status quo, against our hypocritical houses of God, against people whose minds are closed to others’ ideas.” Johnny Cash. (" Φόρεσα μαύρα γιατί μου άρεσε. Εξακολουθώ να το κάνω, και το να τα φοράω εξακολουθεί να σημαίνει κάτι για μένα. Εξακολουθεί να είναι το σύμβολο της εξέγερσής μου - ενάντια σε ένα στάσιμο status quo, ενάντια στους υποκριτικούς οίκους του Θεού, ενάντια σε ανθρώπους που το μυαλό τους είναι κλειστό στις ιδέες των άλλων". Κι αυτά τα έλεγε ένας άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος, που όμως δεν ανεχόταν τη γλοιώδη, εμετική υποκρισία απ' όπου κι αν προερχόταν...)

Το τραγούδι:


I wear the black for the poor and the beaten down / Livin' in the hopeless, hungry side of town / I wear it for the prisoner who is long paid for his crime / But is there because he's a victim of the times
(Φοράω μαύρα για τους φτωχούς και κατατρεγμένους. Αυτούς που ζούνε χωρίς ελπίδα, στην πεινασμένη πλευρά της πόλης. Για τον φυλακισμένο που πληρώνει εδώ και πολύ καιρό για το έγκλημά του, αλλά είναι ακόμη έγκλειστος γιατί είναι θύμα της εποχής του...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου