ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

" Ο πόλεμος είναι το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουμε αληθινά! "



 " Η ειρήνη είναι μια ψευδαίσθηση. Και δεν έχει σημασία πόσο αδιατάρακτος  μοιάζει ο κόσμος, η ειρήνη δεν διαρκεί (και η γαλήνη που τη συνοδεύει, συχνά φαινομενική καθώς τα ύδατα ήδη αρχίζουν να διαταράσσονται, να θολώνουν και να αποκτούν ανησυχητικές ρυτίδες και τα σύννεφα αρχίζουν να συσσωρεύουν ένταση βαραίνουν τον ουρανό, προμηνύοντας τα επερχόμενα άγρια κύματα και την σκληρή καταιγίδα που πρόκειται να αναλάβει τα ηνία).
Η ειρήνη, η γαλήνη, είναι μια μάχη ενάντια στην ίδια μας τη φύση. Ένα δέρμα που φοράμε πάνω από τα κόκαλα τους μυς και τους τένοντες της ίδιας μας της έμφυτης αγριότητας. Το ένστικτο της βίας...Κουλουριάζεται μέσα μας σαν ένα παράσιτο,
καιροφυλακτώντας να τραφεί με την οργή μας και να πολλαπλασιαστεί μέχρι να εκραγεί και να ξεχυθεί προς τα έξω.
 Ο πόλεμος είναι το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουμε αληθινά!
 Οι στιγμές γαλήνης που βρίσκουμε μερικές φορές δεν είναι παρά εχθροπραξίες ισχνά συγκαλυμμένες. Και μερικές φορές η παράδοση (πολλά μάλλον τα παραδείγματα, βγαλμένα και από τους νεο-αποικιοκρατικούς και χυδαία οικονομιστικούς σύγχρονους καιρούς μας) είναι το ίδιο άγρια με οποιαδήποτε επίθεση..."

από την πολύ καλή σειρά επιστημονικής φαντασίας "Altered carbon", του 2018, από το Netflix, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Richard K. Morgan.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να μην παραδεχθούμε ότι η ρήξη με τα λιμνάζοντα ύδατα και τις κυρίαρχες συνθήκες τους και η σύγκρουση,
δηλαδή μια κατάσταση πολεμική (είτε μικρής, σε επίπεδο ατομικό ενάντια στα στραβά κι ανάποδα της προσωπικής ζωής, είτε μεγάλης κλίμακας, σε επίπεδα κοινωνίας ή λαών)...δεν φέρνει μόνο σκοτεινές ή καταστροφικές συνέπειες στη ζωή των ανθρώπων... Αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε δημιουργικές ή ριζικές αλλαγές και σε εξελικτικά βήματα όχι αμελητέα, παρά τον αναπόφευκτο φόβο, την ανάληψη ρίσκου, τον πόνο, τη βία, τα πάθη αλλά και τις υπερβάσεις που εμπεριέχει και συνεπάγεται και τις ανατροπές που επιφέρει. Θετικές ή αρνητικές; Αυτό μπορεί να ιδωθεί και να αναγνωσθεί διαφορετικά από κάθε εμπλεκόμενη πλευρά, ανάλογα με τα συμφέροντα που απειλούνται ή διακυβεύονται, τις επιδιώξεις και τους σκοπούς που έχουν τεθεί, αλλά κι απ'τα οράματα του καινούργιου κι ορμητικού που πασχίζει να διαδεχθεί το παλιό και στάσιμο και εκφυλισμένο.
 Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ιστορία (που είναι γεμάτη από παταγώδεις αναταράξεις, συγκρούσεις, μάχες, γενικευμένες συρράξεις και πολέμους φοβερούς και με σαφώς ολέθριες συνέπειες) ερμηνεύεται πάντοτε μέσα από τη λογική και την αναπόφευκτη ιδιοτέλεια των εκάστοτε νικητών. Και όπως είχε επισημάνει και ο "σκοτεινός φιλόσοφος", ο Ηράκλειτος: Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς

 


οι σχετικές με το "Altered Carbon" παραπάνω εικόνες αλιεύτηκαν από εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου