ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Σε πρώτο χρόνο..



Επανερχόμαστε.
Σε πρώτο χρόνο. Ρίχνοντας σαν αιχμηρά, πρωτόγονα, "βαρβαρικά" βέλη τα λόγια κάποιου άλλου.
Πάνω στα τείχη, τα φτιαγμένα από τόνους συστηματικών και συστημικών ψεμάτων, στρεβλώσεων και σκουπιδοπληροφοριών.Τα τείχη μιας απονεκρωτικής "πολιτισμικής φυλακής" μαζικής κλίμακας.
Και πορδίζοντας προκλητικά έξω από τα στρατηγικά φυλάκια των ελεγκτικών μηχανισμών της. Δηλαδή:
Των κοινωνικο-πολιτικών γεννητριών ψυχικής παραγωγής τοξικών συναισθημάτων -φόβος, αυτολύπηση κ.ά. Της ιδεολογικής ακαμψίας, της "πολιτισμένης" εθελοδουλίας, της μετατροπής των ανθρώπων σε πειραματόζωα του Παβλώφ -τα σκυλάκια με τα εξαρτημένα αντανακλαστικά- χάρη στην τεράστια και επιστημονικά εντυπωσιακή κοινωνική μηχανική, στην αυθαίρετη και μισάνθρωπη ρότα που χαράζουν άλλοι χωρίς εμάς για εμάς με συμφωνία από εμάς που αποκαλείται και "δημοκρατικό δικαίωμα".

Διότι είμαστε οι αρνητές των Σειρήνων και των αθυρμάτων. Οι περιφρονητές κλειστών λεσχών. Οι εξολοθρευτές των εγκεφαλοσκώληκων. Τα μη προβλέψιμα κι ελεγχόμενα δεδομένα που κουρελιάζουν τεφτέρια καταχωρήσεων. Κι ερχόμαστε με τη φόρα πολλών χαμένων αιώνων!

Κι ενίοτε δονούμαστε και μεθάμε από τέτοιου είδους παρορμήσεις -ή και αναμνήσεις: http://antidras.blogspot.gr/2014/07/blog-post_1280.html
Χορεύοντας και ουρλιάζοντας σαν εκστασιασμένοι, από δύσκολες να περιγραφούν με γλωσσικούς όρους πανάρχαιες αισθήσεις, μακριά από τη ζάλη του νέον και τις αναγκαιότητες της αστικής κιβωτού για "σωσμένους". Υποτιθέμενα ασφαλείς και συγχρόνως φοβισμένους, χεσμένους από το φόβο, για το Χάος και τις απιθανότητες της ύπαρξης που απειλούν να καταρρεύσουν - the quantic way- σε σοβαρότατες πιθανότητες..

Κι όπως το θέτει και ο ανιχνευτής, στο "Πηγαίνοντας γυρεύοντας":

"..είναι ένα παράξενο τρέμουλο στα μηνίγγια. Μη σε φοβίζει. Βγάλτου το καπέλο.
Να ξέρεις πως θα πάθεις! Αλλά και θα μάθεις! Ήρθε η ώρα να θεριέψουν οι φλόγες μωρό μου! Με μας να χορεύουμε ανάμεσά τους!"
Γκρρρ!


Ο Ένοικος...


" Είμαστε οι απολωλότες μιας μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε άλλοι σε ψηλές βουνοπλαγιές και άλλοι χωμένοι στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κείται στην αγκαλιά του Μορφέα ο μεγάλος θυμός, ναρκωμένος αλλά πλημμυρισμένος από όνειρα. Η μεγάλη θλίψη, ναρκωμένη αλλά θρηνούσα. Η αρχαία ηδονή ήμερη, αλλά καταιγιστική και θυελλώδης.
Ο κουρελιασμένος έρωτας, επιφανειακά ξυλιασμένος αλλά κατακόκκινος μέσα του από φωτιά. ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΕΤΑΙ. Σαν μια παλίρροια φουσκώνουμε και επισκεπτόμαστε τους αποκλεισμένους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι.
Καταστρέφουμε και κουρσεύουμε. Καμία πόρτα δεν μπορεί να μας κρατήσει απέξω, κανένας σύρτης, κανένα μάνταλο δεν μπορεί να μας τρομάξει και να μας κάνει να πισωγυρίσουμε. Μέσα από τις χαραμάδες περνάμε σαν φίδια χρυσαφιά, περνάμε από τα μάνταλα σαν τον άνεμο που λυσσομανά. Είμαστε ο φλεγόμενος πόθος, ο εκρηγνυόμενος έρωτας. Ανάμεσα στους υποτιθέμενους "δυνατούς" τούτου του κόσμου επικρατεί πλήρης άγνοια για την ύπαρξη και το ποιόν μας. Δεν έχουμε όνομα, δεν φοράμε ετικέτες, μήτε στους ουρανούς, μήτε στην γη. Δεν μας ξέρουν πουθενά, γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι έξω από το Μεγάλο Πέρασμα, γιατί σαν βροχή πέφτουμε από το ουρανό και σαν την υγρή ομίχλη αναδυόμαστε από το χώμα. Θα ξεφτυλίσουμε την "δύναμη" όλων των "δυνατών" του πλανήτη. Η γελοία δύναμή τους δεν γεύτηκε ακόμα στο πετσί της τη λύσσα μας. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν δεν γίνεται να απλωθούν σε χαρτί, σε ψηφιακή εικόνα και σε οθόνες υπολογιστών. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί δεν γίνονται κατανοητοί, μήτε και τα σύμβολά μας. Οι σκιές μας μοιάζουνε με όλες τις σκιές τούτου του κόσμου. Κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρινες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια εξουσία δεν τολμά να μολύνει με τα βρώμικα πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής ακόμα και στην ιδέα των στοιχείων που συνθέτουν το Χάος. Το αίμα μας είναι το αίμα της έκστασης, η ψυχή μας είναι η ψυχή της ηδονής, η οργή μας είναι η οργή των άγιων Άγριων. Για ακόμα μια φορα οι άγιοι Άγριοι μέλλουν να πορευθούν πάνω στην χωμάτινη κρούστα της Γης και εκείνο που οι πομπές, οι στρατιές και οι τελετουργικοί χοροί τους θα προαναγγείλουν δεν είναι άλλο παρά η ανάσταση των κάθε είδους νεκρών.
 Είσαστε όλοι "ένα αίμα" με τους Άγριους προγόνους σας, μολυνθήκατε όμως από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας όμως πάντα ανυπομονεί ν'ακολουθήσει τις μέλλουσες αγέλες των Άγριων που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, αν και το υποταγμένο μυαλό σας παραμένει ακίνητο, δαμασμένο, ευνουχισμένο και εκπολιτισμένο και εκεί είναι που θα δοθεί η μεγάλη και τελική μάχη του πολέμου που μένει να σημάνει το τέλος της αλλότριας Ιστορίας. Γιατί ο πολιτισμός των εξουσιανθρώπων είναι ενάντιος στην Φύση. Όταν λοιπόν οι Άγριοι εξεγερθούν και χαιρετίσουν ξανά τα άστρα, ο Μέγας Πόλεμος θα κηρυχθεί αστραπιαία και στην στιγμή θα τελειώσει, συνενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο παντοτινά. " FERAL FAUN



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου