ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

O "αγωνιστικός χαιρετισμός" της "αριστεράς" στο δικαίωμα της ειρηνικής πορείας...

Σαν σχόλιο: μια παραδοσιακά φιλοχουντική αστυνομία σ'ένα κατ'επίφαση αριστερών αντιλήψεων καθεστώς;
 (τα παρακάτω μας τα έστειλε αναγνώστης)

" Χωρίς καν μια αφορμή: Έτσι χτύπησαν τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ την πορεία της 17 Νοέμβρη 2018 "


" Πορεία 17 Νοέμβρη 2018: Σκηνές ωμής αστυνομικής βίας από τα ΜΑΤ του ΣΥΡΙΖΑ εκτυλίχθηκαν στη λεωφόρο Αλεξάνδρας λίγο πριν τη ΓΑΔΑ στις 19:10. Καθώς το μπλοκ της Αναρχικής Ομοσπονδίας -έχοντας ολοκληρώσει την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία χωρίς να έχει συμβεί απολύτως το παραμικρό- έφθανε έξω από το μετρό των Αμπελοκήπων, περιστοιχισμένο ασφυκτικά από διμοιρίες ΜΑΤ, κι ενώ φωνάχθηκε δυνατά από τους διαδηλωτές ότι “διαλυόμαστε τώρα, μπαίνουμε στο μετρό”, διμοιρίες
απαγόρευσαν ξαφνικά ακόμη και την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο. Όπως χαρακτηριστικά ακούγεται και στο βίντεο Ματατζής δίνει την εντολή, “Κλείστε, δεν περνάει κανένας”! Δευτερόλεπτα αργότερα ο ίδιος διμοιρίτης δίνει το σήμα για τη βίαιη διάλυση των διαδηλωτών φωνάζοντας “να φύγουνε, να φύγουνε” κι αμέσως ακούγεται ξεκάθαρα ο παρατεταμένος ήχος της φυσούνας να εκτοξεύει χημικά κατά του κόσμου που απλά ήθελε να αποχωρήσει. Πετιούνται ασφυξιογόνα και κρότου-λάμψης εξ επαφής μέσα στον κόσμο, καθώς οι ένστολοι μπράβοι χτυπάνε με τα γκλομπς ό,τι κινείται και ομαδόν όποιον/α πέσει κάτω και στη συνέχεια τους συλλαμβάνουν, γιατί έτσι.
 Χωρίς καμία αιτία, ούτε καν μια αφορμή, απλά με γενικό κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, την ημέρα της αιματηρής καταστολής της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο, το μόνο μήνυμα που έλαβε, όπως ξεκάθαρα καταγράφεται και στο βίντεο, ήταν οι χουντικές πρακτικές και η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων.
 Αυτό το βίντεο χρησιμεύει ως μια υπενθύμιση ότι αυτό ακριβώς είναι το πρόσωπο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, δε
χρειάζεται να προκαλέσεις το κράτος ή την αστυνομία, για να σου επιτεθούν, να σε τραυματίσουν, να σε πνίξουν με ασφυξιογόνα χημικά (που πριν αναρριχηθούν στην εξουσία ισχυρίζονταν ότι θα απαγορεύσουν), να σε συλλάβουν, να προσπαθήσουν να εμφυσήσουν μέσα σου το φόβο και να σε φυλακίσουν. Το κράτος και η αστυνομία θα σε κρίνουν βάσει των πολιτικών ή ιδεολογικών σου πεποιθήσεων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τέτοια γεγονότα είναι χαρακτηριστικά ενός φασιστικού κράτους και όχι ενός δημοκρατικού, παρά το γεγονός ότι επιθέσεις όπως αυτές συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη, σε σχεδόν κάθε δημοκρατικό κράτος που υπάρχει στον κόσμο, διοικούμενο τόσο από αριστερές όσο και από δεξιές κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα είναι αριστερή, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών ή των μελών της αποκαλούνται σοσιαλιστές ή κομμουνιστές και παρ' όλα αυτά βλέπετε τέτοιες σκηνές αδίστακτης βίας από τους αστυνομικούς τους, οι οποίες είναι πανομοιότυπες με αυτές που λαμβάνουν χώρα σε κράτη που κυβερνώνται από δεξιές κυβερνήσεις.
 Δεν φοβούνται καν το γεγονός της σύνδεσης που θα κάνει στο μυαλό του κάποιος, μεταξύ της επετείου μιας αιματηρής εξέγερσης φοιτητών από μια στρατιωτική χούντα και της βίαιης καταστολής μίας διαδήλωσης από αστυνομικούς, οπλισμένους και ντυμένους στα χακί σαν στρατιώτες, την ίδια μέρα, χρόνια αργότερα. Ο κοινός παρονομαστής είναι η εξουσία.

Ούτε Θεοί, Ούτε Αφέντες."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου