ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Τι είναι τελικά η ταξική συνείδηση;



Τι είδους διανοητική και συναισθηματική διεργασία είναι η λεγόμενη ταξική συνείδηση;

  • Μήπως είναι αυτό που διακατέχει τον "εξ αριστερών" επαναστάτη με τη φλογερή συχνά ρητορική, αυτόν που εξαπολύει μύδρους κατά της κοινωνικής καταπίεσης και της αστικής τάξης πραγμάτων; Κι όταν καταλάβει την εξουσία περιχαρακώνεται είτε στην αδιαλλαξία, τη φονική εχθρικότητα, την εκτόπιση και εξόντωση διαφωνούντων και παρεκκλίνοντων από την "ιερή" κεντρική γραμμή; Είτε ξεπέφτει, συντόμως, στην υπεράσπιση τελικά των συμφερόντων της μεγαλο-αστικής τάξης, λόγω της "ρεαλιστικής στροφής" της "επανάστασης".
  • Μήπως είναι ο ηγέτης μιας μικρής μα με καθόλου ασήμαντους πλουτοπαραγωγικούς πόρους χώρας και οι γύρω από αυτόν που επιμένουν όλοι τους να αυτοαποκαλούνται "αριστερά"; Και  παραχωρούνε τη διαχείριση του δημόσιου πλούτου για έναν αιώνα σε αλλότρια κερδοσκοπικά συμφέροντα, κι επιβάλλουν "κόφτη" στις ζωτικές για έναν κοινωνικό ιστό παροχές "αν δεν επιτυγχάνεται το πρωτογενές πλεόνασμα"; Τη στιγμή που και φοιτητές των οικονομικών επιστημών γνωρίζουν ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο μέχρι και αδύνατο σε περιόδους μεγάλης ύφεσης.
  • Μήπως είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον επαγγελματία αρχι-συνδικαλιστή που κόβεται για τα εργατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες; Για να καταλήξει, στον "σωστό χρόνο", σ'ένα ακριβό γραφείο, με μια κατά προτίμηση εμφανίσιμη γραμματέα, ώστε να υπηρετεί τις πολιτικές εκείνες τις οποίες κάποτε κατήγγειλε.
  • Mήπως είναι ο κομματικός νοητικός προγραμματισμός χιλιάδων εργαζόμενων και εργατών ή απλά κομματικών στρατών -που δουλεύουν έστω και άθελά τους υπέρ των κέντρων εξουσίας και μαζικής καταπίεσης και κατακερματισμού των καταπιεζόμενων- και οι οποίοι για να διαδηλώσουν περικυκλώνουν κοινοβουλευτικά μέγαρα; Αλλά, την ίδια στιγμή, σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής μπλοκάρουν προκλητικά το δικαίωμα πολλών περισσότερων χιλιάδων ομοιοπαθών να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές, διότι το δικαίωμα στις original αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχει κατοχυρωθεί με μονοπωλιακή σφραγίδα μόνο σε αυτούς και στην "ιδεολογική καθαρότητά τους".
  • Μήπως υπάρχει στο "τιμημένο" σύνθημα "εργατιά ενωμένη σα γροθιά" που βροντοφωνάζουν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικών σεσημασμένων συμφερόντων μεταλλεία εξόρυξης πολύτιμων μετάλλων; Κι επιτίθενται παρέα με τις δυνάμεις καταστολής στους εξεγερμένους κατοίκους μιας ολόκληρης περιοχής που βλέπουν τις Αρχές να τους μεταχειρίζονται σαν κοινούς εγκληματίες και το περιβάλλον όπου ζούνε να υποβαθμίζεται δραματικά και να μολύνεται επικίνδυνα.
  • Μήπως είναι η τυφλή οργή κάποιων κατά φαντασίαν αντιεξουσιαστών που πρώτα ορμάνε και σπάνε κεφάλια και μετά ψάχνονται και ρωτάνε σε ποιους ανήκανε αυτά; Και "πέφτουν από τα σύννεφα του αγώνα" όταν διαπιστώνουν ότι ήταν τα όχι ενδεδειγμένα ή ακόμη και συντροφικά κρανία, και μετά ησυχάζουν τη συνείδησή τους με μια "συγγνώμη, κάναμε λάθος!"
Τι είναι τέλος πάντων αυτή η περίφημη ταξική συνείδηση;
Είναι ή δεν είναι τελικά οτιδήποτε κυοφορεί τη σπίθα της εξέγερσης ενάντια στην καταπίεση του ασθενέστερου, του εργαζόμενου, της αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας του ανθρώπου; Και εργάζεται υπέρ της χειραφέτησης και της απελευθέρωσης των λαών από το ζυγό της αστικής τάξης πραγμάτων.
Μη να'ναι ενίοτε κάνα λάστιχο που το τεντώνεις ή το σμικρύνεις κατά βούληση ή μάλλον ανάλογα με το βαθμό ικανοποίησης της ιδεοληψίας σου, της εμμονής, της προπαγανδιστικής εργασίας, του "σταυροφορικού σκοπού" σου, των ανομολόγητων συμφερόντων σου;
 Κι επειδή δεν είναι καλό να μένουν χωρίς σοβαρή προσπάθεια απάντησης τα σοβαρά ερωτήματα, αυτά που κάνουν την ειδοποιό διαφορά στην ποιότητα των διαλεκτικών σχέσεων και στη σημασία κι αναγκαιότητα των συγκρούσεων μέσα στις ανθρώπινες κοινότητες, ας ανατρέξουμε στο παρελθόν για να ακούσουμε τι έχει να επισημάνει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, τεράστιας αξίας στοχαστής κι από το είδος του επιστήμονα που σπάνια έχει την τύχη να γνωρίζει η ανθρωπότητα:

Ο Ένοικος...

" Η ταξική συνείδηση των μαζών δεν συνίσταται στη γνώση των ιστορικών και οικονομικών νόμων που καθορίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου, αλλά:
1) Στη γνώση των ατομικών αναγκών σε όλους τους τομείς.
2) Στη γνώση  των μέσων και των δυνατοτήτων ικανοποίησής τους.
3) Στη γνώση των εμποδίων που η κοινωνική τάξη η βασισμένη στην ιδιωτική επιχείρηση θέτει στο δρόμο της ικανοπoίησης των αναγκών.
4) Στη γνώση των φραγμών και των προκαταλήψεων που παρεμποδίζουν τη σαφή αναγνώριση των ατομικών ζωτικών αναγκών και των παραγόντων που εμποδίζουν την εκπλήρωσή τους. (Το ρητό "ο εχθρός βρίσκεται μέσα μας" ισχύει ιδιαίτερα για τους ψυχικούς φραγμούς στο καταπιεσμένο άτομο)
5) Στη γνώση ότι η δύναμη των μαζών θα ήταν αήττητη σε σχέση με την εξουσία των καταπιεστών, αν μονάχα ήταν συντονισμένη.

Κάθε τι που βρίσκεται σε αντίθεση με την αστική τάξη πραγμάτων, που εμπεριέχει τα σπέρματα της εξέγερσης, μπορεί να θεωρηθεί σαν στοιχείο της ταξικής συνείδησης. Κάθε τι που στηρίζει και ενισχύει την αστική τάξη πραγμάτων και προσδένει το λαό σε αυτήν, μπορεί να θεωρηθεί σαν εμπόδιο της ταξικής συνείδησης. "

ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΪΧ,  "Ταξική συνείδηση και σεξουαλική χειραφέτηση", εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη


Παρεμφερή: 
  "Επανάσταση"; Χμ! (2ο μέρος)
 "δεν μπορείτε να αγοράσετε την Επανάσταση, δεν μπορείτε να κάνετε την Επανάσταση-μπορείτε μόνο να είστε η Eπανάσταση"
Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου