ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 13 Μαρτίου 2018

"Τρομο-νομο-μπερδέματα!"


Το σκεπτικό σε μια εισαγγελική απόφαση για παραπομπή, όπως και το σκεπτικό της έδρας σε κάποια απόφαση παρουσιάζει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον στο νομικό κύκλο.Οι υπόλοιποι αδαείς έχουμε πάντα ένα μεγάλο, τεράστιο ερωτηματικό, έτοιμο να πέσει στο κεφάλι μας σαν τσεκούρι..
Τα δικά μου ερωτήματα είναι σαφή, κόντρα στην ασάφεια των καιρών.
1. Οι δικαστές στηρίζουν τις αποφάσεις τους στους νόμους ή στην γλώσσα του σώματος;
Τούτος δείχνει φοβισμένος, κοιτάει το κενό, πάρτον μέσα...αυτός είναι άνετος, με κοιτάει στα μάτια ...αθώος.
Αν είναι έτσι έχω ελπίδες διότι "διαβάζω" τους ανθρώπους...αν πάλι μου ξεφύγει κάτι δεν βαριέσαι, ο Κούλης θα χτίσει φυλακές!
Βέβαια το λογικό είναι, μιας και υπάρχουν χιλιάδες νόμοι να εφαρμόζονται για όλους...ισονομία νομίζω λέγεται.
Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου και δεν προβλέπεται διαφορετική μεταχείριση για κανέναν λόγω καταγωγής, κοινωνικής θέσης, εισοδήματος, φύλου, γνωριμιών κλπ, κλπ...
Αποφάσεις που βεβαιώνουν το αντίθετο υπάρχουν; Υπάρχουν, αλλά θα αναφερθώ σε μία γιατί μου αρέσει.
Πτωχούλης του Θεού ανεκυρήχθει μέγας εκδότης, με έντυπο στις πρώτες θέσεις κυκλοφορίας, με δικαστική απόφαση.Πτωχός πλην τίμιος και δεν πληρώνει το πρόστιμο, κάτι εκατομμυριάκια είναι αλλά μην ανησυχείτε θα εισπραχτούν από τον άνεργο της διπλανής πόρτας, που δείχνει ένοχος και κοιτάζει το κενό.
2.Τα ευρήματα κάθε υπόθεσης είναι σημαντικά για την εξέλιξη της ή σε δουλειά να βρισκόμαστε;
Εξηγούμαι:
Τα πενήντα κιλά νιτρικής αμμωνίας είναι για την κατασκευή βόμβας ή τα είχαν οι άνθρωποι για ποδόλουτρο και τους παρεξηγήσαμε.
Η νιτρική αμμωνία είναι ασφαλής; Μήπως έχει χρήσεις που οι αδαείς αγνοούμε και τους την λέμε και από πάνω;(π.χ γαργάρες).
Το αμφισβητούμενο δείγμα DNA ή το μερικό δακτυλικό αποτύπωμα είναι πιο εκρηκτικά από την νιτρική αμμωνία;
Αυτός ο έρμος ο κοριός που καταγράφει και δίνει στοιχεία, το κάνει για την πλάκα του ή έχουν βαρύτητα και αν έχουν είναι για όλους η ίδια, ή εξαρτάται από τις γνωριμίες, τις διασυνδέσεις, τις καταθέσεις και το χρώμα.Ξέρετε μαύρη καταγραφή, μπλέ, πράσινη, κόκκινη....
3.Σε ίδιες υποθέσεις ισχύουν οι ίδιοι νόμοι ή είναι στην διακριτική ευχέρεια του δικαστικού λειτουργού να εφαρμόσει ή να μην εφαρμόσει, να αποδεχτεί ή να μην αποδεχτεί...
Ξανά-εξηγούμαι: Έχουμε νεοναζί που παραδέχτηκαν 30 τρομοκρατικές επιθέσεις...παραπέμπονται ως εγκληματική οργάνωση και όχι όλοι, κάποιοι.Το σκεπτικό της μη εφαρμογής του τρομονόμου δεν θα το μάθουμε ακόμα, θα είναι η μεγάλη έκπληξη, το κλου της υπόθεσης.
Από την άλλη, δικάζονται οι ληστές του Βελβεντού ως τρομοκράτες αν και έχουν απαλλαγεί(από άλλο δικαστήριο) για συμμετοχή στους "Πυρήνες της φωτιάς", που είναι λέει τρομοκράτες γιατί έτσι έκρινε ένα άααλλο δικαστήριο...Όχι παίζουμε!
Μία απάντηση την δικαιούμαι θαρρώ, πότε και για ποιους ισχύει ο τρομονόμος, οι φασίστες εξαιρούνται και αν ναι γιατί;
4.Οι δικαστικοί λειτουργοί είναι αντικειμενικοί και αμερόληπτοι όταν εκδίδουν μια απόφαση ή μια παραπομπή, ή φοβούνται να είναι;
Ξέρουμε όλοι δικαστικές αποφάσεις κυρίως πολιτικές, που μόνο αντικειμενικές και αμερόληπτες δεν ήταν. Αποφάσεις που οδήγησαν σε εκτελέσεις, εξορία και φυλακίσεις.
Οι δικαστές λοιπόν τότε δίκαζαν με φόβο ή υπήρξε αγαστή συνεργασία και εναγκαλισμός των εξουσιών; Αν ο φόβος υπήρξε οδηγός τους, είναι απλά μη ηρωικοί δικαστές, άνθρωποι είναι και αυτοί!Στην αντίθετη περίπτωση είναι κακοί δικαστές. Έχουμε κακούς δικαστές;
Θέλω να πιστεύω πως ήταν και είναι ο φόβος. Αυτό το δέχομαι πιο εύκολα από την εφιαλτική σκέψη της συνεργασίας με παλαιο και νεο φασίστες.Πάντα βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν πανηγυρικά τον κανόνα.
Όταν το σύνθημα των Ελλήνων ήταν "δεν θα περάσει ο φασισμός" γέμιζαν οι φυλακές με αντιφασίστες και πιστέψτε με δεν τους δίκαζα εγώ.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, μαύρα κατάλοιπα της φασιστικής μας πορείας(Μεταξάς, ΧΙτες, χούντα) είναι στο προσκήνιο και κάποιοι τους ξεπλένουν στην μεγάλη.... δημοκρατική κολυμπήθρα της ΕΡΕ τότε, της ΝΔ σήμερα με τις ευλογίες της τρίτης και ανεξάρτητης εξουσίας...και της τέταρτης! Τι; Όχι; Γιατί; Πως; Τα παιδιά; Καλά!

Το διαβάσαμε στα Λόγια και Σκέψεις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου