ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Οι λεπτομέρειες μιας ανείπωτης ταραχής μέσα στο χρόνο.



 "Οι λεπτομέρειες μιας ανείπωτης ταραχής μέσα στο χρόνο"


Τι αγαπάμε?  τι είναι δικό μας?  τι είναι ξένο?  τι ειναι αλληλεγύη ?  τι είναι πραγματικότητα?

Χρόνος...
Ολα με το χρόνο συναθροίζονται,
συσσωρεύονται,
δημιουργούνται,
μεταμορφώνονται.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος!

Τίποτα δεν είναι σταθερό και βέβαιο.
Ολα μεταβάλλονται.
"Τα πάντα ρει" που έλεγε κι ο σκοτεινός!
Οτι αγαπώ σήμερα,
αύριο δεν θα είναι αυτό που αγαπώ, αλλά κάτι άλλο.
Και εμείς πασχίζουμε να κρατήσουμε την άμμο στη χουφτα μας!


Το μόνο σταθερό για το καθένα μας ειναι το "κέντρο" του.
Το είναι του. Η ουσία του.
Μέχρι το τέλος του.
Μέχρι την εξαφάνιση της ανθρώπινης συνείδησης του.

Αυτή η "τέταρτη διάσταση", που την ορίζουμε και μας ορίζει....

Μέσα στο δικό μας χρόνο χωράνε όλα ή τίποτα.
Μέσα στον χρόνο μας,
αγγίζουμε όρια,
διευθετούμε,
αγαπάμε,
μισούμε,
συνθέτουμε και
στο τέλος, διαλύουμε.

Το παράλογο παντού παρόν.
Αλλά και η λογική παντού,
αγκομαχώντας να βάλει τάξη στ'  απροσδόκητα.
Και...η ζωή μας,
που είναι μόνο δική μας,
προχωρά αμέριμνα.
Άλλοτε αβασάνιστη
κι άλλοτε στο έπακρο βασανισμένη.

Δε ξέρω αν πονάω ή δεν πονάω.
Δεν ξέρω αν χαίρομαι ή οχι.
Δεν ξέρω, πόσο και τι, χάνω ή κερδίζω.
Ούτε ακίνητη αλλά ούτε και συνεχόμενα μεταβλητή.

Κάποτε, απλά στέκομαι το χάραμα,
στο αμυδρό φώς
και ενστικτωδώς αφουγκράζομαι
το χρόνο να πηγαινοέρχεται!

Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν.
Ατέλειωτες αίθουσες αναμονής ξεπροβάλλουν.
Πουλιά πετούν περα-δώθε.
Δένδρα καταπράσινα χαιρετίζουν,
λουσμένα στο φώς του ήλιου.
Σύννεφα λευκά ή γκρίζα στον ουρανό
προχωρούν ανερμάτιστα.
Λέξεις χύνονται στο μυαλό και σκορπούν θλίψεις.
Μουσικές γεννούν χαρές.

Προσευχόμαστε στο άγνωστο.
Και όσο κι αν κυκλώνουμε το άγνωστο,
στο τέλος άγνωστο μένει.

* ο πανδαμάτωρ χρόνος: ο χρόνος που τα δαμάζει όλα, που τα νικάει όλα.



το διαβάσαμε στην ΙΝΔΙΑΝΑ
και κάτι από εμάς: Ο χρόνος είναι άχρονος!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου