ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Επαναστατική Οργάνωση "Τσικνοπέμπτη"..


Βγήκαν χθες οι καλοί ρεπόρτερ όλων των καναλιών κεντρικών και περιφερειακών, σε πεζοδρόμια, αγορές, αυλές και μαγαζιά,
..να μας δείξουν πόσο καλά περνάμε τσικνιζόμενοι και τσικνίζοντες παρά την κρίση (άρα τζάμπα γκρινιάζουμε;),
..και να πάρουν τις γνώμες τού παραγεμισμένου
με σουβλάκια λαού.
Τέτοια επαναστατικότητα και τόσο φρόνημα, ούτε στην επανάσταση του '21.

Τό τί ακούστηκε δε λέγεται:
"Ο έλληνας δεν σκύβει το κεφάλι. Θα τσικνίζουμε κάθε Τσικνοπέμπτη!"
"Εμείς οι έλληνες δεν τα παρατάμε!. Τσακ, λίγο θέλουμε και ουπ! θα σηκωθούμε να φάμε τον κόσμο!"
"Δεν το βάζει κάτω ο έλληνας!"
"Άντε ρε που δε θα τιμήσουμε τα έθιμά μας επειδή το θέλουν η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε!"


Πρώτα απ' όλα χρυσέ μου, ούτε η νεοναζίστρια καγκελάριος, ούτε ο νεοναζιστής φον-σακάτης θέλουν να σταματήσουμε να τιμούμε τα έθιμά μας. Ηλίθιος είσαι; (ρητορικό το ερώτημα. Ηλίθιος, βλάκας, και μ@λάκας μαζί)
Ίσα-ίσα θέλουν να νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι, να τιμούμε τά έθιμα και τις γιορτές μας δυό-τρεις φορές τον χρόνο,
..και τις υπόλοιπες να δουλεύουμε αγόγγυστα στην Ειδική Οικονομική Ζώνη που μας ετοίμασαν μαζί με τους προδότες πολιτικούς μας (μη το ξεχνάμε ποτέ αυτό)

Κι ύστερα εκείνο το: "Ο έλληνας δεν το βάζει κάτω", πόσο θλιβερό ακούγεται.
Πράγματι δεν το βάζει κάτω. Τον βάζουν οι άλλοι κάτω.
Και τον πατάνε και τον συνθλίβουν, κι αυτός εκεί, στον καναπέ του, να βρίζει και να μουτζώνει την τηλεόραση,
..ή το πολύ να κάνει το επαναστατικό ψήσιμο των σουβλακιών του στο πεζοδρόμιο μία φορά τον χρόνο,
..και να φαντασιώνεται αντιστάσεις και μεγαλεία, και μεγαλοπρέπειες και μπούρδες κατσαρές.

Τέτοιον λαό γελοίο στην μεγαλομανία του, χ@σμένο απ' τον φόβο του, και δουλοπρεπή στην χαμέρπειά του να σώσει το τομάρι του,
..δεν έχει ματα-ξανα-γνωρίσει ο κόσμος.
Τέτοια μπούρδα φυλή, που ενώ μας έχουν πάρει τη ζωή και το μέλλον μας,
..που ενώ δεν θα ξαναδούμε τα παιδιά μας που φύγανε μετανάστες,
..που ενώ σκοτώνουν τους πατεράδες και τους παππούδες μας μέρα τη μέρα καταδικάζοντάς τους στην φτώχεια, την ανέχεια, την αδυναμία σωστής περίθαλψης,
..εμείς,
..τσαμπουκαλευόμαστε στα πεζοδρόμια εν μέσω κνίσσας και μ' ένα ποτήρι στο χέρι,
..δεν θα ξαναγνωρίσει ο ντουνιάς.
Λαός-οπερέτα, χαζεμένος και σκυμμένος, επαναστάτης στα λόγια, ζεμένος πίσω απ' το αληταριό του κάθε κόμματος,
..ονειροπαρμένος για μεγαλεία που δεν γνώρισε παρά στο βάθος του χρόνου, δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν,
..αδύναμος να σωθεί και να σώσει,
..καλός μόνον για φιέστες και για παρελάσεις.

Αντί να ψήνουμε σουβλάκια, να σουβλίζουμε αρνιά και να γλεντάμε χθες,
..έπρεπε να κυνηγάμε πολιτικούς, να κλείνουμε τράπεζες, να τσικνίζουμε με τους μεζέδες του συστήματος.
Αν τους αφήσουμε, κάποια στιγμή στο πολύ κοντινό μέλλον, τις Τσικνοπέμπτες θα ψήνουμε μόνο ψωμί, και θα τσικνίζουμε χαρούπια.

Θάχουμε να λέμε όμως,
..πως τηρούμε τα έθιμά μας.
Ενώ η ελευθερία είναι ξενόφερτο έθιμο,
..και το σνομπάρουμε!..

το διαβάσαμε στο Ουδέν Σχόλιον
Κι ως επίλογο:


2 σχόλια:

  1. αυτα τα ακουσατε απο την τηλεοραση η οποια βεβαια αυτο επιδιωκει να δειχνει οτι την συμφερει σαν εικονα χειραγωγωντας τους ανυποψιαστους ακομα ανθρωπους,ομως δεν ειναι ετσι ακριβως τα πραγματα,υπαρχει κατι που δεν θελουν να δειξουν και δεν προκειται να το κανουν ποτε,και επισημαινω οτι υπαρχει μεγαλη και βαθεια ηρεμια,αυτο δεν ειναι καλο σημαδι,ας μην παραβλεπουμε οτι πριν απο καποιο μεγαλο ξεσπασμα προηγειται μια βαθεια και απεραντη ησυχια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ό,τι πρόβαλε η τηλεόραση (έστω και επιλεκτικά) δεν ειπώθηκε από τον κόσμο! Και βέβαια η απέραντη ησυχία μπορεί στο τέλος να ομοιάσει με την μόνιμη απέραντη ησυχία του νεκροταφείου. Ίδωμεν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή