ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Κάτι σπινθηροβόλες ματιές..!



Η μεγαλύτερη χαρά και συνάμα το, διόλου σπάνια, πιο γλυκόπικρο βάσανο:

Τα πιο γοητευτικά και σπινθηροβόλα μάτια είναι αυτά που όταν βυθίζεσαι μέσα τους γαληνεύεις και μερικές φορές νιώθεις να απαλύνεται και να σκορπάει σα σκόνη σε αλητοανεμοστρόβιλους ο πόνος που πιθανώς κουβαλάς σαν μυστικό προσωπικό φορτίο...
Και συνάμα σε κρατούν σε εγρήγορση, έτσι ώστε να τα τροφοδοτείς με ζωηρόχρωμες εικόνες, ακόμα και μέσα σε φόντο μονοχρωμίας, ακαλαισθησίας και με περιρρέουσα ατμόσφαιρα μιζέριας και κακοριζικιάς.

Έτσι ώστε να μετατρέπονται σε δυο πύρινες ριπές που βάζουν φωτιά στις αισθήσεις.
Και περιφρονούν, περιπαίζουν, τρομάζουν, απειλούν με ξεσκέπασμα όλα τα θεάρεστα ή "πρέποντα" πρωτόκολλα συμπεριφοράς, όλα τα θεατρινίστικα πιθηκίσματα, όλη την επιθυμητή και επιβραβευμένη μετριοκρατία, όλες τις καλές προθέσεις που ξεβράζουν σε φρενοκομεία "φυσιολογικότητας" και κρανίου τόπους, όλες τις νοσηρές παρανοήσεις και φοβίες και τραύματα και τη βαθιά διαταραχή μιας "πειραγμένης κανονικότητας"...
Σε έναν ολάκερο θίασο "πάνω και κάτω χεριών"(σ'ένα αποκαρδιωτικά τεράστιο δείγμα των ανθρώπινων σχέσεων), υπαλλήλων και εργοδοτών, σωτήρων και ναυαγών, επώνυμων και ανώνυμων, επιτυχημένων και αποτυχημένων, αφεντάδων και υπηρετών...

Μην φοβάστε μάτια μου!
Αγαπήστε τη λάμψη της φύσης σας. Αγαπήστε τη λάμψη των ματιών που αντανακλάνε τη λάμψη σας.
Και διαπεράστε, με θράσος και διαύγεια συνάμα, όλα τα στεγανά, τα πρωτόκολλα και τα φράγματα επί της ορμής της ζωής. Και λαμπυρίστε μέχρι το μεδούλι αυτού του "αντιερωτικά απελευθερωμένου", του με ένα απλανές ή μόνιμα χαμηλωμένο βλέμμα καρφωμένο στο προσωπείο του, βαριά μυωπικού ή εθελοτυφλούντα κόσμου.

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου