ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Το τρομαχτικό του έρωτα

Ρενέ Μαγκρίτ: οι ερωτευμένοι

"Ο Ρενέ Μαγκρίτ ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος και υπήρξε μία από τις πιο ιδιότυπες και χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του ευρωπαϊκού σουρεαλισμού.
Πίστευε απόλυτα ότι το “μη πραγματικό είναι το κέλυφος του πραγματικού” και πάνω σε αυτή την πεποίθηση ύφανε τη ζωή και την τέχνη του. Αναζητούσε πάντα το παράξενο και το ασύνηθες, συνδυάζοντας απίθανα μεταξύ τους πράγματα τα οποία απέδιδε με ρεαλιστικό τρόπο.
Στους πίνακές του επιδίωκε να αποκαλύψει τις πολλαπλές όψεις της πραγματικότητας δημιουργώντας εξωπραγματική ατμόσφαιρα με την χρήση ονειρικών και υπερλογικών στοιχείων"
από την παρουσίαση της Λίλιαν Σίμου 

Ο Λουίς Αραγκόν είχε πει ότι  "Υπάρχει ένα σουρεαλιστικό φως, το φως που λάμπει στα θύματα των δολοφονιών και στην αγάπη".
Βλέποντας τον παραπάνω αινιγματικό πίνακα του Μαγκρίτ, δεν μπορώ να μη σκεφτώ αυτά τα λόγια του Αραγκόν.
Γιατί, ίσως ο έρωτας είναι ένα είδος τύφλωσης του εαυτού του ερωτευμένου.
Που προβάλλει συχνά στο πρόσωπο που τον γεμίζει με αυτό το μούδιασμα σε όλες τις αισθήσεις και τον εμπνέει με διαθέσεις υπερβατικές και συγχρόνως βασανιστικές για τη λογική του, όλα εκείνα τα στοιχεία που επιθυμεί ο ίδιος ή ίδια να έχει ο άλλος. Χωρίς απαραίτητα να συμβαίνει στην πραγματικότητα αυτό και όταν η διαπίστωση αυτή έρθει αναπόφευκτα και γίνει τελικά αποδεκτή ως πραγματικότητα, τα αποτελέσματα είναι οδυνηρά. Όπως ισχύει για έναν τυφλό τις πρώτες στιγμές που ξαναβρίσκει το φως του και οφείλει -στον εαυτό του- να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, καθόλου εύκολη στις αρχές, αφήνοντας πίσω την οικειότητα της ανυπαρξίας όρασης. Όποια σημασία μπορεί να υιοθετήσει αυτός ο τελευταίος όρος.
 Αλλά ο έρωτας είναι κι ένα είδος δολοφονίας, συχνότατα, του εαυτού, με βάση και τις προηγούμενες σκέψεις. Ένας φόνος, με θύτη και θύμα. Με αφέντη που δολοφονεί σιγά σιγά τον υπηρέτη του. Μια παράξενη ιδιότυπη τυραννία, περιορισμένη στον μικρόκοσμο δύο ανθρώπων. Μια σχέση απώλειας του εαυτού ενός εκ των δύο ή και των δύο. Όταν η αρχική τρέλα του έρωτα μοιάζει με τρένο με πειραγμένα φρένα που πορεύεται προς ένα απειλητικό αδιέξοδο κι ένα χάσμα στο οποίο παραμονεύει  η επώδυνη πτώση στο πιο σκοτεινό κενό της ύπαρξης.

Αυτό το υπερρεαλιστικό φως πάντα συνόδευε τα βλέμματα εκείνων που οδηγούνται στην απώλεια του εαυτού τους ή που ακροβατούν ανάμεσα στους κόσμους. Και γιατί όχι να εξακολουθεί να συνοδεύει και στο δίχως επιστροφή πέρασμα σε έναν από αυτούς. Πραγματικό ή όχι δεν έχει σημασία. Άλλωστε ίσως και ο θάνατος να μην είναι αυτή η μη-πραγματικότητα που νομίζουμε ότι είναι. Όπως κι ο έρωτας δεν είναι αυτό που νομίζουμε ότι είναι. Δεν είναι δικός μας, δεν μας ανήκει, εμείς του ανήκουμε ολοκληρωτικά! Κι αυτό ίσως να είναι και κάπως τρομαχτικό, δεν συμφωνείτε;

Ο Ένοικος... 

ΥΓ: Όσο για την αγάπη; Αυτή δεν συνδέεται σώνει και καλά με τον έρωτα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..

3 σχόλια:

  1. ..Ο ερωτας ειναι Ο ανδρας
    ...Η αγαπη ειναι Η γυναικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σύμφωνα με την Ορφικη Θεογονία -αν το πηγαίνεις όντως εκεί- ο Φάνης-Έρωτας αποτελεί εκείνη την συμπαντική αρχή της δημιουργίας των πάντων, μια πρωταρχική θεότητα, ο Δημιουργός-Έρωτας -κι εδώ η έννοια του έρωτα απέχει πολύ από αυτή τη συναισθηματική και σεξουαλική σημερινή προσέγγιση. Ο Φάνης ή Έρωτας ξεπήδησε μέσα από το κοσμικό αυγό που το γέννησε η θηλυκή αρχή της Νύχτας. Όμως σύμφωνα με τα ορφικά, το ανδρόγυνο ον, που συνέθετε στην ίδια υπόσταση και τα αρσενικά και τα θηλυκά χαρακτηριστικά, ήταν μία από τις πρωταρχικές δημιουργίες, μια οντότητα που τη δύναμή της -πρόσεξε εδώ! έχει σημασία το σημείο για την ισχύ μέσω της ένωσης των αντίθετων- έτρεμαν και οι ίδιοι οι θεοί!
      Για να έρθουμε στον περίφημο Καρλ Γιουνγκ και στη θεωρία του γνωστή ως Animus και Anima. Σύμφωνα με αυτή τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες έχουν μέσα τους στοιχεία και του αντίθετου φύλου. Δηλαδή ο κάθε άντρας έχει και μια θηλυκή πλευρά και κάθε γυναίκα έχει ασυνείδητα αρσενικά χαρακτηριστικά. Το θηλυκό αρχέτυπο στον άντρα αποκαλείται «Anima», ενώ το αρσενικό αρχέτυπο στη γυναίκα αποκαλείται «Animus». Το ένα συμπληρώνει τοάλλο και η αρμονική συνθεση των δύο μισών οδηγεί σε αυτό που αποκαλείται Αγάπη. Την οποία τρεμουν όλοι οι εξουσιαστές θεοί και τα ιερατεία τους, από την αρχαιότητα μέχρι τις μονοθεϊστικές ανώμαλες ημέρες μας - "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα"; τι σχέση έχει αυτό το έκτρωμα με οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αγάπη και τη ζωογόνο και δημιουργό ουσία της;
      Η Αγάπη έχει να κάνει με τη σύνθεση, την ένωση, την αρμονική συνύπαρξη και των δύο φύλων!
      Ο Έρωτας είναι η "δράση" που δημιουργεί "αντίδραση". Ο εξισορροπιστικός -τρίτος- παράγοντας της "Αγάπης" ίσως αποτελεί τη συνεκτική αρχή των πάντων, την αρμονία και την ευρυθμία, η οποία προκύπτει και μέσα από την αρμονική-ανατρεπτική δύναμη του Χάους, όταν η τάξη μοιάζει παγωμένη και η φωτιά - του Χάους, της κοχλάζουσας ενέργειας και..της "Αγάπης" (;)- είναι αναγκαία για να λιώσει ο πάγος και η ύπαρξη να βγει από το τέλμα κάνοντας το επόμενο άλμα στην εξέλιξή της.

      Διαγραφή
    2. ....ξεκινησα την σκεψη μου ..βλεποντας τα αρθρα Ο , Η μιας και τα εμαθα στην "γλωσσα" που μου ελαχε!
      ..δεν το παω προς την ορφικη θεογονια [μιας και δεν ειμαι ενημερος γιαυτην]..αλλα με μια σημερινη προσεγγιση..προς τα εκει παει [οπως τα γραφεις]
      ..για να "δεσει" ΤΟ ανδρογυνο..Αναγκην εχει απο αγαπη ερωτα κι ας φερνει "ιλιγγο"..μονο και μονο που
      λεγεται.. φερνει ομως και μιαν πρωτογνωρη και απιστευτη γνωση

      Διαγραφή