ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2021

Ήρωες ..

 

Κάθε παιδί συνευρίσκεται με ένα άλλο παιδί. Για να παίξουν και να χαρούνε μαζί και να εκπέμψουν, όπως μόνο εκείνα ξέρουν, την αστείρευτη ενέργειά τους. Αυτή ακριβώς που δεν μπορούν να αντέξουν οι εγκλωβισμένοι ενήλικες στο βάλτο της ασπρόμαυρης πλευράς της ζωής και γι' αυτό απαιτούν "ησυχία".

Κάθε κλασομέτρης ανθρωπάκος, φοβισμένος κι απ' την ίδια τη σκιά του, συνευρίσκεται μ' έναν όμοιό του. Για να μυξοκλάψουν συντροφικά και να δαιμονοποιήσουν όλα αυτά που οι λειψές αισθήσεις τους αδυνατούν ν' αφουγκραστούνε και να αντιληφθούν και η ελαττωματική τους καρδιά συχνά αναγνωρίζει ως εχθρική πρόκληση.

Κάθε θεούσος συνευρίσκεται μ' έναν άλλο θεούσο. Για να ξορκίσουν τα σκοτάδια της ψυχής τους με δεήσεις που φέρνουν πολύ σε ρουσφετολογία κι απόπειρες δωροδοκίας, με αναθέματα κι αφορισμούς, με τοξικές εκκρίσεις που βαφτίζονται αγνές προθέσεις.

Κάθε μπεκρής συνευρίσκεται με έναν μπεκρή. Ίσως για να ξορκίσουν τη ματαιότητα των πάντων μέσα από την ηδονική ζάλη της μέθης και τον εθισμό στην εξαχρείωση.

Κάθε μικρός τύραννος και φασιστάκος συναναστρέφεται ομοίους. Για να μεταμφιέσουν παρέα τη νεύρωση σε αρετή και τον κρετινισμό σε ιερό καθήκον.

Κάθε τύραννος με δημοκρατικό περιτύλιγμα κι ενίοτε πλάτες εταιρικών κολοσσών και κάθε αιμοβόρος φασίστας με σιδερένια πυγμή, συναναστρέφονται ομοίους και παρατρεχάμενους. Για να υφαίνουν ακούραστα τη συνωμοσία σε βάρος των ανθρώπινων κοπαδιών μέσα στα μαντριά της αυθαιρεσίας τους. Και να σχεδιάζουν το αέναο κυνήγι των ενοχλητικών μαγισσών: Γνώση - Αυτονομία - Ελευθερία.

Και μάλλον ήρωες είναι πραγματικά όποιοι, είτε μοναχικοί είτε εν τη ενώσει,  μέσα στη μαυρίλα των σκοτεινών καιρών δεν χάνουν το χαμόγελό τους και ιδιαίτερα το πιο φωτεινό. Και συνεχίζουν να στέκονται όρθιοι. Ανακατεύοντας και τα λιμνάζοντα ύδατα των συλλογικών ψευδαισθήσεων, ανασύροντας ενίοτε κι από μέσα τους το σκανδαλιάρικο παιδί. Που περιπαίζει τη ψευδο-σοβαρότητα και τις σαθρές βεβαιότητες των μεγάλων και τη θλιβερή τάση τους προς το δράμα..

Ο Ένοικος...

Σαμάνο Φορτίνο. Ο επαναστάτης που, χαμογελαστός και ατάραχος, καπνίζει για τελευταία φορά λίγο πριν πέσει νεκρός από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου