ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Η αγιοποίηση βλάπτει σοβαρά τον Κορονοϊό.


" Ο κόσμος δυστυχώς ξέχασε τόσο εύκολα το ότι οι ζωές μας, σπανίως μετρούσαν για τις ελίτ.
Ενδεικτικό αυτού, είναι το ότι σε πολλές χώρες, εως και 50% των θανάτων της πανδημίας προέρχονται από τα γηροκομεία, τα οποία, παρά την προπαγάνδα του θυσιαζόμαστε για να σώσουμε τους γέρους μας, σχεδόν κανένα κράτος δεν πήρε κάποια ειδική μέριμνα για να τα προφυλάξει.
Δεν μιλάμε για αντιμετώπιση της πανδημίας. Απλά για πολιτική διαχείριση της.

Ο ιός ήρθε για να μείνει. Το ίδιο και οι πολιτικές του. Με τον ιό μπορούμε να ζήσουμε. Με τις πολιτικές του, σαφέστατα όχι.  "

Με μεγάλη μου θλίψη, θέλω να ενημερώσω τους ανθρώπους που ακούγαν για ανοσία αγέλης και φανταζόντουσαν φασίστες που έπρεπε να δολοφονούν, ξεκάθαρο σημάδια του φασισμού τον οποίο υπηρετούν, πως η φυσική ανοσία δεν πέθανε. Κι ευτυχώς για την ανθρωπότητα.
Εδώ και καιρό γράφω πως δεν είναι λίγες οι χώρες που υπηρετούν την ανοσία αγέλης, ακόμη και μέσα από τις καραντίνες που επέβαλλαν, καθώς τα κρούσματα ήταν τόσα πολλά που ήταν πλέον αναπότρεπτη αυτή η τροπή.

Σήμερα θα κάνουμε ένα τεστ. Κι όχι αντισωμάτων. Διαβάστε τα παρακάτω και προσπαθήστε να μαντέψετε ποιος είπε τα παραπάνω:

Ο Σουηδός πρωθυπουργός; Ο Τραμπ ή ο Τζόνσον από το παρελθόν;
Ο Πέτρος ο Αργυρίου. Ο Ιωάννης ο Ιωαννίδης;

Πάμε λοιπόν:

«Δεν θέλω να τίθεται το ηθικό δίλημμα… ότι επενδύω στη σταδιακή συλλογική ανοσία βλέποντας τις αντοχές του συστήματος υγείας. Είναι αδύνατον να μην εκτεθούμε στον ιό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να απομονωθούμε κυριολεκτικά και να μην έχουμε καμία επαφή με τον έξω κόσμο.

Και νομίζω αυτό είναι στα όρια του αδυνάτου για τις περισσότερες χώρες και δεν πρόκειται να γίνει. Αυτό που θα γίνει, είναι σταδιακά θα εκτεθούμε στον ιό. Αποφύγαμε σε αυτή την πρώτη φάση το να εκτεθούμε όλοι μαζί. Αποφύγαμε το να νοσήσουμε όλοι μαζί και να δούμε τραγική πίεση στο σύστημα υγείας, όπως είδαν φίλες χώρες με αντίστοιχα τραγικά νούμερα στους νεκρούς, στις εισαγωγές στις ΜΕΘ, την ανεπάρκεια δυνατών, να το τονίσω αυτό, συστημάτων υγείας να ανταποκριθούν στην αυξημένη ζήτηση.

Θεωρώ ότι είναι μια τεράστια επιτυχία για τη χώρα μας αυτό. Και θα προχωρήσουμε έτσι. Αλλά σταδιακά, η κοινωνία πρέπει να ανοίξει. Είναι αδύνατον να μείνεις περιορισμένος και κλεισμένος και να περιμένεις το πότε θα φτιαχτεί ένα εμβόλιο, το οποίο μπορεί να μην είναι και ποτέ αποτελεσματικό.

Πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί και πολύ σταδιακοί σε αυτή την ελεγχόμενη επάνοδο της χώρας στη μερική κανονικότητα, χρησιμοποιώντας τις μαθηματικές μας εκτιμήσεις και την επάρκεια του συστήματος υγείας. Αυτό είναι η επιστήμη, έτσι πορευτήκαμε ως τώρα έτσι θα πορευτούμε και από εδώ και πέρα.»

Σωτήρης Τσιόδρας, 22/4/2020

Είναι προφανές πλέον, όπως έχω τονίσει από την αρχή, πως ένα από τα μεγάλα ζητούμενα ήταν να μπούνε κάτω από το χαλάκι οι πολιτικές ευθύνες για την συρρίκνωση των συστημάτων δημόσιας υγείας και να αναδυθεί μια συνδυασμένη ατομική και συλλογική ευθύνη του πολίτη.
Ο κόσμος δυστυχώς ξέχασε τόσο εύκολα το ότι οι ζωές μας, σπανίως μετρούσαν για τις ελίτ. 

Ενδεικτικό αυτού, είναι το ότι σε πολλές χώρες, εως και 50% των θανάτων της πανδημίας προέρχονται από τα γηροκομεία, τα οποία, παρά την προπαγάνδα του θυσιαζόμαστε για να σώσουμε τους γέρους μας, σχεδόν κανένα κράτος δεν πήρε κάποια ειδική μέριμνα για να τα προφυλάξει.
Δεν μιλάμε για αντιμετώπιση της πανδημίας. Απλά για πολιτική διαχείριση της.

Το επόμενο στάδιο, θα είναι το λεγόμενο ακορντεόν. Τα μέτρα θα ανοίγουν και θα κλείνουν ανάλογα με την ατζέντα των κυβερνήσεων, ενώ, όπως είχα ήδη προβλέψει προ κάποιου καιρό στα σόσιαλ μήντια, στην Ελλάδα, ελλείψη κρουσμάτων, θα ψάχνουν σε καταυλισμούς και hotspots για να δικαιολογούν τις πολιτικές τους, όπως άλλωστε ήδη κάνουν εδώ και λίγες μέρες.

Ο ιός ήρθε για να μείνει. Το ίδιο και οι πολιτικές του. Με τον ιό μπορούμε να ζήσουμε. Με τις πολιτικές του, σαφέστατα όχι.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 22/4/2020


το διαβάσαμε ΕΔΩ
Σύνδεση: " Αν ήμουν σατανική διάνοια"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου