Φύσημα Ζωής

Βρισκόμαστε σε μια "πραγματικότητα" όπου κάποιοι χαρακτηρίζονται έντονα από το "σύνδρομο του Νοστράδαμου". 

Έτσι δεν είναι;

Στις εικόνες κινηματογραφικές αφίσες από τη δεκαετία του 1970.

Για μένα, μέσα σε αυτό το παράξενο Παιχνίδι της Πληροφορίας, είναι σημαντικό να κατανοηθεί πως το να ζεις πραγματικά, το να υπάρχεις ως αυτόνομη οντότητα, το να αναλαμβάνεις ευθύνες και ρίσκα, το να διατηρείς υψηλές δονήσεις, το να ΜΗΝ ξεχνάς όσα μαθαίνεις στην πορεία και κατακτάς ως βιωματική εμπειρία, το να επιλέγεις παρά την απειλή πληρωμής τιμήματος, σημαίνει να κινείσαι ενεργά έξω από την παθητικότητα και κατάντια της Συσκευασίας. 

Το να σκέφτεσαι έξω από το κουτί και να πράττεις όντας αφέντης της συνείδησής σου, αποτελεί κατ' εμέ τη μόνη αληθινά ηρωική πράξη, τη διαρκή υπέρβαση που νοηματοδοτεί το πέρασμα από εδώ. 

Η μόνη υποχρεωτικότητα που αναγνωρίζω είναι στην ανάγκη διατήρησης της ακεραιότητάς μου και του ξεδιπλώματος κάθε πτυχής της προσωπικότητάς μου. Ώστε να ανακαλύψω την ουσία πίσω από τα φαινόμενα και την εσωτερική ουσία πίσω από τα ψευδεπίγραφα "εγώ", που υπακούουν σε εξωτερικούς παράγοντες δημιουργίας μηχανιστικών μεθόδων κι εξαρτημένων αντανακλαστικών.

Επικαλούμαι κάποιους στίχους του Α.Ε. Houseman :

Από μακριά, από πρωί και βράδυ,

απ' τον δωδεκάνεμο ουρανό

το υλικό της ζωής για να με φτιάξει

φύσηξ' εδώ και ιδού εγώ.

Τώρα - για μια ανάσα περιμένω

δεν έχω ακόμη σκορπιστεί-

πάρε το χέρι μου και πες μου

μες στην καρδιά σου έχεις τι;

Αν  αυτό το "φύσημα ζωής" σε μεθάει κι εσένα, τότε  μη φοβάσαι παρά μόνο την προδοσία. Του εαυτού σου από σένα τον ίδιο.

Ο Ένοικος...