ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Ένα "συνωμοσιολογικό" βίντεο για τις "φήμες" σχετικά με σκιώδεις υπερκυβερνήσεις




Κι ένα πολύ χρήσιμο στοιχείο που παρέθεσε ένας χρήστης του youtube στο σχολιασμό του παραπάνω βίντεο:

"Και για να το κάνουμε λίγο ποιο συγκεκριμένο: Toν Aυγουστο του 1963 ο Κεννεντι εισηγήθηκε τροποποίηση του συντάγματος ώστε να δοθεί ξανά στο κράτος η δυνατότητα να εκδίδει δολάριο (για όσους δεν το γνωρίζουν, η "ομοσπονδιακή" τράπεζα των ΗΠΑ federal reserve, είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ από το 1913, ιδιοκτησίας της "γνωστής-άγνωστης" συμμορίας πλανητικών τοκογλύφων-εμπόρων του χρήματος και επίδοξων εξουσιαστών της ανθρωπότητας, η οποία μάλιστα κατέχει συνταγματικά το ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ εκδοτικό προνόμιο του ισχυρότερου ίσως νομίσματος στον κόσμο, και η οποία ΔΑΝΕΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟΚΟ χρήμα στο κράτος και στις υπόλοιπες τράπεζες....) , τον Νοέμβριο του '63 δολοφονείται, και το ΠΡΩΤΟ πράγμα που κάνει ο αντικαταστάτης του αντιπρόεδρος Λίντον Τζόνσον, είναι να ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ αυτή την απόφαση...."

Κάτι που βέβαια συνδέεται άμεσα με αυτή μας την ανάρτηση:
" Άφησε με ελεύθερο να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος ψηφίζει τους νόμους του "  Mayer Amschel Rothschild
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της αμερικανικής Ιστορίας ήταν και η δημιουργία του διηπειρωτικού σιδηρόδρομου, που διέσχιζε όλη την αχανή χώρα κι έφτανε μέχρι απρόσιτα και μακρινά εδάφη της Δύσης. Περνώντας φυσικά μέσα από τη γη των Ινδιάνων και συντελώντας στην εξόντωση των ζωτικών γι'αυτούς κοπαδιών των βισώνων. Το έργο αυτό αποτελούσε μια πραγματικά τεράστια οικονομική επιχείρηση, που στηρίχτηκε από τους μεγαλοτραπεζίτες. Αυτούς που αργότερα θα έβαζαν τη βάση της ίδρυσης της βιομηχανικής αμερικανικής αυτοκρατορίας και θα δημιουργούσαν αργότερα πραξικοπηματικά και την -παράνομα στην ουσία- ιδιωτική εταιρεία που διαφεντεύει οικονομικά τις ΗΠΑ και το λαό της κι όχι μόνο: τη δήθεν κρατική, Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ή "FED". Της οποίας οι μέτοχοι δεν μπορούν να φανούν πουθενά, οι διοικήσεις της δεν επιλέγονται από την κυβέρνηση που δεν κατέχει όπως σε άλλα "δημοκρατικά κράτη" την πλειοψηφία των μετοχών της. Μια ιδιωτική εταιρεία που δημιουργεί και τυπώνει χρήματα από το κυριολεκτικό τίποτα κι οδηγώντας, από την παγίωσή της το 1913 μέχρι όπως την ξέρουμε σήμερα, επιχειρήσεις και νοικοκυριά σε λουκέτα και πτώχευση κι επιβάλλοντας ολοένα και πιο δυσβάσταχτους φόρους για να εξυπηρετούνται τα συνεχώς αυξανόμενα δάνεια και τόκοι. Ουσιαστικά, η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν έπραξε σχεδόν ποτέ, ίσως εκτός από την περίοδο του προέδρου Λινκολν που..δολοφονήθηκε, αυτό που θα είχε και υποχρέωση να πράξει: Να εκδίδει δηλαδή μόνη της τα εν κυκλοφορία τραπεζογραμμάτια ή χαρτονομίσματα, που θα ανταποκρίνονταν στις ανάγκες του λαού και του ίδιου γενικά του κράτους της, αντί να τα δανείζεται από ιδιώτες που τα τυπώνουν απ'το πουθενά και συνηθίζουμε να τους ονομάζουμε διεθνείς τραπεζίτες..


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου