ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Riot Magic:

7 cops arrest a protester but suddenly he pulls a Houdini



Chile Protests: They stole so much from us, they even stole our fear

" The protests began on Monday, October 14th in Chile’s capital, Santiago, as a coordinated fare evasion campaign by high school
students which led to spontaneous takeovers of the city’s main train stations and open confrontations with the Chilean Police. While the reason for these protests was a fare hike for public transportation by the government and the transit companies, this was only the tipping point in a much larger and diffuse situation of economic precarity.

 Chile has experienced an unprecedented uprising in recent days. Starting with the increase in ticket prices for the metro, the uprising spread rapidly and targeted the entire system in a country that has been a laboratory for the toughest neoliberalism since the Pinochet coup in 1973 and where inequalities are among the most massive in the world.
 Chile is experiencing popular uprisings of an intensity that has not existed for decades. What triggered the uprising?

The trigger for the uprising was the fight against the price increase of the Metro in Santiago. A journalist from Agence France Presse, who is still a good researcher, has just discovered that the Santiago de Chile subway is the most extensive in Latin America and that the capital is completely overloaded by traffic jams. It would be more appropriate to say that this movement, initiated by precarious students and high school students, is typical of a situation analyzed by the Italian Autonomia Operaria through the concept of militant investigation. At a time when the entire city has become a factory, and thus the entire urban social space is involved in value creation, it is only logical that the metro price should become a radical theme in the struggles. If we think of the movements in South America in recent years, we can make a comparison with the struggles in São Paulo in 2013 and claim that there are hardly any public buses in this city. Similar to Brazil, the movement began with a militant group that was independent of workers’ parties and trade unions and spread from the capital to other major cities throughout the country. The most surprising thing is the speed of the expansion of movement in the Chilean case. On Friday it began in Santiago. On Saturday it was implemented in all the major cities of the country, from north to south. ​How did the fight against rising fares become a widespread uprising? ​

 These forms of contemporary struggles, in which the metropolis itself becomes a political object, have become increasingly present in Chile in recent years. This is certainly not the first attempt to politicize the “right to the city” in Chile, be it in Santiago or elsewhere. Other previous struggles have already taken place, with similar results. Likewise, insurgency practices are not new here. And we must remember the courage of feminist activists in the face of police repression, be it during the feminist movement in 2018 or during the 8 March of this year. If there is a social explosion of such magnitude this time, one of the reasons, in my opinion, is the new, much more offensive forms of struggle that have been developed in Santiago since day one.

 “They stole so much from us that they even stole our fear” – popular uprising in Chile. What forms of struggle are practiced?

The movement began with the idea of a “massive fraud” (“evasión masiva”) at several metro stations in Santiago to criticize this price increase. The idea is simple and of course reminds us of the self-reduction practices of the Italian Settanta: if the subway becomes too expensive, we won’t pay for it anymore, and we will invade with several hundred people so that no security guard can prevent us from entering. But in the face of oppression, self-reduction quickly turned into sabotage and rupture. Showcases, distributors and broken displays, information screens were thrown on the rails, then fires were set in subway stations and in several buses.
 We see the continuity between self-reduction and sabotage: if we exclude the most precarious from using the subway, and if the subway is not for everyone, it is not for anyone and must be destroyed. The rejection of the restriction of one’s own options for action leads directly to sabotage. From that moment on, everything went on. The police actions used against the action in the subway led to unrest. The riots led to attacks and looting of supermarkets. The next day’s demonstrations in the various cities of the country also triggered unrest and looting, to which the state responded by imposing a state of emergency in all these cities and the subsequent military curfew.

 Video posted from Jorge Andres Rojas Sheward on Thursday 24 October 2019 on Facebook. Text extracts from ACTA – Partisan*e*s dans la Metropole. Translation published by Non Copy Riot, Final Straw Radio and enoughisenough14.org. "


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου