ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 8 Αυγούστου 2021

Εκρήξεις που ζητούν απαντήσεις (αλλά ποιος να τις δώσει...). Και περαιτέρω ερωτήσεις...

 Εμείς, προχωρώντας πέρα από το ερώτημα-φωτιά (σαν αυτές τις φωτιές που κατέκαψαν πολύτιμα φυσικά τοπία, σπίτια και περιουσίες και ανυπεράσπιστα ζώα) που θέτει το παραπάνω σημαντικό βίντεο, θα βάλουμε κάποια ερωτηματικά επιπλέον. Μάλλον ρητορικά...

Είναι αλήθεια αυτό που αναφέρει σε άλλο βίντεο ο δημοσιογράφος Θάνος Κόκκαλης, προφανώς στηριζόμενος σε μαρτυρίες ανθρώπων, ότι πυρόπληκτοι που κατέφυγαν σε κάποιες από τις δομές φιλοξενίας (ξενοδοχεία) που διέθεσε το κράτος, άκουσαν να τους ζητείται...πιστοποιητικό εμβολιασμού; Δηλαδή ο ορισμός της απανθρωπιάς και της ξεφτίλας! Κι ενώ στέλνονταν σε κατοίκους ενός σωρού περιοχών βροχή τα SMS άτακτης φυγής ή "εκκένωσης", για όλους όσοι δεν είχαν πού να πάνε (και δεν ήταν λίγοι) σκέφτηκαν αυτοί που επέβαλλαν μέχρι και σχετικά πρόσφατα το σύνθημα της "κοινωνικής ευθύνης", ξέρεις αυτό το..."μένουμε σπίτι" (αλλιώς τη γαμήσατε!...), για το πού "θα τη βγάλουν"  οι άνθρωποι αυτοί και ειδικά οικογένειες με παιδιά, για το τι θα φάνε;;

Είναι αλήθεια ότι οι εθελοντικές δυνάμεις που κατέφθασαν εδώ από άλλες χώρες, για να συνδράμουν στο δύσκολο έργο της πυρόσβεσης, έφεραν μαζί τους και ... ανταλλακτικά για τα προβληματικά εναέρια μέσα (ελικόπτερα και κυρίως καναντέρ), που σύμφωνα με κυβερνητικά χείλη ο "στόλος" αριθμεί πάνω από 70 "κομμάτια", αλλά οι μαρτυρίες από τα γεγονότα μιλούσαν για καμιά εικοσαριά περίπου (ίσως και λίγο παραπάνω) που επέδραμαν σε καθημερινή βάση, αν δεν υπήρχαν και θέματα συντήρησης ή ό,τι άλλο;

Και είναι αλήθεια...ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΜΕΣΩΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ ΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΟ "ΜΑΤΙ", ΑΓΝΟΗΣΕ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ & ΠΑΝΤΕΛΩΣ το πρωτοποριακό σύστημα πυρόσβεσης “TYFONAS-TYPHOON” (κλίκαρε στον σύνδεσμο), ελληνική εφεύρεση που παρουσιάστηκε επίσημα το φθινόπωρο του 2016 και δοκιμάστηκε με απόλυτη επιτυχία στις πυρκαγιές της Ζακύνθου του 2017; Το οποίο κι έχει τη δυνατότητα να φέρει την επανάσταση και να κάνει τη διαφορά στα δεδομένα της πυρόσβεσης!... Ιδού και σχετικό, χαρακτηριστικό βίντεο για τον "Τυφώνα", εκτός από το διαφωτιστικό άρθρο του συνδέσμου για το καινοτόμο αυτό σύστημα πυρόσβεσης και το χρονικό της εγκληματικής αδιαφορίας:

Κατά τ' άλλα, κόπτονται για το καλό μας, "συμπολίτες μου"...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου