ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Όταν συναντάς κάποιον που τα αλλάζει όλα...


πηγή εικόνας
Ο έρωτας σε κάθε του μορφή, σε κάθε παραλλαγή, είναι κάτι το υπέροχο, κάτι στο οποίο έχουν το δικαίωμα βίωσής του όλοι οι άνθρωποι. Κάτι που, παρ'όλες τις απόπειρες στο χαρτί ή στο πεντάγραμμο κι επί της μουσικής σκηνής, μόνο εύκολο κι απλό δεν είναι να οριοθετηθεί και να αναλυθεί μέσα σε περιγραφές κι "αποτυπώσεις".

  Ας τολμήσω κι εγώ μια τέτοια προσπάθεια:

έργο του Henry Scott Tuke
 Το να πεις στον αγαπημένο/η σου τη φράση "για πάντα" είναι κάτι το οξύμωρο αφού τίποτε στη ζωή (η ίδια η επίγεια "περατζάδα" μας) δεν διαρκεί για πάντα. Οπότε ζεις μαζί του/της κάθε μοναδική, ανεκτίμητη στιγμή, εισπνέοντας κάθε ρανίδα της μαγείας κι εκπνέοντας την ανάγκη και τη σοφία του να αποβάλλεις στην πορεία κάθε τι το περιττό, αν και αναπόφευκτο μαζί με εκείνη τη γλυκιά (και πλανεύτρα συχνά) αίσθηση που δονεί κάθε πόρο της ύπαρξής σου.
Αδράττοντας την ευκαιρία να πλουτίσεις τον εαυτό σου δίνοντας χωρίς να ζητάς να πάρεις πίσω, γιατί το δεύτερο έρχεται με φυσικό τρόπο κι από μόνο του σε μια όμορφη, αμφίδρομη σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπινα όντα.
 Ο έρωτας σε κάνει πιο δυνατό, πιο σοφό, πιο συνειδητοποιημένο, όταν πάλλονται δυο άνθρωποι σε συχνότητες μεταμορφωτικές των εαυτών τους κι όταν, φυσικά, δεν ξεπέφτει σε μια νοσηρή κατάσταση κτητικότητας και ψυχικού βαμπιρισμού!

 Ο έρωτας δεν χρειάζεται εξαλλοσύνες επιδεικτικές, δεν έχει ανάγκη από εξεζητημένα σώου για να πείσει τους άλλους για το δικαίωμά του στο να είναι! Μάχεται και διεκδικεί το δικαίωμα στο να λάμπει και στο φως της ημέρας με σθένος και σοβαρότητα (διότι όλο αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό τόσο κοινωνικό όσο και πνευματικό ζήτημα) και κυρίως με σεβασμό στη φυσική ομορφιά της απλότητας (=κάθε επιλογή που γίνεται βάσει κριτηρίων που μιλάνε στην καρδιά μας). Δεν του πρέπει να επιτρέπει σε κανέναν να τον μετατρέπει σε αντιερωτική και χυδαίας αισθητικής (τελικά) αυτο-παρωδία, σε εργαλείο βελούδινου ψυχαναγκασμού ή προώθησης ύποπτων και καθόλου, απ'ότι φαίνεται με ψύχραμη απλώς ανάγνωση, αγνών στις προθέσεις τους μεθοδεύσεων...

 Ο έρωτας, είτε ανάμεσα σε άτομα διαφορετικού είτε του ίδιου φύλου, στα καλύτερά του είναι μια κατάσταση αλλαγής. Που μας δίνει δύναμη για να συνεχίσουμε...

ανιχνευτής

“When you meet someone who changes everything, you just know.”  :



Πηγή εικόνων: ellie-williams.tumblr.com
Κι ένα βίντεο που είχε προτείνει ο Ένοικος στην ανάρτησή του  Το κυνήγι ομοφοβικών μαγισσών των αντιερωτικών καιρών μας :
https://www.youtube.com/watch?v=34ZtT4Th9Ys&feature=youtu.be

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου