ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2019

Οι θυμωμένοι άνθρωποι έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν


Διαλέγω κάποια κομμάτια, φωτογραφίες και βίντεο από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ (Στη Χιλή γράφεται Ιστορία: Ο λαός απαιτεί αλλαγή και συγκλονίζει):

  Διαφθορά της εξουσίας, κοινωνικές ανισότητες, οικονομική ανέχεια είναι το τρίπτυχο που κάνει τον λαό της Χιλής να βρίσκεται στους δρόμους από τις 19 Οκτωβρίου, μετρώντας ήδη δεκάδες νεκρούς (η χιλιανή κυβέρνηση κάνει λόγο για 18, ωστόσο υπάρχουν φόβοι για πολύ περισσότερους). Και κάπως έτσι, 8 ημέρες τώρα, οι Χιλιανοί ανάμεσα σε δακρυγόνα, άγρια καταστολή αλλά και τραγούδια και χορούς χαράσσουν Ιστορία, σύγχρονη αλλά και μεταγενέστερη ως παρακαταθήκη για εκείνους που θα ακολουθήσουν.

Οι μαζικές διαδηλώσεις ξεκίνησαν έπειτα από τη διαμαρτυρία φοιτητών για τις τιμές στα εισιτήρια του μετρό. Έκτοτε, οι δρόμοι της Χιλής και ειδικότερα της πρωτεύουσας, του Σαντιάγο, γεμίζουν καθημερινά με απλούς πολίτες που ζητούν αλλαγή. Ο κεντροδεξιός πρόεδρος της χώρας, Σεμπαστιάν Πινιέρα, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος των εξελίξεων. Εμφανίστηκε σε διάγγελμά του, πλαισιωμένος από στρατιωτικούς αξιωματούχους, δηλώνοντας ότι «η Χιλή είναι σε πόλεμο με έναν βίαιο εχθρό», εξοργίζοντας ακόμη περισσότερο τους διαδηλωτές. Ωστόσο, μόλις χθες, 26/10, σημείωσε στο Twitter ότι «έλαβε το μήνυμα».

Η δήλωσή του αυτή ακολούθησε τους περισσότερους από 1 εκατομμύριο διαδηλωτές που κατέκλυσαν τους δρόμους του Σαντιάγο το Σάββατο 26/10, «χαρίζοντας» στα διεθνή μίντια μεγαλειώδεις στιγμές που έγιναν viral.
  Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ένωση 200 καλλιτεχνών με το πλήθος, οι οποίοι τραγούδησαν τραγούδια του Victor Jarra, του τραγουδοποιού που έχει συνδέσει το όνομά του με βασανιστήρια στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ.
   Όχι, η Χιλή και ο λαός της δεν τα ζουν όλα αυτά επειδή πρόκειται για μια εξ' ορισμού φτωχή χώρα. Αντίθετα, η Χιλή είναι μια από τις πιο πλούσιες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Ωστόσο, οι ανισότητες κάνουν τη ζωή των ανθρώπων ανυπόφορη.
  Όμως, ο χιλιανός λαός δείχνει αποφασισμένος όχι γιατί δεν έχει άλλα να χάσει, μα κυρίως γιατί εκείνα που κινδυνεύει να χάσει μοιάζουν πολύ λίγα μπροστά σε εκείνα που διακυβεύει αν τώρα και μετά από όλα αυτά συμβιβαστεί.


Μάλιστα, αυτά προς το παρόν. Από τη Χιλή.
Όμως εγώ αναρωτιέμαι. Εσύ κι εσύ κι εσύ κι εσείς όλοι εδώ, ακούγοντας όλα αυτά βρίσκετε λόγους να νιώθετε ταύτιση; Σας αγγίζουν; Νιώθετε κάπως, λίγο, πολύ, ομοιοπαθείς; Κι αν όχι, αν όλα για σας φαίνονται στο δικό σας μακρινό από τη Χιλή και κάθε
Χιλή περιβάλλον να βαίνουν καλώς, έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να είστε απλά κάτι σαν βιορομπότ; Αυτά τα τεχνητά και προγραμματισμένα ανθρωποειδή που απλώς είναι έτσι προγραμματισμένα ώστε να αντιγράφουν τους ανθρώπους, να τους μιμούνται, αλλά να απέχουν πάρα πολύ από το να χαρακτηρίζονται άνθρωποι. Με αυτό που λέγεται ψυχή, με συναισθήματα, με απόψεις, με αντιδράσεις που δεν είναι πάντα προβλέψιμες όπως θα επιθυμούσαν οι προγραμματιστές τους. Γιατί τα καλά ρομπότ είναι υπάκουα, προβλέψιμα, κατασκευασμένα και γαλουχημένα να υπηρετούν ακούραστα τις εντολές και τα συμφέροντα των κυρίων τους.
Οι θυμωμένοι άνθρωποι έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν. Που τα διδάγματά τους συνοδεύονται και γίνονται πιο πλούσια και πειστικά με βιωματικά παραδείγματα!
Αν τις ακούς αυτές τις ιστορίες καταλαβαίνεις πως δεν έχουν σκοπό να σε καθησυχάσουν, να σε χαλαρώσουν και να σε κοιμίσουν μακάρια. Αν διαπιστώνεις ότι σε αγγίζουν, αν βραχυκυκλώνουν το τσιπάκι της προπαγάνδας μέσα σου και σε καθιστούν "ελαττωματικό" τότε ίσως και να πάψεις να είσαι ένα δίποδο ρομπότ. Τότε ίσως και για πρώτη σημαντική φορά στην αυτοματοποιημένη πορεία σου κάποιο κύκλωμα μέσα σου καεί ολοσχερώς. Τότε μπορεί και να νιώσεις κι αυτήν την περίεργη κι ανθρώπινη αίσθηση ντροπής για το δικό σου παράδειγμα και κατάντημα. Τότε ίσως αρχίσεις να λειτουργείς σαν άνθρωπος. Οπότε και να απαιτήσεις, να διεκδικήσεις, να αγωνιστείς με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, με κάθε είδους έμπνευση για συνθήκες κατάλληλες για ανθρώπους. Κι όχι για καλοκουρδισμένες μηχανές που όταν ξεκουρδίζονται τις ξεφορτώνονται στις χωματερές για να ρίξουν στην κυκλοφορία τη νέα γενιά εκμεταλλεύσιμων ανθρωποειδών. Που ξέρουν μόνο να εκτελούν εντολές και δεν θυμώνουν, δεν τσαντίζονται έμπρακτα με το ποιόν των εντολέων.

Rohalas

(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")

1 σχόλιο:

  1. Σωστά, ο γελοίος πρόεδρος της χιλής δήλωσε τάχα μου, για να κατευνάσει την οργή του πλήθους, ότι έλαβε το μήνυμα.
    Το θέμα όμως είναι αν έλαβαν το μήνυμα των χιλιανών και οι άνθρωποι εκτός χιλής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή