Aυτό μάλλον ήταν η αρχή, τα πρώτα συμπτώματα.
Λίγες ημέρες πριν αρχίσει η άρση η σταδιακή της καραντίνας, είχα πάει σ' ένα σουπερ-μαρκετ και έκανα να μπω στο ασανσέρ του πάρκινγκ. Τότε με έπιασε ο συνηθισμένος τσιγαρόβηχας κι αμέσως έκανα την ενδεδειγμένη κίνηση με το αριστερό χέρι. Μια μεσόκοπη κυρία που πέρναγε δίπλα μου φώναξε με οργή: Ντροπή σου! Γιατί, κυρία μου; της είπα. Και πώς με κοιτάτε σαν να' κανα κάνα έγκλημα; Και αυτή μου απάντησε με το ίδιο ύφος: Ναι, έκανες έγκλημα. Να κρατιέσαι όταν είσαι σε τέτοιους χώρους! Και τότε, κάτι από την έκπληξη κάτι από αμηχανία, μου έφυγε μια μακρόσυρτη, παραπονιάρικη πορδή και μετά της είπα με σαρδόνιο χαμόγελο: Είδατε που η μάσκα σας προστατεύει ποικιλοτρόπως;
Εδώ και καιρό βλέπω στον ύπνο μου σύριγγες να με κυνηγούν, στοχεύοντας με στα οπίσθια, με τον Γκέητς σε ρόλο σοδομιστή μέσα σε φυλακή να μου φωνάζει: Πού πας ρε; Δεν έχεις επιλογή!
Βγαίνω στο δρόμο να ξελαμπικάρω και συχνά νομίζω πως βρίσκομαι σε μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, με τους
μασκοφορεμένους επιζήσαντες να κινούνται σαν φαντάσματα, που μάλιστα φοβάται το ένα το άλλο. Στην πολυκατοικία, πήγα να πληρώσω τα κοινόχρηστα και η διαχειρίστρια με έκραξε γιατί δεν φοράω γάντια. Έβγαλα τα αντισηπτικά μαντιλάκια και αφού καθάρισα με υπερβάλλοντα ζήλο τα χαρτονομίσματα της τα' δωσα μούσκεμα.
Χτες είδα και πάλι ένα περίεργο όνειρο: Μπαλίτσες με κορώνες κι εξογκώματα να μου την πέφτουν και να συστήνονται ως SARS ο παλιός και SARS-COVID νεότερος (σαν τους Μπους πρεσβύτερο και Μπους Junior) και να με απειλούν: Ζούσατε χιλιάδες χρόνια με μας τα μικρόβια, αλλά πια ήρθε η ώρα να μας παραδώσετε τον πλανήτη!
Θέλω να πάω με τα στενά μου φιλαράκια στην αγαπημένη μας ταβέρνα να γίνουμε ντίρλα, για να ξορκίσουμε την μαλάκυνση των καιρών και προσπαθώ να σκαρώσω το επαναστατικό σχέδιο για το πώς θα καθίσουμε και οι 6-7 στο ίδιο τραπέζι, χωρίς να είμαστε έτσι:
Δεν την παλεύω ρε μάγκες! Έχω φρικάρει άσχημα κι ας μην το θέλω. Μάλλον νικήθηκα, παραδίδομαι στα καλέσματα της τρέλας, σαν σειρήνες που ξερογλείφονταν με τα συντρόφια του Ulysses. Προσπαθώ να κρατηθώ και μου βγαίνουν περίεργες παρορμήσεις. Να, σκέφτομαι όταν βγαίνω έξω να κυκλοφορώ πια έτσι:
Λίγες ημέρες πριν αρχίσει η άρση η σταδιακή της καραντίνας, είχα πάει σ' ένα σουπερ-μαρκετ και έκανα να μπω στο ασανσέρ του πάρκινγκ. Τότε με έπιασε ο συνηθισμένος τσιγαρόβηχας κι αμέσως έκανα την ενδεδειγμένη κίνηση με το αριστερό χέρι. Μια μεσόκοπη κυρία που πέρναγε δίπλα μου φώναξε με οργή: Ντροπή σου! Γιατί, κυρία μου; της είπα. Και πώς με κοιτάτε σαν να' κανα κάνα έγκλημα; Και αυτή μου απάντησε με το ίδιο ύφος: Ναι, έκανες έγκλημα. Να κρατιέσαι όταν είσαι σε τέτοιους χώρους! Και τότε, κάτι από την έκπληξη κάτι από αμηχανία, μου έφυγε μια μακρόσυρτη, παραπονιάρικη πορδή και μετά της είπα με σαρδόνιο χαμόγελο: Είδατε που η μάσκα σας προστατεύει ποικιλοτρόπως;
Εδώ και καιρό βλέπω στον ύπνο μου σύριγγες να με κυνηγούν, στοχεύοντας με στα οπίσθια, με τον Γκέητς σε ρόλο σοδομιστή μέσα σε φυλακή να μου φωνάζει: Πού πας ρε; Δεν έχεις επιλογή!
Βγαίνω στο δρόμο να ξελαμπικάρω και συχνά νομίζω πως βρίσκομαι σε μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον, με τους
μασκοφορεμένους επιζήσαντες να κινούνται σαν φαντάσματα, που μάλιστα φοβάται το ένα το άλλο. Στην πολυκατοικία, πήγα να πληρώσω τα κοινόχρηστα και η διαχειρίστρια με έκραξε γιατί δεν φοράω γάντια. Έβγαλα τα αντισηπτικά μαντιλάκια και αφού καθάρισα με υπερβάλλοντα ζήλο τα χαρτονομίσματα της τα' δωσα μούσκεμα.
Χτες είδα και πάλι ένα περίεργο όνειρο: Μπαλίτσες με κορώνες κι εξογκώματα να μου την πέφτουν και να συστήνονται ως SARS ο παλιός και SARS-COVID νεότερος (σαν τους Μπους πρεσβύτερο και Μπους Junior) και να με απειλούν: Ζούσατε χιλιάδες χρόνια με μας τα μικρόβια, αλλά πια ήρθε η ώρα να μας παραδώσετε τον πλανήτη!
Θέλω να πάω με τα στενά μου φιλαράκια στην αγαπημένη μας ταβέρνα να γίνουμε ντίρλα, για να ξορκίσουμε την μαλάκυνση των καιρών και προσπαθώ να σκαρώσω το επαναστατικό σχέδιο για το πώς θα καθίσουμε και οι 6-7 στο ίδιο τραπέζι, χωρίς να είμαστε έτσι:
Δεν την παλεύω ρε μάγκες! Έχω φρικάρει άσχημα κι ας μην το θέλω. Μάλλον νικήθηκα, παραδίδομαι στα καλέσματα της τρέλας, σαν σειρήνες που ξερογλείφονταν με τα συντρόφια του Ulysses. Προσπαθώ να κρατηθώ και μου βγαίνουν περίεργες παρορμήσεις. Να, σκέφτομαι όταν βγαίνω έξω να κυκλοφορώ πια έτσι:
κόψτε τις μαλακίες όλοι, γιατί...
ROHALAS
(μας το 'στειλε ο φίλος μας "rohalas". Σύνελθεεε! )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου